ชิงหรูอ้าปากแต่ยังไม่ทันส่งเสียงร้อง มือใหญ่ข้างหนึ่งก็ปิดปากนางไว้พลิกร่างนางกดชิดไปกับผนังห้อง ดวงตาฉ่ำวาวเบิกกว้างอย่างตกใจ บุรุษร่างสูงโปร่งจ้องมองนาง ลมหายใจของเขาร้อนผ่าว กลิ่นอายของบุรุษเข้มข้นโอบล้อมร่างเล็กที่ขยับตัวดิ้นรนเพื่อเป็นอิสระ
“อย่าขยับ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเจ็บ” เขาสั่งเสียงแหบพร่า นางช่างเป็นสตรีที่ไม่เหมือนผู้ใด กลิ่นกายของนางหอมหวานปานกลิ่นดอกไม้ป่า บริสุทธิ์และเย้ายวน
ชิงหรูหยุดดิ้นรนเมื่อรับรู้ร่างกายของเขากำลังเคร่งเครียด และมีบางสิ่งที่ดุนดันกางเกงผ้าไหมเนื้อดีของเขา นางพยักหน้าหงึกหงักเพื่อให้เขาปล่อยมือจากปากนาง เขาเห็นว่านางยอมจำนนแล้ว จึงลดมือของตนลง แต่กลับใช้ปลายนิ้วไล้ริมฝีปากของนางเบาๆ ราวกับกำลังแตะกลีบดอกไม้บอบบาง แววตาของหญิงสาวฉายฉาบความไม่พอใจ
เหตุใดนางต้องมาเจอชายผู้นี้อีก! คนแปลกหน้าไร้มารยาทที่เคยพบที่ศาลาพักม้า งูตัวนั้นไม่มีพิษเสียหน่อย เหต
