หลงเอย

ตอนที่5 ซุ่มซ่าม

เอิงเอยถูกให้ยานอนหลับผ่านทางสายน้ำเกลือ เธอหลับลึกหลับนานจนเวลาผ่านไปถึงเที่ยงคืน ร่างบางขยับตัวตื่นด้วยอาการคอแห้ง สิ่งแรกที่เธอต้องการคือน้ำเพื่อมาดับความหิวกระหายในยามนี้ เอิงเอยหย่อนเท้าเหยียบลงบนพื้นกระเบื้องที่เรียบเย็นเธอเดินออกจากตัวห้องด้วยสติยังไม่เต็มร้อย ขาเรียวเล็กเดินเซแต่สามารถประคองตัวเองได้ในระดับนึง

"อึก อึก อ่า!ชื่นใจจัง"

น้ำสะอาดที่มีความเย็นจนไอละอองเกาะตามตัวแก้วเป็นสีขาวนวลถูกดื่มลงคออย่างสดชื่นด้วยความกระหาย เด็กสาวในชุดนอนตัวโคร่งถือแก้วน้ำติดมือไปด้วยเผื่อเวลาเธอหิวกลางดึกจะได้ไม่ต้องลงมาอีก

อื้ม~อ่าส์

"คุณเฟยขาใจเย็นๆสิคะให้ถึงห้องก่อน อ่าส์มันเสียวนะคะหยุดก่อน"

ทั้งสองปล้ำจูบกันอย่างสนุกสนานมือสากล้วงลูบคลำสอดจับใต้กระโปรงที่ปกปิดจุดสงวนแค่คืบกดเขี่ยเกลี่ยติ่งเสียวอย่างสนุก จนลิลลี่คู่ขารู้สึกเสียวจนหน้าเบี้ยวเหยเกไปหมดเพราะถูกนิ้วร้ายเล่นงานในยามดึก

"ลิลลี่ไม่ไหวลิลลี่ขออมนะคะหิวมาหลายวันแล้ว"

เฟยต้านถูกดันให้ถอยหลังถูกต้อนจนชิดมุม เข็มขัดหนังราคาแพงถูกปลดออกอย่างช่ำชอง กางเกงผ้าหนาถูกดึงร่นลงมาจนถึงหัวเข่าความแข็งขึงของลำเอ็นดีดผึ่งชี้โด่ชี้เด่อย่างอวดความใหญ่อลังการ

เพล๊ง!!

เสียงแก้วลายสวยที่ร่วงหล่นกระทบเข้ากับพื้นกระเบื้องจนทำให้เกิดเสียงดัง เอิงเอยที่เห็นทุกอย่างตั้งแต่สองคนแนบชิดสนิทแนบกันมาปล้ำจูบกันอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เสียงที่ทุเรศการกระทำที่น่าเกลียดทำให้เอิงเอยขนลุกนึกอยากจะอ้วกขึ้นมา แต่สิ่งที่ทำให้เธอช็อกจนตัวชานั้นก็คือความใหญ่ที่มันโชว์หราอยู่ต่อหน้าต่อตาจนทำให้เธอตกใจสะดุ้งจนปล่อยแก้วหลุดจากมือ

"หนูเอย"

เฟยต้านเอ่ยเรียกด้วยเสียงแหบแห้งด้วยความเสียวและความตกใจ เค้าผละตัวออกจากลิลลี่ต้องการเดินตรงไปหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียง โดยลืมไปว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อย แถมมันยังไม่ค่อยน่ามองสักเท่าไร เพราะอะไรต่อมิอะไรที่มันควรจะอยู่ในร่มผ้ามันกลับหงึกผงกหัวไปมาคล้ายๆกับทักทายเอิงเอย

"ยะ…อย่าเข้ามาหาหนูเอย"

เอิงเอยรีบก้าวถอยหลังปากเล็กเอ่ยเสียงสั่นอย่างละล่ำละลักด้วยความตกใจ ดวงตากลมสวยจ้องมองกับสิ่งแปลกใหม่ใต้ราวสะดื้อเพียงคืบ เธอแค่อายุสิบเจ็บแน่นอนสิ่งที่เธอเห็นมันทำให้เด็กสาวแสนบริสุทธิ์รับไม่ได้กับภาพตรงหน้าและรับไม่ได้กับเสียงที่ได้ยินเมื่อสักครู่ เธอยกมือทั้งสองข้างปิดบังใบหน้าน้อยเปล่งเสียงสะอื้นไห้ด้วยความตกใจปะปนระคนไปกับความกลัว

"ฮึก อย่าเข้ามาหนูเอยกลัว"

เฟยต้านไล่ตามองตามระดับสายของตาเอิงเอย เค้ารีบปรับขยับทุกอย่างให้มันเข้าที่เข้าทางเพราะสิ่งที่เอิงเอยเห็นมันทุเรศจริงๆในตอนนี้เด็กสาวตัวเล็กไม่ควรจะได้เห็นได้รับรู้

"ลิลลี่เธอกลับไปก่อน"

"แต่…!!"

