ตอนที่ 8.กวนหมิน
1484 คำ
‘กวงหมิน?’
“ไม่มีอะไร เจ้านอนเถิด”
‘ข้า...’
“อย่าดื้อ!”
ชิงหรูชะงักไป ดวงตาของนางถูกฝ่ามือของกวงหมินปิดไว้และเพียงครู่เดียวนางก็รู้สึกได้ว่าเขาตวัดผ้าห่มห่อนางเอาไว้แล้วให้นางนอนตะแคงโดยที่เขากอดนางจากด้านหลัง บางสิ่งที่แข็งแกร่งดันร่องก้นของนาง นางไม่ใช่หญิงสาวไม่ประสีประสา เพื่อเตรียมพร้อมเป็นร่างทรงของปีศาจราคะ กวงหมินเคยเอาหนังสือภาพวังวสันต์ให้นางศึกษา เช่นเดียวกับนางโลมหรือหญิงคณิกาที่ต้องศึกษาเรื่องเหล่านี้เพื่อเอาใจบุรุษ ชิงหรูรู้ว่าเมื่อบุรุษมีความต้องการและข่มสะกดกลั้นไว้จะรู้สึกไม่สบายตัว แม้ทุกครั้งที่ปีศาจราคะใช้ร่างกายนาง นางจะไม่รู้สึกและจำสิ่งใดไม่ได้ แต่นางก็รู้ว่า....ถ้า...
‘กวงหมิง...’ นางรอฟังเสียงขานรับจากเขา ได้รับรู้ได้เพียงลมหายใจที่ร้อนระอุ ‘กวงหมิน...หากเจ้า...เจ้าต้องการ...ข้ายินดี...’
“เจ้าไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา” เขาตวาดแล้วผละจากร่างที่กอดอยู่แล้วลุกขึ้นยืน
‘ข้าย่อมรู้...’ นางตอบแล้วพลิกตัวหันมามองเขา แต่เพราะเขาห่อนางแน่นหนาด้วยผ้าห่มจึงขยับตัวลุกขึ้นมานั่งไม่ได้ ‘แต่เพราะเป็นเจ้า...ข้า...’
“หุบปาก!” กวงหมินตวาดเสียงดัง ชิงหรูตัวแข็งทื่อไป นางเคยถูกเขาดุด่าตวาดนับครั้งไม่ถ้วนยามที่ทำอะไรผิด หรือไม่เชื่อฟัง แต่ครั้งนี้นางรู้ว่าเขากำลังโมโห
“ไม่มีเรื่องใดให้เจ้าต้องใส่ใจ อยู่ในห้องนี้และหลับเสีย พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้าตรู่”
ชิงหรูมองกวงหมินที่พรวดพลาดออกไปทางหน้าต่าง นางได้แต่ถอนหายใจไม่คิดนำพาตัวเองออกจากก้อนผ้าห่ม ฝืนหลับตาลงทั้งที่ในใจยังครุ่นคิดเป็นกังวลเรื่องกวงหมิน
กวงหมินกระโจนออกทางหน้าต่าง ใช้วิชาตัวเบาพาตนเองออกไปที่คอกม้าด้านหลัง ความรู้สึกที่ต้องการปลดปล่อยทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง เขาต้องการนางแต่ไม่ใช่ในสภาพจำยอมเช่นนี้ เวลานี้จะไปหาหญิงนางโลมคงไม่ได้แล้ว ซ้ำยังอยู่ไกลอีกด้วย เขาเดินเข้าไปในคอกม้าหวังเพียงใช้มือของตนปลดปล่อย เขาไม่อาจทำเรื่องนี้ในห้องที่มีชิงหรูอยู่ด้วยได้
เขารีบปลดกางเกงของตนลง แก่นกายดีดผึ่งออกมาตั้งตรงราวลำทวน ใช้มือสาวลำเอ็นพลางแหงนหน้าครางออกมา เขาเห็นเพียงใบหน้าของชิงหรู เรือนร่างของนางตั้งแต่เด็กจนเติบโตเป็นสาวงาม เขาล้วนเห็นหมดทุกซอกมุม แม้จะพยายามไม่คิดถึงนาง แต่ภาพของนางกลับปรากฏให้เห็นชัดเจนและยังกลิ่นอายที่เป็นตัวนาง
ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบไว กวงหมินรู้สึกว่ามีคนเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆ เขาตวาดคำรามอย่างหัวเสียที่ถูกขัดจังหวะ
“ใคร!”
“นายท่าน”
เป็นหญิงสาวอายุราวยี่สิบสามโผล่หน้ามาจากด้านหลังกองฟาง เนื้อตัวนางมอมแมมอยู่บ้างแต่ไม่นับว่าสกปรกนัก
“ไสหัวไป!” เขาตวาดแต่มือยังคงกอบกุมลำเอ็นของตนเองที่ยังไม่คายน้ำรักออกมา ทว่าหญิงสาวกลับเดินออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ สายตาจับจ้องมองสิ่งที่แข็งแกร่งนั้น
“ให้ข้าช่วยนายท่านเถิดเจ้าค่ะ”
“เจ้าเป็นใคร”
“ข้าเป็นหญิงรับใช้ในโรงเตี้ยมนี้ ข้าทะเลาะกับสามี มันไล่ข้าออกจากบ้าน ข้าจึงมาหลบอยู่ในนี้”
“ไสหัวไป ข้าไม่อยากยุ่งเรื่องของเจ้า”
หญิงสาวกลับไม่กลัว นางเดินเข้ามาใกล้แล้วคุกเข่าลงเบื้องหน้า เลียริมฝีปากเหมือนหิวกระหาย
“นายท่าน สามีข้าละเลยข้ามานานซ้ำยังแอบเลี้ยงหญิงอื่น หากท่านเมตตาสงสารข้า ก็ให้ข้าได้ลิ้มรสชาติที่ไม่ได้กินมานานแล้วเถิดนะ”
หญิงสาวพูดแล้วก็ยื่นหน้าไปใกล้แลบลิ้นออกเลียปลายท่อนเอ็น
กวงหมินสบถ เขาต้องการปลดปล่อย เขาปล่อยมือจากลำเอ็นจับศีรษะของนางไว้แล้วป้อนท่อนเอ็นร้อนระอุเข้าปากนาง นางผู้ห่างเหินกามรสไปนางถึงกับผงะในความยาวใหญ่ นางดูดดึงจนแก้มตอบใช้ลิ้นตวัดเลียเขาโยกสะโพกสอบเข้าในโพรงปาก มองหญิงแปลกหน้าที่ยกมือขึ้นข้างหนึ่งขยำหน้าอกตนเอง และอีกข้างล้วงไปใต้กระโปรง ท่าทางนางคงหิวโหยกามรสจริงๆ เขานึกเห็นใจ ถอนลำเอ็นออกจากปากของนาง จับไหล่ของหญิงสาวขึ้นให้หันหลังพิงคอกม้า ยกข้าข้างหนึ่งของนางขึ้นเหยียบถังใส่น้ำให้ม้าที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ พอดี ตลบกระโปรงของนางขึ้นแล้วจับท่อนเอ็นที่เปียกชุ่มน้ำลายของนางเข้าไปในร่องรัก
“อร๊ายย”
“ต้องการแบบนี้หรือไม่” เขาถามมือข้างหนึ่งจับเอว อีกข้างขย้ำทรวงอกแหวกเอี้ยมออกแล้วเคล้นคลึงหน้าอกของนาง
“นายท่าน อา..ของท่านช่างลึกนัก” นางครางออกมา “ดีเหลือเกิน ข้าไม่เคยรู้สึกเสียวซ่านเช่นนี้มานานหลายปีแล้ว”
กวงหมิงถอนลำออกเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปจนชนผนังมดลูก หญิงสาวกัดเสื้อตัวเองกั้นเสียงร้อง นางเสียวจนหลั่งน้ำตา แข็งขาของนางแทบไม่มีแรง นางเอนไปด้านหน้าพิงราวกั้นคอกม้าแต่ให้ก้นของนางโก้งโค้งรับการกระแทกมากยิ่งขึ้น กวงหมินยกมือขึ้นตบแก้มก้นของนาง นางสะดุ้งแต่กลับครางออกพอใจ เขาโยกเอวหมุนวนเอื้อมมือไปคว้าหน้าอกของนาง
“นายท่าน แรงอีก แรงๆ” นางวิงวอนแล้วหวีดร้องพร้อมร่างที่เกร็งกระตุก น้ำรักของนางไหลเปื้อนเปรอะต้นขา แต่กวนหมิงยังไม่หยุด เขาเอี้ยวตัวไปหยิบเชือกเส้นยาวที่อยู่ใกล้มือ โยนขึ้นไปคล้องกับขื่อของคอกม้า อาศัยความแข็งแรงของตนใช้สองมือช้อนข้อพักของนางทำให้นางตัวลอยขึ้น นางเห็นปลายเชือกที่โยงลงมาตรงหน้าก็คว้าไว้ เขาอุ้มนางกระแทกขึ้นลงส่งเสียงครางในลำคอ
“อร๊ายย เสียวนัก ทั้งเสียวทั้งจุก เกิดมาไม่เคยรู้สึกเสียวซ่านเช่นนี้มาก่อน ซี๊ดดด นายท่านข้าจะเสร็จอีกแล้ว”
ชายหนุ่มสาวท่อนเอ็นรัวเร็วไม่สนใจกลีบเนื้อที่ปลิ้นตามท่อนเอ็นที่วิ่งเข้าวิ่งออก เขากระแทกลึกๆ สองสามครั้งก่อนปลดปล่อยน้ำสวาทขาวขุ่นเปื้อนเปรอะต้นขา หญิงแปลกหน้ากระตุกตามแรงกระแทกแล้วหวีดร้องออกมาอีกครั้ง เขากระตุกเชือกให้ร่วงลงมาพร้อมกับประคองร่างของนางลงบนพื้น แม้หอบหายใจแรงและแข็งขาสั่น แต่นางยังคุกเข่าแลบลิ้นเลียท่อนเอ็นทำความสะอาดให้เขา
เขาปรายตามองนางแล้วผละออก จัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย เขาหยิบก้อนเงินแล้วโยนใส่นาง หญิงสาวช้อนตาขึ้นมอง
“ข้าไม่ใช่หญิงนางโลม”
“ข้ารู้” เขาหรี่ตามองนาง “ข้าให้เงินเจ้าไปซื้อข้าวกิน กินให้อิ่ม ซื้อเสื้อผ้าใส่เสื้อใหม่ ทำตัวให้สะอาดสะอ้านและแย้มยิ้มบ่อยๆ ยามร่วมรักหลับนอนจงทำแบบเดียวกับที่เมื่อครู่ทำกับข้า เอาแต่นิ่งเงียบเป็นท่อนไม้เพราะกลัวจะแสดงกิริยาไม่เหมาะสมนั้นใช้ไม่ได้สำหรับการครองใจบุรุษหรอก”
หญิงสาวอ้าปากค้างมองร่างสูงใหญ่หมุนตัวเดินออกไป นางก้มมองก้อนทองในมือ พร้อมกับนึกถึงคำพูดของเขา จริงสิ ทำไมนางต้องเป็นฝ่ายออกมาอย่างนี้ทั้งที่นั้นก็บ้านของนางเหมือนกัน!
กวงหมินลอบมองหญิงแปลกหน้าสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วรีบเดินกลับไปในทางที่นางจากมา เขาถอนหายใจเบาๆ แม้ร่างกายได้รับการปลดปล่อยแต่ใจนั้นไม่เคยถูกปล่อยให้เป็นอิสระเสียที
หอจันทร์กระจ่าง คือหอนางโลมอันดับหนึ่งของเมืองหลวง และเป็นสาขาของลัทธิมารที่เรียกขานตนเองว่าลัทธิลิขิตจันทรา ลัทธิมารนี้เชื่อว่าเสพสุขกามาคือนิพานอย่างแท้จริง แม้มีผู้ต้องการล้มล้างลัทธินี้แต่ไม่สามารถทำได้สำเร็จ แน่นอนว่า เพราะมนุษย์ยังมิอาจตัดราคะได้
หญิงงามนั่งบนตั่งที่ตระเตรียมไว้คล้ายดอกบัวคลี่บาน นางนั่งบรรเลงเพลงพิณขงโหวแสนไพเราะ ผู้คนที่เข้ามาฟังการบรรเลงของนางมิใช่คนธรรมดาทั่วไป นอกจากจะเป็นเศรษฐีมั่งมีแล้วยังมีเหล่าราชนิกูลรวมทั้งเสนาบดี ทว่าแต่ละคนล้วนมีหน้ากากปิดบังใบหน้าไม่ให้ผู้อื่นล่วงรู้ว่าแท้จริงเป็นใคร เช่นเดียวกับหญิงสาวที่มีผ้าโปร่งปิดบังครึ่งใบหน้าแต่กระนั้นยังมิอาจซ่อนความงามของนางได้
- ผู้เขียน
