หลงเอย

ตอนที่9 ค่าตอบแทน

เฟยต้านรีบผละตัวออกเก็บอาการดึงสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม เค้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจคนที่ยืนภายในห้องว่าตอนนี้มีสีหน้าแบบไหน

เอิงเอยทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเธอเดินออกมาข้างนอกเพื่อมาหาเฟยต้านและอยากถามเค้าว่าเธอสามารถนอนที่ไหนได้บ้างที่ไม่ใช่ห้องนอนของเค้า

"คะ…คุณเฟยค่ะให้หนูเอยนอนที่ไหนคะ"

เอิงเอยที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยเสื้อผ้าทุกชิ้นของใช้ทุกอย่างเฟยต้านให้ลีกับยังเป็นคนจัดการซื้อให้เอิงเอยทั้งหมด เพราะเธอไม่ได้เอาอะไรมาเลยในวันที่คฑาวุธพาตัวเธอมาที่คาสิโน เธอเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความกล้าๆกลัวเพราะดูเหมือนเค้าจะอารมณ์ไม่ดีในตอนนี้

"ห้องที่เธอเก็บกวาดวันแรกไงนอนได้ไหมละ"

"ได้ค่ะ หนูเอยนอนได้"เอิงเอยกำลังหมุนตัวขึ้นไปพักผ่อนเธอรู้สึกเหมือนจะไม่สบายแต่ก็ต้องชะงักฟังเมื่อมีเสียงดุดันเอ่ยขึ้นมาในระหว่างที่เธอกำลังเดินไป

"เธอต้องซักผ้า ถูบ้านทำความสะอาดทุกอย่างแทนแม่บ้านทุกคน ทุกวันพุธช่วงเย็นเธอต้องไปที่คาสิโนไปต้อนรับแขกที่เข้ามาเสี่ยงโชค อย่าคิดว่ามาอยู่ที่นี้จะได้เป็นคุณนายเธอมันก็แค่ผู้หญิงที่ฉันได้มาจากการใช้หนี้สมบัติที่ไร้ค่าไร้ราคา"

"นะ…หนูเอยจะจำให้ขึ้นใจว่าหนูเอยเป็นแค่ผู้หญิงใช้หนี้ของคุณเฟยเป็นสมบัติที่ไร้ค่าไร้ราคา"

เอิงเอยรีบเดินออกไปให้ไกลจากตรงนี้ก่อนที่เธอจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้เค้าเห็น แต่น้ำตาเจ้ากรรมกลับไหลอย่างห้ามไม่อยู่ เธอยกหลังมือใช้ปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆแล้วเดินออกไปให้พ้นจากตรงนี้ ตรงที่มีคนใจร้ายใจดำค่อยพูดจาซ้ำๆทำร้ายเธอ แน่นอนเอิงเอยไม่เคยลืมว่าตัวเองมาอยู่นี้ด้วยเหตุผลเพราะอะไรและอยู่ในสถานะไหน เธอคิดว่าเธอทำใจได้แล้ว แต่พอมาเจอคำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนใจร้ายกลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกเสียใจคอยแต่จะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา

"หึ!!อวดเก่ง"

"นายครับแต่ห้องนั้นมันยังสกปรกอยู่นะครับ คุณหนูจะนอนได้ยังไง" ย๊งรีบบอกผู้เป็นนายทันทีเพราะคิดว่าเฟยต้านน่าจะยังไม่รู้ว่าห้องนั้นยังไม่ได้ทำความสะอาด

"มึงเป็นผัวเด็กคนนั้นอีกคนรึไงถึงได้เป็นห่วงกันนัก"

