ตอนที่7. ทาสรับใช้
1561 คำ
ภายใต้แสงสลัวของราตรีกาล เจ้าของร่างกำยำพลิกตัวกระสับกระส่ายบนเตียงตั่งมุมหนึ่งของห้องพัก เขาลืมตาขึ้นในความมืดมองไปยังเตียงหลังนั้นที่ม่านมุ้งยังปิดสนิทไม่มีทีท่าว่าคนด้านในจะตื่นขึ้นมา
กวงหมินนอนหงายยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก พลางถอนหายใจหนักหน่วง ในความจริงเขาไม่จำเป็นต้องนอนหลับก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ เขาหาใช่มนุษย์และไม่ใช่ทั้งปีศาจ ร่างกายนี้มิใช่ของเขานับตั้งแต่ตนเองขายวิญญาณแลกกับเงื่อนไขบางอย่างไปแล้ว หากท่านประมุขไม่ยินยอมให้เขาตาย เขาก็ไม่อาจตายได้ เขาเป็นเพียงทาสรับใช้ ซึ่งไม่แตกต่างผู้อื่นที่อยู่ในลัทธิลิขิตจันทรา แต่เดิมเขาเป็นมือสังหารฆ่าคนโดยไม่ถามเหตุผล รู้เพียงเป้าหมายและต้องสำเร็จเท่านั้น เขาเคยทำข้อแลกเปลี่ยนกับท่านประมุขมาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง เขารู้ดีว่าหากได้ในสิ่งที่ปรารถนาแล้วจะต้องสูญเสียบางอย่างไป คราวนั้นเขาต้องการเป็นมือสังหารอันดับหนึ่ง แข็งแกร่งที่สุดจึงยอมพลีกายปรนเปรอปีศาจราคะที่ยามนั้นใช้หญิงสาวผู้หนึ่งเป็นร่างทรง หลังจากนั้นแล้ว เขามีปราณกล้าแกร่งยิ่งขึ้น โหดเหี้ยมยิ่งกว่าเดิมหลายร้อยหลายพันเท่า เขาไม่ต่างจากปีศาจร้าย กระหายการฆ่าคนมากยิ่งขึ้นทวีคูณ แต่สิ่งที่เขาสูญเสียคือเสียภรรยารัก
ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างปวดร้าว ใบหน้านางยังแจ่มชัด นางเป็นเด็กสาวที่เติบโตในหมู่บ้านเดียวกัน เขาไม่ยอมทำไร่ทำนาเหมือนผู้อื่นแต่คิดหวังจะเป็นจอมยุทธเก่งกาจ เมื่อมีคนมาหาซื้อเด็กเข้าสำนักเพื่อฝึกยุทธ เขาหนีออกจากบ้านไปทันที อีกไม่กี่ปีต่อมาเขากลับมาหมู่บ้านอีกครั้ง กลับมาครั้งนี้เขามีรูปร่างสูงใหญ่กำยำแตกต่างจากคนในหมู่บ้านที่เคยดูแคลนเขา เขากลายเป็นที่หมายปองของหญิงสาวในหมู่บ้าน แต่เขาเลือกแต่งงานกับนาง
เขาทำงานให้กับเสนาบดีผู้หนึ่ง ความเป็นอยู่แม้ไม่ได้ดีมากแต่ไม่ได้ยากจน แต่เพราะหน้าที่และความทะยานอยากกระหายเป็นมือสังหารอันดับหนึ่ง ทำให้เขาละเลยภรรยา เขาเชื่อมั่นว่านางจะไม่มีวันทรยศหักหลังเขา แต่นางหนีไปอยู่กับชายผู้หนึ่งที่ทำเป็นแค่คนขายบะหมี่!
เขาโกรธนาง แค้นนาง คลุ้มคลั่งเพราะนาง เขาเงื้อกระบี่หมายเด็ดหัวชายชู้ ทว่านางกลับกางแขนปกป้องมัน!
“ท่านพี่ปล่อยข้าไปเถอะ”
“เจ้ามันหญิงแพศยา!”
“ข้ายอมเป็นหญิงแพศยา แต่จะไม่กลับไปใช้ชีวิตกับท่านพี่อีกแล้ว”
“ทำไม!”
“ท่านพี่ไม่รู้จริงๆหรือ”
แววตาที่ไร้ความหวาดกลัวซ้ำยังมองเขาอย่างเวทนาทำให้เขาลดกระบี่ลง
“เจ้าไม่รักข้าแล้วหรือ?”
