หลงเอย

ตอนที่2 ดื้อรั้น

"จืดชืดเหมือนซากอ้อย"

เฟยต้านผละออกจากปากอิ่มแขนแกร่งโอบรัดเอวคอดกิ่วด้วยความแน่นหนา แต่วาจากลับสบถว่าอย่างร้ายกาจ ทั้งที่ความจริงเค้ารู้อยู่แก่ใจว่าปากจิ้มลิ้มที่ห่างจากใบหน้าเค้าไม่กี่คืบมันหอมหวานมากแค่ไหน คำว่าจืดชืดเหมือนซากอ้อยไม่มีอยู่จริงในตัวของเด็กสาวเอิงเอย สายไหมสีรุ้งที่ว่าหวานยังเทียบไม่ได้กับความหวานซาบซ่านของปากน้อยตรงหน้าเลยสักนิด

ฮึก~ฮื่อ!!

เสียงสะอื้นอันน้อยนิดดังเล็ดลอดออกมาจากปากสวยด้วยความกลัว ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกแทบแหลกละเอียดคาอ้อมอกกว้างเพราะเฟยต้านออกแรงกอดรัดเอิงเอยตัวน้อยแน่นเกินไปจนทำให้เธอแทบหมดแรง

"หยุดร้องหยุดสะอื้นเช็ดน้ำตาเดี๋ยวนี้"

เฟยต้านใช้สายตาคมไล่มองใบหน้ารูปไข่ ใช้ปากร้ายออกคำสั่งตวาดเหี้ยมด้วยความเสียงดัง นั่นยิ่งทำให้เอิงเอยเสียขวัญร้องไห้สะอื้นฮักยิ่งกว่าเดิม เธอพยายามขัดขืนออกแรงดิ้นอีกครั้งเพื่อให้หลุดพ้นออกจากอกปีศาจร้าย น้ำตาที่ยังไม่เหือดหายกลับหลั่งไหลออกมาจากดวงตาแดงก่ำในช่วงจังหวะที่พยายามดิ้นให้หลุด

"ฉันจะนับหนึ่งถึงสามถ้าเธอยังไม่หยุดดิ้นหยุดร้องเธอโดนดีแน่ยัยจืดชืด"

"ฮึก~ฮื่อ ไอ้คนป่าเถื่อน"

" หนึ่ง"

" ฮึก~ไอ้คนใจร้าย

"สอง"

เอิงเอยไม่ยอมปฏิบัติตามคำสั่ง เธอต่อต้านอย่างดื้อรั้นจนเฟยต้านรู้สึกโมโห ตั้งแต่เค้าเกิดมาทั้งคุมบริษัทยักษ์ใหญ่ดูแลคาสิโนคุมลูกน้องเป็นหมื่นยังไม่มีใครกล้าหือกล้าปฏิเสธกล้าขัดคำสั่งเค้าถึงขนาดนี้ แล้วยัยตัวดีนี่เป็นใครถึงได้กล้าท้าทายทำตัวพยศเหมือนม้าป่านัก

"สาม"

"อ๊ะ! อุ๊บ!…"

เอิงเอยที่ดื้อดึงถูกลงโทษด้วยความโกรธของเฟยต้านอีกครั้ง เค้าโน้มใบหน้าส่งจูบให้เธออย่างไม่มีความปรานี กายหยาบมือสากส่งบีบเคล้นคลึงเรือนร่างที่ขาวอวบอย่างบ้าคลั่ง บดเบียดแนบชิดลำตัวเข้าหาเธอจนเอิงเอยแทบหายใจไม่ออก ปากหยักที่ร้อนระอุบดจูบขบเม้มด้วยความป่าเถื่อน หวังให้เด็กสาวตรงน่ากลัวและจดจำจะได้ไม่อวดเก่งตีฝีปากกล้าดื้อดึงกับเค้าอีก

"ติดใจรสจูบความป่าเถื่อนของฉันถึงกับนิ่งไปเลยหรอ"

พยัคฆ์ก้มมองคนดื้อดึงเธอสงบเงียบลงไปเสียดื้อๆจนเค้าอดแปลกใจไม่ได้ ร่างบางในตอนนี้ชุ่มเปียกไปด้วยเม็ดเหงื่อทั้งที่อากาศภายในห้องมันเย็นฉ่ำยังกับขั้วโลกเหนือ เอิงเอยตัวอ่อนพับด้วยอาการลมจับจนสลบไป

เธอไม่ได้ปรารถนารสจูบที่ป่าเถื่อน เธอไม่ได้ปรารถนาอ้อมกอดที่หยาบกระด้าง เธอไม่ต้องการมาอยู่ที่นี่ไม่พร้อมที่จะมาเป็นตัวใช้หนี้ขัดดอกให้ใคร

"อ่อนแอ"

เฟยต้านสบถแต่ก็ยอมอุ้มเธอไปในห้องนอนส่วนตัวที่ไม่เคยมีใครได้ย่างกรายเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเค้าตรงนี้แม้แต่เพื่อนสนิทก็ตาม เฟยต้านเป็นคนรักสนุกก็จริงแต่ทุกครั้งเวลาที่เค้าเสพกามห้องเชือดชั้นล่างเป็นห้องที่เหมาะที่สุดสำหรับผู้หญิงพวกนั้น

ชุดนักเรียนวัยใสถูกปลดเปลื้องออกอย่างง่ายด้วยฝีมือของเฟยต้านเอง สิ่งที่ปกปิดร่างกายที่อยู่ภายในห้องโล่งในยามนี้คือชุดชั้นในตัวบางจิ๋วลายลูกไม้สีขาวที่มันปกปิดอย่างหมิ่นเหม่ ความอวบใหญ่บนช่วงอกความอูบอูมในช่วงล่าง ทำให้คนนั่งลงข้างๆตาพร่าลายไปหมด

"ชุดมัธยมแต่นมซุปเปอร์มหาลัย"

เฟยต้านนั่งมองผิวขาวๆจนเลือดแทบพุ่ง ขืนนั่งอยู่แบบนี้ไปนานๆมีหวังเค้าได้กินหัวกินหางกินตรงกลางแน่ๆ(เค้ามีแต่กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวพี่เฟยหื่น55)เฟยต้านเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อตัวโคร่งสีเรียบสวมทับให้คนดื้อรั้นที่หลับตาพริ้มอย่างไม่รู้สึกตัว เฟยต้านเกลี่ยแก้มนวลอย่างเผลอใจจนเค้าต้องหยุดชะงักดึงมือกลับออกมาด้วยความเร็ว

" ทำไมไอ้คฑาวุฒที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของเธอ มันถึงเอาเธอมาขัดดอกเป็นเพราะเธอชอบสร้างปัญหาหรือเป็นเพราะไอ้ชั่วนั่นมันไม่รู้จักแยกแยะความรับผิดชอบชั่วดีถึงคิดจะขายลูกตัวเองกิน