เช้าวันต่อมา บนโต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาสองแม่ลูก และเด็กสาวหนึ่งคนที่คุณนายเอ็นดูตั้งแต่แรกพบ
“หนูเพลิน วันนี้อยากเข้าไปเที่ยวไร่กับพี่เสืออีกไหมจ๊ะ” บนโต๊ะอาหาร มุกมณีถามหญิงสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
“ไม่ดีกว่าค่ะ คุณเสืองานยุ่ง เพลินไม่อยากไปรบกวน”
“ไม่รบกวนหรอกจ้ะ หนูเพิ่งมาอยู่ใหม่ อาจจะอยากเปิดหูเปิดตาสำรวจรอบไร่กว้างใหญ่ของเราก่อน”
“เพลินเกรงใจ อีกอย่างเพลินอยากอยู่ช่วยงานคุณป้ามากกว่าค่ะ” เพลินพิศปฏิเสธให้ดูนุ่มนวลไม่ขัดใจทั้งสองฝ่าย
ซึ่งชาติพยัคฆ์ก็นึกชอบใจ เสียแต่เขารู้ทันนี่สิว่าที่หล่อนไม่ไปเพราะกลัวเขาทำอะไรอย่างนั้นกับหล่อนอีกครั้งต่างหากล่ะ
“เกรงใจๆๆ พูดเป็นคำเดียวหรือไง ทางผมยังไม่พูดสักคำว่าเบื่อหรือรำคาญ ในใจอยากจะชวนเข้าไปเที่ยวด้วยซ้ำ”
“ดิฉันมาทำงานค่ะ ไปเที่ยวบ่อยๆ อาจจะไม่เหมาะสม”
“อีกแล้ว คุณแม่ฟังเด็กของคุณแม่พูดสิครับ ผมนึกว่าหลุดออกจากละคร พูดเพราะ เสียงหวาน
