บทที่ 12
ห้ามแตะต้อง
ว่ากันว่าลี่เจียงเป็นชายแดนติดแม่น้ำเพียงแห่งเดียวที่การเดินเรือมาเทียบท่าหรือส่งออกไม่มีปัญหาติดขัด จากบันทึกสังเกตการณ์ในอดีต ในแต่ละปีจะพบว่ามีขบวนเรือสินค้าถูกปล้นไปเป็นจำนวนมาก ทว่านับตั้งแต่สมาคมการค้าเยี่ยงซีเข้ามาผูกขาด ข่าวลือที่ทำให้คนเดินเรือหวาดผวาค่อย ๆ หายไป ส่วนพวกโจรปล้นเรือก็ได้รับความช่วยเหลือจากลู่เย่าจนสามารถยึดคืนน่านน้ำกลับมา
ด้วยข่าวลือนี้และการจัดการที่เด็ดขาด ทำให้ลี่เจียงที่เคยซบเซาและเต็มไปด้วยผู้คนเถื่อนกลายเป็นที่ไว้วางใจให้พ่อค้าจากแผ่นดินอื่นและแคว้นข้างเคียงในการแลกเปลี่ยนสินค้า ผลลัพธ์คือสมาคมการค้าเยี่ยงซีได้รับความเคารพเป็นอย่างมาก ขนาดฉางอ๋องเป็นผู้ปกครองเมืองตั้งแต่เดิมยังไม่ได้รับความเคารพนับถือมากเท่า
“เมื่อหลายวันก่อนข้าได้ตามท่านพ่อไปส่งสมุนไพรในหอการค้าเยี่ยงซี วันนั้นท่านลู่เย่าพิ่งกลับเข้ามา”
ภายในโรงน้ำชา คุณหนูนางหนึ่
