“ถ้าอย่างนั้นนางเอกก็ต้องเป็นเด็กหลงจากกรุงเทพฯ มาทำงานในไร่ แล้วตกหลุมรักเจ้าของไร่เข้าเต็มหัวใจ จนตกลงแต่งงานมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง ใช่ไหมครับ?”
สมแล้วที่เป็นลูกชายนักเขียน เพลินพิศหน้าแดงกับการเล่านิยายออกมาได้เป็นฉากๆ ของเขา
“ผมยินดีเป็นพระเอกให้หนูเพลิน อยากศึกษางาน หรือศึกษาผม เชิญได้เลย”
“คุณเสือ ดิฉันจริงจังนะคะ คุณป้าท่านสั่งมา ดิฉันแค่ทำตาม”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ชอบด้วยซ้ำ ถึงได้เสนอตัว ผมไม่คิดเงินนะ ให้แค่หนูเพลินคนเดียวเท่านั้น”
“จะ... จะทำอะไรคะ” ท้วงเขาที่สะกิดกระดุมออกทั้งแถบ “ข้างล่างมีคนอยู่เยอะ เพลินเสียงดัง อาจจะมีคนมอง”
“หมายถึงครางเสียงดังเหรอ ผมไม่ให้มีเสียงหลุดมาแน่นอน”
“คุณเสือ” เพลินพิศอยู่ในท่าระวังภัย
“ล้อเล่นน่า ผมจะอาบน้ำต่างหาก ไปคลุกดินคลุกโคลนมาตัวเหม็นจะแย่ เสร็จแล้วเราค่อยกินข้าวด้วยกัน รอผมแป๊บนะ อ้อ ฝากหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้ข้างหนูเพลินให้หน่อยจ้
