บทที่ 14
กลัวข้าหรือไม่
ชื่นชมตัวเองไม่ได้นาน ขนบนร่างกายพลันลุกซู่ พร้อมการรับกลิ่นสนิมเหล็กของคาวเลือด เสียงร้องดังขึ้นในคราแรกดังพอให้อีกหลายคนในห้องขังตกใจ คนที่เป็นหัวหน้าโจรเช่นมันจึงต้องกัดฟันข่มความเจ็บ ถึงตอนนี้จะเป็นช่วงเวลาพลบค่ำทว่าแสงจากพระจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างเล็กเหนือศีรษะลงมาทำให้เกิดเป็นความสลัวด้านใน ภาพที่เห็นทำให้เฟิ่งเซียนฮวาอดนึกสงสารไม่ได้ เมื่อหนึ่งในนิ้วของคนเถื่อนถูกหักออกจนบิดงอด้วยน้ำมือของมัจจุราชข้างกาย
มันเป็นเวลาเพียงหนึ่งลมหายใจหลังสิ้นคำพูดของชายคนนั้น ได้มีเท้าข้างหนึ่งบรรจงบดขยี้อย่างรุนแรงลงบนนิ้วทั้งห้าของมันที่กำลังเกาะลูกกรงเอาไว้อยู่ กระทั่งเกิดเสียงกระดูกลั่น ใบหน้าจ้าวอวิ๋นหยางจึงปรากฏรอยยิ้มมุมปากคล้ายพอใจก่อนดึงเท้าตัวเองกลับมา
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว แม้แต่เฟิ่งเซียนฮวานั่งอยู่บนตักเขาแท้ ๆ ยังต้องใช้เวลาอยู่สักพักหนึ่งถึงเข้าใจว่าเกิดอะไร
