หลงเอย

ตอนที่4 สมบัติชิ้นหนึ่ง

"นะ…นี่ค่ะถุงยางอนามัย56ของคุณเฟย"

" ลูกชายของฉันความใหญ่ของมันเท่าข้อแขนฉันนี่แหละ"

เฟยต้านเอยโชว์ถึงขนาดอย่างภาคภูมิ ถุงหิ้วใบเล็กสีขาวที่มีกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กใส่อยู่ข้างในเป็นสิ่งที่เฟยต้านเป็นคนสั่งให้เธอลงไปซื้อเมื่อครู่ มันร่วงลงที่ตักสวยด้วยมือที่อ่อนแรง มือเล็กค้างกลางอากาศดวงตากลมสวยจับจ้องไปยังข้อมือเจ้าของประโยคเมื่อครู่ มองสลับไปมากับเป้ากางเกง เธอนั่งกะพริบตาปริบๆด้วยความตกใจที่เห็นขนาดของข้อแขนที่วางอยู่บนพวงมาลัยรถราคาแพงจนหัวใจแทบหยุดเต้น ปากเล็กเผลอพึมพำออกมาอย่างลืมตัว

"มะ…มันใหญ่มาก"เอิงเอยเอ่ย

"หึ"

เฟยต้านออกรถมุ่งตรงไปด้านหน้าทุกอย่างบนท้องถนนในมาเก๊าประดับประดาไฟหลากสีอย่างสวยงาม เอิงเอยมองทุกอย่างด้วยความสวยงามจนลืมความกลัว

@เพ้นส์เฮ้าส์เฟยต้าน อธิษฐ์โภภาคิน ลีหย่าง

อาณาเขตกว้างขวางที่พักส่วนตัวตั้งอยู่ใจกลางของเกาะฮ่องกง ทุกอย่างลงตัวสวยงามอย่างไม่มีที่ติเนรมิตขึ้นได้จากเม็ดเงินมหาศาลของเจ้าพ่อคาสิโนอย่าง เฟยต้าน อธิษฐ์โภภาคิน ลีหย่าง

"ลงมาหรือต้องให้ฉันซื้อเสลี่ยงเชิญเธอลงมารึไงถึงจะขยับก้นลงมาได้"

เสียงตะโกนดังมาจากทางฝั่งคนขับเอ่ยกระทบกระเทียบ จนคนนั่งที่ยังไม่ได้ลุกขยับไปทางไหนน้ำตาแทบร่วง เธอก้มหน้ามองตักตัวเองอยู่แบบนั้น ร่างบางที่อยู่บนเบาะข้างหน้าไม่มีทีท่าว่าจะขยับขาขยับก้นลงมาเลยสักนิด นั่นยิ่งทำให้เฟยต้านต้องใช้มือหนาเสยผมสางขึ้นอย่างลวกๆเพื่อระงับอารมณ์

"ดื้อฉิบหายอยากจะรวบไม้ฟาดให้ก้นลายนัก"

"อ๊ะ~อร้าย"

ประรถถูกเปิดอ้าออกด้วยความกว้างร่างเล็กถูกกระชากด้วยความแรงจนติดมือมา เธอถูกกระชากลากถูจนมาถึงห้องๆนึงที่ค่อนข้างสกปรกฝุ่นเยอะพอสมควร ของทุกอย่างภายในห้องที่มีรกเต็มไปหมด

"ถ้าอยากมีที่ซุกหัวก็เก็บกวาดมันสะหรือถ้านอนแบบสกปรกอย่างนี้ได้ฉันก็ไม่ว่า"เฟยต้านเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกอยู่นานพอสมควร ท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจแต่หัวใจกับดวงตาเสเหล่มองมาทางห้องนี้บ่อยๆ

เอิงเอยตัวน้อยหยิบจับอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างคล่องแคล่วเธออดทนทำมันจนเกือบจะเรียบร้อย แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับไม่ไหวเพราะฝุ่นภายในห้องเยอะเกินไปจนแทบจะไม่มีอากาศบริสุทธิ์ให้หายใจ

ฮัดชิ้ว~ฮัดชิ้ว

เสียงจามดังขึ้นภายในห้องสี่เหลี่ยม ฝุ่นมากมายลอยละล่องเมื่อกระทบกับแสงแดดอ่อนๆ ทำให้คนที่กำลังหายใจสูดเอาอากาศเข้าไปถึงกับสำลักจามออกมาด้วยความดัง น้ำหูน้ำตากระเซ็นเล็ดเลอะอย่างน่าสงสาร เอิงเอยค่อยๆครูดตัวลงนั่งทรุดฮวบหลังติดชิดกำแพงเธอแพ้ฝุ่นอย่างรุนแรงมาตั้งแต่เล็กจนโต มือเล็กส่งเคาะทุบที่หน้าอกเพราะตอนนี้เธอกำลังหายใจไม่ออก ดวงตากลมสวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาด้วยความทรมาน

"ชะ…ช่วยหนูด้วย"

พรึบ!!