ลีกับย๊งได้เก็บปากเงียบลงเมื่อเจอผู้เป็นนายเอ่ยถามอย่างเกรี้ยวกราด เฟยต้านนั่งดื่มไปเรื่อยๆจากที่หงุดหงิดอารมณ์ร้อนเหมือนไฟทุกอย่างค่อยๆดีขึ้น อากาศคืนนี้ค่อนข้างเย็นสบายเค้าทั้งนั่งเล่นนั่งดื่มโดยมีลูกน้องคนสนิทค่อยดูแลชงเหล้าให้ตลอดเวลา แก้วแล้วแก้วเล่าคนคอแข็งก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมา สักพักเฟยต้านลุกเดินกลับเข้าห้องไปเค้าอาบน้ำชำระร่างกายจนเสร็จพร้อมที่จะเข้านอน เฟยต้านเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองจนไปหยุดอยู่หน้าห้องที่มีเด็กน้อยร่างบางนอนขดคู้อยู่ในห้องนั้น คนที่ขี้แยแสนอ่อนแอคนที่เฟยต้านรู้สึกหลงรักแต่กลับต้องต่อต้านหัวใจของตัวเองอย่างที่สุด

แกร้ก!!

"มีแต่ฝุ่นนอนไปได้ยังไงถ้าฉันบอกให้ไปตายเธอก็จะไปงั้นหรอไอ้ดื้อ"เฟยต้านเอ่ยพึมพำแต่ก็ส่งแขนช้อนอุ้มคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมอกเพื่อไปยังห้องนอนของตัวเอง

"นอนไม่หลับหรอครับนายถึงต้องไปอุ้มคุณหนูมานอนด้วย"

"มึงเป็นพ่อกูตั้งแต่เมื่อไร กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกูแล้วอย่าคิดว่ากูพิศวาสเด็กกะโปโลแบบนี้ไม่ใช่สเปคกูสักนิด"

"พวกผมเชื่อครับ นายไม่ได้พิศวาสเลยไม่ใช่สเปคนายสักนิดหลักฐานเห็นๆเลยครับว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ"

"อื้อ"เอิงเอยที่อยู่ในอกแกร่งเริ่มส่งเสียงงอแงเมื่อถูกรบกวน

"ชู่วๆๆๆ!! จะพาไปนอนแล้วนี่ไง"เฟยต้านเอ่ยกล่อมปลอบบอกด้วยเสียงที่เบาจนคนตัวเล็กเงียบเสียงสงบลง

เฟยต้านนอนลงบนที่นอนทั้งที่มีร่างน้อยของเอิงเอยทาบทับอยู่บนอกกว้าง สิ่งที่เอิงเอยได้รับในตอนนี้เธอพิเศษกว่าผู้หญิงทุกคนโดยเธอไม่รู้ตัว ผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่มีทางได้เข้ามาถึงห้องนี้เด็ดขาดอย่างดีก็แค่ชั้นล่างที่เอาไว้เชือดเสพกลิ่นคาวราคะแค่นั้น

"ไอ้ย๊งไอ้ลีมึงมาปิดไฟล็อกห้องให้กู"เฟยต้านเอ่ยอย่างอารมณ์ดีแต่ก็จะมีเสียงตึงๆแทรกขึ้นมาบ้างเพื่อให้ลูกน้องรู้สึกเกรงขาม

"เอ่อ…ปิดๆไฟครับล็อกห้องครับ"ย๊งที่เดินเข้ามาถึงกับตกใจเค้าไม่เคยเห็นเฟยต้านโอบกอดหรือสนใจผู้หญิงคนไหนขนาดนี้ เมื่อไฟถูกปิดลงห้องถูกล็อกอย่างสนิทเสียงนินทาเจ้านายเกิดขึ้นทันทีด้วยความงงงวยของบอดี้การ์ดคนสนิท

"มึงเห็นเหมือนที่กูเห็นไหม? พวกเราตาไม่ฟาดใช่ไหม? นายให้คุณหนูนอนบนอกโอ้ยกูขนลุก"ย๊งเอ่ยถามความคิดเห็นของลีที่ยืนอยู่ข้างๆกัน ลีถึงกับพูดไม่ออกไม่คิดว่าหน้าเหี้ยมๆอย่างนายจะละมุนอ่อนหวานกลับเค้าเป็นด้วย

"นายไม่ได้พิศวาสแต่อาการแบบนี้เค้าเรียกว่าทั้งรักทั้งหลง"ลีว่าอย่างทวนประโยคที่ผู้เป็นนายเคยบอกว่าไม่ได้พิศวาสคนที่นอนแนบชิดอยู่บนอกกว้าง

เช้า

เอิงเอยนอนหลับใหลอยู่บนอกกว้างอย่างสบายส่วนเฟ้ยต้านเองก็รู้สึกดีที่ทุกอย่างในช่วงเช้ามันเป็นแบบนี้ เค้ากลับไม่ได้รู้สึกหนักไม่รู้สึกอึดอัด แต่สิ่งที่เค้าอึดอัดในตอนนี้คือช่วงล่างที่มันแข็งปั๋งในช่วงเช้าที่มีอกนุ่มหยุ่นส่ายไปมาด้วยการดิ้นและช่วงล่างของเอิงเอยมันขยับเสียดสีกับแท่งปูดปูนในร่มผ้าบางทำให้เฟยต้านมีอารมณ์ขึ้นมา

"ขอจูบหน่อยแล้วกันถือว่าตอบแทนที่เธอนอนบนอกฉันทั้งคืน"

เฟยต้านจับร่างเล็กให้นอนชิดติดที่นอนนุ่มเค้ารีบเก่ยกอด ส่งปากหยักทักทายคนตัวเล็กในยามเช้าด้วยใจปรารถนา ปากอิ่มสวยเผลอครางเชื้อเชิญให้ลิ้นร้อนเข้าปุกทะลวงปากอุ่นได้อย่างง่ายดาย เฟยต้านบดจูบอย่างนุ่มนวลจนเอิงเอยรู้สึกสุขสมทั้งที่ตายังปิดสนิม เอิงเอยส่งแขนเล็กคล้องคอหนาลูบไล้ไปมาปากจูบตอบกลับอย่างสะเปะสะปะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้เฟยต้านรู้สึกพอใจ เค้ารู้ดีว่าเด็กน้อยคนนี้ใสบริสุทธิ์แค่ไหน

ยิ่งได้สัมผัสเฟยต้านไม่อาจหยุดห้ามอารมณ์นี้ได้ทั้งที่ปากเคยลั่นวาจาไว้แล้วว่าจะรอจนกว่าเธอบรรลุนิติภาวะ คอขาวๆถูกซุกไซร้ปรนเปรอจนเอิงเอยเผลอไผลครวญครางเสียงใสออกมา

อ่าส์!!

"ยั่ว…ยั่วแบบนี้ฉันจะอดใจได้ยังไงหื้ม"

เอิงเอยเบี่ยงหน้าเอียงคอไปมาอย่างเป็นธรรมชาติให้เฟยต้านกดจูบดูดเสียซอกคอขาวได้อย่างถนัดโดยไม่รู้ตัว เสื้อตัวบางถูกดึงร่นขึ้นไปกองทับไว้เหนือหน้าอกอวบความใหญ่ที่มันเด่นหลา เม็ดทรวงเต่งตึงสีชมพูสวยทำให้เฟยต้านน้ำลายสอหกนึกอยากลิ้มลอง

งับ!!

ปากที่ครอบงำลิ้นที่ขบกัดดูดดุดเม็ดทรวงสีหวาน ทำให้หลังที่แนบชิดติดกับที่นอนดีดตัวแอ่นอกเด้งรับสัมผัสจากลิ้นร้อนอย่างเปรมปรีดิ์ ร่างบางเชิดใบหน้าซี๊ดซ่านอย่างไม่รู้ตัว อกอวบทั้งสองเต้าถูกฟอนเฟ้นเคล้นคลึงด้วยมือสากที่ชำนาญ ทั้งปากทั้งมือช่วยผสมผสานกันอย่างลงตัว ทั้งเฟยต้านทั้งเอิงเอยร่างกายทั้งสองมีความต้องการกันและและกัน ต่างกันตรงที่อีกคนมีสติแต่อีกคนกลับไม่มีสติเพราะเธอกำลังหลับใหลหลับลึกอย่างฝันหวาน