“ท่านพี่เคยรักผู้อื่นด้วยหรือ?” นางย้อนถาม “ท่านรักเพียงตัวเอง ท่านเพียงแค่ต้องการไม่รู้สึกโดดเดียว ข้าเคยคิดว่าท่านพี่รักข้า แต่มาบัดนี้รู้แล้วว่าท่านพี่แค่อยากเอาชนะผู้ชายในหมู่บ้านที่หมายปองข้า ท่านต้องการเพียงเอาชนะเท่านั้น”
“เจ้า!”
“ปล่อยข้าไปเถิด”
“ถ้าหากข้าปฏิเสธ”
“เช่นนั้นก็ฆ่าข้าเถิด สังหารข้าเสีย เรื่องแค่นี้คงไม่ยากเย็นกระมั้งสำหรับมือสังหารเช่นท่าน”
เขาจำได้ว่าตนคำรามไม่ต่างจากสัตว์บาดเจ็บ เขาไม่ได้ทำร้ายนางและชายชู้ คล้ายหัวใจของเขาถูกควักออกไปตั้งแต่วันนั้น แม้เขาร่วมรักหลับนอนกับหญิงอื่นแต่ไม่เคยลืมใบหน้าของภรรยาได้เลยสักคราเดียว ความทุกข์ทรมานนี้ทำให้บ้าคลั่งบุกเข้าพบท่านประมุข นางอยู่ในร่างผู้อื่น นั่งบนบัลลังก์ทองคำแล้วหัวเราะเยาะ
“ลืมไปแล้วหรือไร คราวนั้นเจ้าต้องการเป็นมือสังหารอันดับหนึ่ง ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าต้องแลกกับบางสิ่งในชีวิตเจ้า นั้นก็คือสูญเสียภรรยารักไป ดีเพียงใดแล้วที่ข้าให้นางไปทั้งที่ยังหายใจ”
“เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าตั้งแต่แรก! เจ้าไม่บอกข้า!”
“มิใช่เจ้าหรือที่บอกข้าเองว่ายอมแลกกับทุกสิ่งเพื่อได้เป็นมือสังหารอันดับหนึ่ง” นางแหงนหน้าหัวเราะร่า เขาถึงกับผงะไปทันทีที่รู้ความจริง
กวงหมินยกมือขึ้นแตะที่หน้าอก ตรงนี้...หัวใจยังเต้นอยู่ แต่มีก็เหมือนไม่มี
ประสาทสัมผัสตื่นตัวทันทีที่รู้สึกว่ากระแสลมวูบหนึ่งพัดผ่าน เขาลืมตาขึ้นแต่ยังช้าเกินไป ข้อมือสองข้างถูกตรงกับตั่งที่นอนอยู่ ร่างของเขาไม่อาจขยับขืนตัวได้อย่างที่ใจคิด
“คิดถึงข้าจนนอนไม่หลับเชียวหรือ” เสียงหวานใสถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ หญิงสาวคร่อมร่างของชายหนุ่ม ก้นงามงอนนั่งกึ่งกลางของบุรุษ แม้นางมีรูปร่างเล็กกว่าเขามาก แต่ยามนี้เรี่ยวแรงของนางมหาศาลและควบคุมเขาได้ทุกอย่าง
“นายหญิง!”
เหตุใดจู่ๆ นาง ‘ตื่น’ ขึ้นมาในเวลานี้!
จริงอยู่ ท่านประมุขหรือปีศาจราคะจะใช้ร่างกายของชิงหรูเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ นางคือร่างทรงหน้าที่ของร่างทรงคอรองรับจิตมารของท่านประมุข แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นเวลานี้ที่ทั้งสองเข้าพักในโรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง เขาเป็นทั้งบ่าวรับใช้และองครักษ์ประจำกายนาง ยามที่ต้องเดินทางไม่ได้อยู่ในเส้นทางของสำนักก็มักนอนร่วมห้องกันเช่นนี้
หญิงสาวที่นั่งคร่อมร่างของเขากวงหมินอยู่ในเวลานี้คือ ‘ชิงหรู’ นางสวมชุดนอนรุ่ยร่าย สาบเสื้อแหวกออกเห็นเอี้ยมสีแดงปักลายดอกโบตั๋น นางโน้มหน้าลงใกล้จนเขาได้กลิ่นกายหอมหวาน ลมหายใจอุ่นร้อนทำให้เลือดในกายของเขาเดือดพล่าน นางปล่อยมือจากข้อมือของเขาแล้วใช้นิ้ววาดเป็นวงในอากาศ พลันเชือกเส้นหนึ่งตวัดตามปลายนิ้วที่นางวาดแต่รวบข้อมือสองข้างของกวงหมินไว้เหนือศีรษะ ต่อให้ไม่มัด เขาก็ขยับไม่ได้อยู่แล้ว!
