ไข่มุกหมื่นปรารถนา

“คุณชาย พอเถิดเจ้าค่ะ” เสียงหวานครางกระเส่าปากร้องห้ามแต่ร่างกายกับบิดเร่ากับสัมผัสลึกล้ำที่นิ้วเรียวงามเคลื่อนไหวรวดเร็วในร่องกลีบบุบผางาม จางลี่คือสาวใช้คนงามวัยสิบหกของคุณชายหวังหย่ง นางถูกขายทิ้งมาเป็นสาวใช้ตั้งแต่อายุสิบสอง ตั้งแต่มาอยู่บ้านเศรษฐีหวัง ก็ไม่เคยได้กลับบ้านเดิมอีกเลย เพราะบ้านเดิมยากจนค้นแค้น เมื่อครั้งที่มาถึงใหม่ๆ รูปร่างนางผอมจนน่าเวทนา เป็นคุณชายหวังหย่ง คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวังที่แอบนำขนมของกินมาให้นางกินบ่อยๆ เด็กสาวจึงมอบใจทั้งใจให้ด้วยหวังว่าจะเป็นที่โปรดปรานในสักวัน ไม่คิดว่าขนมแต่ละวันที่เขานำมามอบให้นาง ครั้งละชิ้นสองชิ้นนั้น จะทำให้นางจงรักภักดีกับเขาถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยอมให้เขาล่วงล้ำกายสาว “ลี่เอ๋อร์” เขาเรียกนางเสียงแหบพร่า ชักนิ้วเรียวยาวออกจากร่องรักที่ฉ่ำเยิ้ม สะโพกของนางขยับตามนิ้วของเขาอย่างอาลัย เขาเห็นสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยของนาง มุมปากจึงยกขึ้นเป็นรอยยิ้มพลางโน้มหน้าลงไปใกล้ร่างที่อ่อนระทวยบนตั่ง “เด็กดี เจ้าบอกสิว่ารู้สึกเช่นไร” “บ่าว...บ่าว...” จางลี่ได้แต่อ้ำอึ้ง เรื่องเช่นนี้จะพูดออกไปได้อย่างไร แค่นี้นางก็เขินอายเหลือเกินแล้ว เพราะคุณชายหยังหย่งเรียกนางมาให้ปรนนิบัติขณะอ่านตำรา แรกทีเดียวนางมีหน้าที่คอยอยู่รับใช้ นางมีหน้าที่รินน้ำชา ฝนหมึกหรือไปหยิบตำราตามแต่คุณชายสั่ง แต่นางไม่คิดเลยว่าวันนั้น นางเดินเข้ามาหยิบตำราให้คุณชายจะทำให้นางตกเป็นทาสบำเรอกามเช่นนี้ นางยังจดจำเหตุการณ์วันนั้นได้เป็นอย่างดี คุณชายหวังหย่งให้นางมาหยิบตำราที่จะต้องอ่านเพื่อเตรียมสอบเป็นจงหงวน นางเดินเข้ามาหาในชั้นที่อัดแน่นด้วยตำราหลากหลาย คุณชายสอนนางอ่านเขียนเล็กๆ น้อยๆ นางจึงพออ่านตัวอักษรออกบ้าง ขณะที่นางก้มๆ เงยๆ หาตำราเล่มที่คุณชายต้องการ ร่างสูงโปรงก็เข้ามาแนบชิดด้านหลัง บ่นพึมพำที่นางหาตำราเล่มที่ต้องการไม่พบเสียที นางใจสั่นเพราะไม่เคยใกล้ชิดบุรุษใดเช่นนี้มาก่อน และยังเป็นคุณชายหวังหย่งที่นางปลาบปลื้มอยู่เป็นทุนเดิม นางกลับเงอะงะทำอะไรไม่ถูกยิ่งฝ่ามือของคุณชายวางบนสะโพกกลมกลึงของนาง เพียงแค่นี้นางก็แทบยืนไม่อยู่จึงได้แต่เอนตัวไปด้านหน้าพิงชั้นวางตำรา เพื่อขยับกายถอยห่างไม่แต่คิดว่าร่างของคุณชายจะตามติดมาบดเบียด มีบางสิ่งที่แข็งขืนดุนดันร่องก้นของนาง “คุณชาย” นางร้องอย่างตกใจ ข้าดีกับเจ้าหรือไม่ จางลี่” น้ำเสียงคุ้นเคยเอ่ยถามพลางเลื่อนมือข้างหนึ่งโอบทรวงอกของนาง บีบเคล้นเบาๆ เหมือนวัดขนาดของทรวงทรงที่อยู่ใต้เสื้อผ้าที่นางสวม “ดี...