เฟยต้านรีบหันหน้ากลับมาเมื่อมีคำว่าแต่หลุดออกมาจากปากคนที่เค้ากำลังทำกิจกรรมกระชับสัมพันธ์ก่อนหน้า ลิลลี่รีบเก็บปากรูดซิปเมื่อสายตาปะทะเข้ากับใบหน้าเรียบดุ เฟยต้านที่เมื่อไรใครเผลอขัดใจหรือทำให้ไม่พอใจทุกอย่างจะเฉลยเปิดเผยออกมาทางสีหน้าและแววตา และเวลานี้มันกำลังเป็นเช่นนั้น

"งะ…งั้นลิลลี่กลับก่อนก็ได้ค่ะ"

ลิลลี่เดินกระทืบเท้าปึงบังด้วยความไม่พอใจทุกอย่างกำลังไปได้ดีทุกอย่างกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแต่ถูกยัยเด็กเมื่อวานซืนมาขัดจังหวะสะได้ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เธอไม่พอใจ การกระชับความสัมพันธ์จบลงแถมยังชวดเงินอีกลิลลี่เลยรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

"ลืมตาขึ้นมาเอิงเอยแล้วลงมาทำไมดึกๆดื่นๆทำไมไม่นอนพักผ่อนหรือเธอลงมาขโมยของ"

"มะ…ไม่ใช่นะคะหนูเอยแค่หิวน้ำเลยลงมา แต่ไม่คิดว่าจะเห็นคุณเฟยกับแฟนกัดปากกันแล้วหนูเอยไม่คิดว่าจะได้เห็นเอ่อ…"

"ลำเอ็นใหญ่ของฉันใช่ไหม" เฟยต้านเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างขัดลำก่อนที่เอิงเอ่ยจะพูดจบประโยค

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดสลัวตอบอย่างหน้าตาย แต่แววตาในยามที่พูดมันกลับส่องแสงวิบวับอย่างหน้าชวนมอง ถ้าเอิงเอยกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาสักหน่อยเธอจะเห็นความเจ้าเล่ห์และความต้องการอยู่ในแววตาคู่คม

"ขึ้นไปนอนถ้าพูดไม่ฟังเธอเจอดีแน่ พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าฉันจะได้พาไปสมัครเรียน"

"แต่ที่หนูเอยเรียนอยู่ก็ดีอยู่แล้วนะคะ แถมค่าเทอมไม่แพงด้วย" เอิงเอยรีบเอ่ยอธิบายเธอไม่อยากเปลี่ยนโรงเรียนใหม่ เพราะที่เรียนอยู่ก็แทบจะหาค่าเทอมส่งตัวเองเรียนไม่ไหมอยู่แล้ว ขาเล็กที่เคยเกร็งก่อนหน้ารีบขยับก้าวฉับๆเพื่อไปประชิดใกล้บอกให้คนที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ยินอย่างถนัด

อ๊ะ!!

ร่างบางก้าวเดินอย่างไม่ระวังเพราะคนข้างหน้าหยุดก้าวเดินกะทันหัน จนร่างกายของเธอปะทะเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างจังจนเฟยต้านถึงกับนิ่วหน้าเอ่ยตำหนิ

"ซุ่มซ่าม"

"หนูเอยขอโทษค่ะ"

เอิงเอยได้แต่ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดก็เธอซุ่มซ่ามไม่ทันระวังเหมือนกับที่เฟยต้านพูดจริงๆ เอิงเอยได้แต่ยืนเก้ๆกังๆเมื่อโดนดุเธอไม่กล้าเงยหน้าสบตาได้ยินแค่เสียงเมื่อครู่แค่นี้เธอก็ตัวสั่นไปหมดแล้ว

เฟยต้านเปิดประตูห้องนอนโดยมีเอิงเอยเดินตามหลังมาห่างๆคราวนี้เธอจะไม่พลาดให้เค้าได้เอ่ยเอ็ดเธออีกแล้ว

"ทำอะไรของเธอ"

"กะ…ก็นอนไงคะ"

"ไปนอนที่พื้นแค่ฉันให้เธอนอนบนเตียงของฉันเมื่อครู่ฉันก็แทบจะเปลี่ยนเตียงเปลี่ยนชุดที่นอนทั้งชุดแล้ว"

ตุ้บ!!

หมอนใบใหญ่ถูกเขวี้ยงลงมาด้วยความเร็วและแรง มันกระทบเข้ากับตัวเอิงเอยแต่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บเพราะมันเป็นหมอนใบนุ่ม

" คุณเฟยพอจะมีผ้าห่มให้หนูเอยไหมคะหนูเอยหนาว"

"นอกจากจะอ่อนแอซุ่มซ่ามแล้วเธอยังเป็นคนเรื่องมากรู้ตัวรึเปล่า" ปากกล่าวตำหนิแต่มือสากกลับโยนส่งผ้าผืนหนาลงมาให้อีกคนที่นั่งทำหน้าละห้อยอยู่ข้างเตียง เอิงเอยรีบคว้ามากอดด้วยความอุ่นใจรอยยิ้มประดับขึ้นมาท่ามกลางความมืดเมื่อได้ในสิ่งที่ใจตัวเองต้องการ