ร่างบางที่แนบแอบอิงพิงผนังเมื่อสักครู่ร่วงเอนลงพื้นกระเบื้องแข็งจนตัวอ่อนเลนไปหมด จมูกโด่งสวยเต็มไปด้วยสายทางเลือดสีแดงสด ไหลหยดเปรอะเปื้อนอาบคางแหลมอาบตัวเสื้อเลอะเต็มไปด้วยเลือดหยดเป็นดวงๆ

ทางด้านเฟยต้านเค้าคุยธุระเสร็จเอี้ยวตัวมองเห็นเอิงเอยนอนฟุบที่พื้นสกปรก คิ้วหนาขมวดขึ้นเป็นปมร่างหนาเดินตรงมาถึงหน้าห้องเพียงไม่กี่อึดใจ เฟยต้านใช้หลังพิงประตูห้องอย่างใจเย็นมือยกสะบัดปัดไล่ฝุ่นไปพลางๆเพราะเค้าหายใจแทบไม่ออก

"ขี้เกียจตัวเป็นขนสันหลังยาวคงไม่มีใครเกินเธอสินะ"

ร่างบางที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงจนผิดสังเกต เฟยต้านรีบดันตัวเองออกมาจากประตูที่ใช้หลังพิงเมื่อสักครู่ ขาแกร่งเดินอ้อมไปด้านหน้าเพื่อหมายใจหวังดุตวาดให้คนตัวเล็กตื่น

"หนูเอย"

หัวใจแกร่งชากระตุกด้วยความหวิว เฟยต้านเข้าไปประคองกอดร่างบางที่สลบแน่นิ่ง ใบหน้าเนื้อตัวในยามนี้มีแต่ฝุ่นกลบไปด้วยเลือดอัดเต็มอยู่ที่รูจมูกเล็กทั้งสองข้าง เฟยต้านช้อนอุ้มร่างบางที่สลบหลับใหลไม่ได้สติไปยังห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง

"ไอ้ลีมึงไปตามไอ้หมอมาเดี๋ยวนี้เร็ว"

เสียงตะโกนลั่นของผู้เป็นนายทำให้ลูกน้องคนสนิทรีบลนลานต่อสายหาคนที่ผู้เป็นนายต้องการพบ ไม่ถึงยี่สิบนาทีอาชาชายหนุ่มในชุดกราวสีขาวที่ทับอยู่ด้านนอกพร้อมกับกระเป๋าที่บรรจุยาต่างๆข้างในเดินตรงเข้าไปด้วยความเร็ว อาชาปาดเหงื่อลวกๆด้วยอากาศข้างนอกค่อนข้างร้อน แถมชุดที่ใส่มาค่อนข้างเป็นผ้าหนาด้วยความรีบความเร่งเค้าจึงไม่ได้ถอดมันออก

"ใครเป็นอะไรวะ เสียงลูกน้องมึงลนลานเสียงสั่นเชียว"

อาชาถึงกับตกใจที่เห็นเด็กสาวอยู่ในอ้อมกอดของเฟยต้าน แววตาห่วงใยที่ใช้มองความอบอุ่นที่เด็กคนนี้ได้รับจากเฟยต้าน อาชาบอกได้เลยว่าเธอคนนี้กำลังเป็นคนพิเศษในหัวใจของเพื่อนรัก

"อยู่ๆก็หมดสติตอนทำความสะอาดแถมเลือดไหลออกมาจนเต็มจมูกไปหมด"

เฟยต้านตอบกลับเพื่อนด้วยสีหน้าเป็นกังวล สายตาดุจพยาเหยี่ยวไหววูบด้วยความสงสารเด็กน้อยในอ้อมอก อาชาให้เฟยต้านวางร่างเล็กบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ เพราะเค้าต้องการตรวจร่างกายเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนในเวลานี้ เฟยต้านมองด้วยอาการไม่สบอารมณ์ที่เห็นอาชาถูกเนื้อต้องตัวเอิงเอย จนคิ้วหนาใบหน้าเรียบตึงยกกระตุกขึ้นเล็กน้อย

" ฮา ฮา ฮา หึงหรือว่าหวงกูแค่ตรวจตามหน้าที่อย่าหวงดิวะ"

อาชาที่มองปราดเดียวก็รู้ใจว่าเพื่อนร่างยักษ์ใจเป็นไฟคนนี้รู้สึกยังไงกับคนป่วยคนที่เค้าตรวจดูอาการให้ เค้าจึงเอ่ยแซวในขณะที่มือก็เลื่อนตรวจดูอาการอย่างละเอียดอีกครั้ง

"น้องแพ้ฝุ่นขั้นรุนแรง ส่วนเลือดที่ออกมาเกิดจากการหายใจไม่สะดวกทำให้เส้นเลือดฝอยที่เปราะบางอยู่แล้วเกิดอาการบวมและเปราะแตกง่ายพยายามหลีกเลี่ยงพวกฝุ่นละออง สถานที่ที่คับแคบพวกควันบุหรี่อันตรายมากอย่าให้เข้าใกล้เด็ดขาด"

"อื้ม" เฟยต้านพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

"แล้วน้องเป็นใครพิเศษมากใช่ไหมถึงมาอยู่ในห้องคุณชายเจ้าพ่อมาเก๊าอย่างมึงได้"

"แค่สมบัติของกูชิ้นนึงเท่านั้นไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากมาย"