บทที่ 13
หลังเจ้าสามก้าว
ใบหน้าผู้คนยังมีความสับสน ระหว่างเสียงกรีดร้องของบุรุษกับโฉมหน้าแท้จริงภายใต้ชุดคลุมของคนแปลกหน้าทั้งสอง บ้างรู้สึกเห็นใจร่างกายอ่อนเปรี้ยของผู้เป็นอ๋อง แต่คงไม่ถึงกับวิญญาณหายจากร่างเพราะเมื่อองครักษ์ตนเองช่วยพยุงขึ้นมาได้ก็ชี้หน้าชายหญิงคู่นี้
“จ..จับมัน!! ข้าต้องให้มันชดใช้ความอัปยศในครั้งนี้!!” หน้าฉางผูถาวเห็นเป็นแดงสลับดำคล้ำสะบัดตัวออกจากการช่วยเหลือขององครักษ์ อยู่มาถึงยี่สิบเก้าปีไม่เคยมีใครทำให้เขาอับอายได้เท่านี้ ยอมไม่ได้เด็ดขาด!
องครักษ์ทั้งสองเมื่อได้รับคำสั่งจึงจับอาวุธคู่กายก้าวขึ้นมาเบื้องหน้า “เจ้าทั้งสองอย่าขัดขืน ยอมให้คุมตัวแต่โดยดี หากขัดขืน อย่าหาว่าเราไม่เตือน!”
“หึ ใครคิดจะเตือนใครกัน” คิ้วหนาเลิกขึ้นมองคล้ายสนใจ ตำแหน่งแม่ทัพของอวิ๋นอ๋องไม่ได้มาเพราะจับฉลากได้ พวกเขาที่ถืออาวุธหนักยังมือสั่น ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาสักนิด แค่หักข้อมือพว