“คร่ำครวญถึงอดีตอีกแล้วหรือเด็กน้อยของข้า” นางหัวเราะจับปลายผมของตนไล้ใบหน้าของเขาที่กัดฟันแน่น นางบดสะโพกกับแก่นกายที่แข็งขันขึ้นมา ลิ้นน้อยๆ ยื่นออกมาเลียริมฝีปากตนเอง “มาเถิด ให้ข้าปลดปล่อยเจ้าเอง”
“นายหญิง! ปล่อยข้า!”
“ต่อต้านทำไม” นางแสร้งเอียงคอทำหน้าไร้เดียงสา “ข้ากับเจ้าเสพสมกันมากี่ครั้งแล้ว ข้าเมตตาเอ็นดูเจ้าถึงเพียงนี้ไยไม่สำนึกเสียบ้าง ผู้อื่นต้องคลานเข่ามาขึ้นเตียงข้า แต่ข้ามาหาเจ้าถึงที่”
“นายหญิง!!” ความร้อนปั่นป่วนช่องท้อง เขาไม่อาจโคจรลมปราณต้านไฟราคะที่ถูกปลุกเร้านี่ได้
“หรือเพราะร่างนี้เป็นชิงหรู เจ้าจึงไม่ต้องการแตะต้องนาง” ปีศาจราคะหัวเราะเสียงใส แน่นอนว่านางย่อมรู้ดีและสนุกสนานกับการได้ทรมานทาสรับใช้ผู้นี้
“หากชิงหรูรู้ความจริงว่าที่แท้แล้วนางเป็นกำพร้าเพราะน้ำมือเจ้า เจ้าคิดว่านางจะมองเจ้าอย่างไร จะเหลือสายตาเชื่อใจอยู่อีกหรือ?”
หญิงสาวหัวเราะร่าพร้อมกับแหวกสาบเสื้อของกวงหมินออก ใช้ปลายเล็บกรีดไปตามแผ่นอกกำยำ ชายหนุ่มหอบหายใจแรง ฝืนสะกดกลั้นสุดกำลัง
“เด็กโง่ เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเลือกชิงหรูเพราะเจ้า” นางก้มลงกัดยอดอกของเขา
“นายหญิง!”
“แต่เหนือความคาดหมาย ร่างกายของชิงหรูเกิดมาเพื่อเย้ายวนบุรุษให้สยบใต้ฝ่าเท้า” นางพูดชิดยอดอกตวัดลิ้นดูดกลืนและหยอกเย้าซ้ำยังคงบดสะโพกส่ายวนปลุกเร้าให้แท่งหยกนั้นดุนดันกางเกงจนแทบฉีกขาด
นั้นคือความผิดพลาดที่เขาไม่อาจยอมรับได้
เขาคิดจะซ่อนนางไว้ แต่มือสังหารเช่นเขาจะซ่อนนางที่ใดได้นอกจากที่เดียวที่เขาอยู่คือลัทธิลิขิตจันทรา ทว่าชิงหรูเหมือนดอกไม้ที่ค่อยๆ เติบโตและเผยความงามของตนเองโดยที่นางไม่รู้เลยว่า ตนเองครอบครองความงามเย้ายวน เขาดุนาง สั่งสอนนาง แต่ยิ่งนางดูใสซื่อไร้เดียงสา นางกลับยิ่งเป็นที่ปรารถนาของบุรุษ
เขากัดฟันกรอด ออกแรงกระชากเชือกจนขาด
ชิงหรูเลิกคิ้วเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นจ้องมองดวงตาของกวงหมิน แม้ในความมืดแต่นางเห็นแววตาเจ็บปวด นางกระตุกยิ้มเล็กน้อย เพียงวูบเดียวดวงตาปิดลงและร่างของนางร่วงผล็อยลงไปบนอกของกวงหมิน
กวงหมินขยับตัวได้พลิกตัวขึ้นทันที ร่างของชิงหรูอ่อนปวกเปียกลงไปนอนใต้ร่างของกวงหมิน เปลือกตาของนางขยับเล็กน้อยก่อนค่อยๆ ลืมตาขึ้น หญิงสาวจำได้ว่าเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำด้วยอ่อนเพลียจากการเดินทางและเป็นคำสั่งของกวงหมิน แต่ไม่รู้ว่าเหตุใด จึงตื่นขึ้นมาเห็นเขาคร่อมร่างนางอยู่เช่นนี้
ชายหนุ่มผงะไปเล็กน้อย เขารู้ว่าดวงจิตท่านประมุขออกจากร่างของชิงหรูแล้ว แต่เมื่อเห็นนางลืมตามองเขา เขาก็รีบยื่นมือไปปิดดวงตาของนางไว้
- ผู้เขียน