ดีเจ้าค่ะ” นางเริ่มหอบหายใจ มือข้างหนึ่งของคุณชายหวังหย่งบีบเคล้นหน้าอก อีกข้างขยำก้นของนาง อืม น่าจะจริง” เขาพูดแล้วขบติ่งหูของนางเบาๆ “ข้าจำได้ว่าตอนเด็กๆ เจ้าผอมมาก ดูสิ เพราะข้าแอบเอาของกินมาให้เจ้ากินทุกวัน ร่างกายจึงมีเนื้อมีหนังมากขึ้น” "คุณชาย” จางลี่รู้สึกวาบหวิว ช่องท้องปั่นป่วนอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง “ปล่อยมือเถิดเจ้าค่ะ” “ทำไมเล่า ข้าเลี้ยงดูเจ้ามา ก็ให้ตอบแทนบุญข้าหน่อยจะเป็นไร” มือเลื่อนมาปลดเสื้อผ้าของนางให้คลายออก เขานวดคลึงทรวงอกนุ่มนิ่มอย่างเพลิดเพลินสลับกับขยี้ปลายถัน “อ๊า” จางลี่หลุดเสียงครางออกมา ถูกนวดคลึงจนหน้าอกเริ่มแข็งเป็นตุ่มไต เป็นอย่างไร เจ้า...รู้สึกอย่างไร” จางลี่เขินอายได้แต่ส่ายหน้าไปมา นางเป็นหญิงรับใช้ที่ถูกขาดขาย ไร้ญาติพี่น้อง หากเจ้านายพึ่งพอใจ ก็อาจขยับฐานะให้นางได้ หวังหย่งเห็นนางไม่พูดจึงเพิ่มแรงนวดคลึงทรวงอกของนาง อ่า..แต่ยังนวดก็ยิ่งเพลิดเพลิน มิน่าเล่า สหายของเขาจึงชอบไปหอนางโลมกันนัก แต่เขาเป็นบุรุษรักสะอาด จึงเลือกระบายความใคร่กับหญิงรับใช้ในบ้านแทน แต่ก่อนเข้าไม่ได้ใส่ใจจางลี่นัก แต่นับวันนางเติบโตและอวบอัดจนน่าลิ้มลอง เขาป้อนขนมของกินให้นางกินทุกวัน เช่นนี้แล้วเขาย่อมมีสิทธิ์ได้กลืนกินนางเช่นกัน “เด็กดี เจ้าจะตอบข้าได้หรือยัง” “สะ เสียว...เสียวเจ้าค่ะ” นางแทบจะร้องไห้ออกมา ร่างกายไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน รับรู้เพียงว่ากระโปรงถูกตลบขึ้นแล้วกางเกงชั้นในตัวน้อยก็ถูกเลื่อนลงมา “คุณชาย” นางร้องเสียงหลงหันไปมอง แต่กลับถูกมือใหญ่กดท้ายทอยไว้ไม่ให้หันกลับมา นางเบิกตากว้างเมื่อมือของคุณชายลูบไล้กลีบบุปผาของนาง นางส่งเสียงครางอือราวคนละเมอจนกระทั้งนิ้วเรียวแหวกกลีบบุปผาแทรกเข้าไปในช่องรักที่ฉ่ำแฉะ “อะไรกัน เจ้าเปียกชุ่มง่ายถึงเพียงนี้” หวังหย่งหัวเราะในลำคออย่างพอใจ แค่กระตุ้นนางเล็กน้อย ช่องรักของนางก็เปียกชุ่มแล้ว “บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ อือ..อา...” นางครางอย่างห้ามใจไม่ได้ แรกทีเดียวคือความเจ็บต่อมาเมื่อเขาชักนิ้วออกแล้วดันกลับเข้าไปใหม่ เกิดสัมผัสแปลกประหลาด เสียวซ่านไปทั่วร่าง อ่อนไหวจนร่างกายอ่อนระทวย “ดีแล้ว” เขาชักนิ้วเข้าออกรัวเร็ว ปล่อยมือจากท้ายทอยของนางมาบีบเคล้นทรวกอกเต่งตึง “แท่งหยกของข้าจะได้มุดเข้าช่องรักของเจ้าโดยง่าย” “อะไรนะเจ้าคะ” นางถามเสียงแผ่ว อึดใจต่อมานางจึงได้คำตอบเมื่อแท่งหยกร้อนระอุของคุณชายหวังหย่งแทรกเข้ามาในร่างกายของนาง “อ๊า” ครั้งนี้เจ็บกว่าใช้นิ้วยิ่งนัก นางร้องครางสะบัดหน้าไปมาด้วยเสียวซ่าน “คุณชาย บ่าวเจ็บ” “เจ็บเล็กน้อยเท่านั้น” เขาครางในลำคอ “แน่นเหลือเกิน ยังไม่มีผู้ใดแตะต้องเจ้าสินะ” “บ่าว....โอ้ววว คุณชาย ท่าน...ท่าน...ลึกเกินไปแล้ว ข้า..จุกเหลือเกิน” จางลี่ร้องออกมา ไม่แน่ใจว่าตนเองชอบหรือไม่ คุณชายดึงสะโพกของนางแล้วโยกสะโพกเข้าใส่ ร่างของนางโยกไปมาตามแรงกระแทกกระทั่น จากที่เจ็บกลายเป็นเสียวซ่าน นางซูดปากเผ็ดร้อน สองมือจับชั้นวางตำราแน่นเผื่อพยุงตัวรับแรงกระแทก ดอกไม้สาวน้ำหวานหลั่งออกมามาก การเคลื่อนไหวของแท่งหยกจึงเข้าและออกได้อย่างสะดวก “คุณชาย ช้าลงหน่อย บ่าว บ่าวไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ” “ช้าได้อย่างไร” เขาครางกระเส่าโยกเอวอัดใส่ไม่ละความเร็วลงสักนิด “ช่องรักของเจ้าโอบรัดแท่งหยกข้าถึงเพียงนี้ ซี๊ดดด เสียวยิ่งนัก ข้าจะกระทุ้งเจ้าให้หายอยาก” “โอ๊วว คุณชาย” จางลี่ร้องเสียงหลงเมื่อขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นแล้วท่อนแขนของคุณชายก็สอดมายกขาของนางค้างไว้ “เสียวเหลือเกิน บ่าว บ่าวจะไม่ไหวแล้ว...อือ อร๊ายยย” หวังหย่งได้ยินเสียงหวีดร้องของหญิงรับใช้ ช่องรักของนางบีบรัดแท่งหยกของเขาอย่างรุนแรง นางเสร็จสมไปแล้ว เขาแหงนหน้าครางแล้วเร่งความเร็วขึ้นอีก เร็วอีก แรงอีก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเคล้าเสียงครางกระเส่า จนกระทั้งหวังหย่งรู้ว่าตนเองใกล้จะปลดปล่อยน้ำรักออกมาแล้วจึงรีบชักแท่งหยกออกมา ร่างของจางลี่ไร้เรี่ยวแรงทรงตัว เพียงหวังหย่งปล่อยมือจากนาง ร่างของนางก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น “อ้าปาก” จางลี่ยังมึนงงอยู่แต่ก็อ้าปากตามที่คุณชายสั่ง แล้วแท่งหยกก็ถูกส่งเข้าปากไปอย่างรวดเร็ว “อย่ากัด” เขาขู่ไว้ก่อน “อย่าฟันของเจ้าถูกแท่งหยกของข้า อา.. ใช่แล้ว อ้าปากไว้ ซี๊ด ปากของเจ้าก็ทำข้าเสียวซ่านถึงเพียงนี้ จางลี่แทบตาเหลือกเมื่อแท่งหยกเคลื่อนไหวในโพรงปาก สองมือของหวังหมิ่นจับศีรษะของนางไว้เพื่อรับการอัดสะโพกเข้าใส่ปากนาง จนกระทั้งเขากระแทกอัดแท่งหยกเข้าในโพรงปากนุ่มแล้วไม่ชักกลับ ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นใส่ปากของนาง นางสำลักอยากจะคายออกแต่ทำไม่ได้เพราะแท่งหยกของคุณชายยังกระตุกในปากของนางจนมันนิ่งสงบแล้ว หวังหย่งจึงยอมถอนแท่งหยกออกจากปากของนาง มือใหญ่ยื่นมาลูบแก้มนวลเบาๆ