บทที่ 5 ความสับสนในใจ
1583 คำ
จนกระทั่งเรียนเสร็จมีเวลาว่าง ตะวันก็รีบลากกรกฎออกมาจากห้องทันที และให้แป้งร่ำไปกับเพื่อนผู้หญิงจะดีกว่า แม้จะเป็นแฟนกันก็ตามไม่จำเป็นต้องตัวติดกัน
“โอ้โห นี่ถึงกับลากกูมาที่ล็อกเกอร์ชมรมเลย คุยกันข้างนอกก็ไม่ได้ มึงเป็นอะไรวะทำตัวแปลกๆ”
“ในฐานะที่มึงเป็นกูรู ถามหน่อยได้ไหมกูเหมือนผู้หญิงหรือเปล่า” คำถามของตะวันทำให้เพื่ออดแปลกใจไม่ได้ รู้จักกันมาตั้งแต่หลายปีไม่เคยเห็นตะวันเคยถามเรื่องนี้
“ทำไมมึงถามแบบนี้ มีใครบลูลี่มึงเหรอ”
“เอ่อ ยัง กูก็แค่อยากรู้ กูหน้าเหมือนผู้หญิงหรือเปล่า ตอบดิวะ”
“จะบอกว่าหน้าเหมือนผู้หญิงก็ไม่ใช่ แต่มึงเป็นแบบพิมพ์นิยมไง สไตล์หนุ่มเกาหลีหน้าหวานๆ ผิวขาวๆ น่ะ”
“มึงคิดว่ากูแมนหรือเปล่า”
“ตั้งแต่รู้จักกันมามึงก็แมนนี่หว่า มึงเป็นอะไรเนี่ย มึงถามทำไม หรือมึงเริ่มสับสน”
“ในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนรักกูนะเว้ย มึงจูบกูได้ไหม” สิ้นคำทำเอากรกฎอึ้งอ้าปากค้างไปเลย แต่ก็ไม่ได้ขยะแขยงความคิดนี้หรอกนะ แค่ไม่คิดว่าจะได้ยิน
“เอ่อ มึง... มึงคิดอะไรอยู่ มึงเป็นแฟนกับแป้งแล้ว มึงให้กูจูบมึงเนี่ยนะ ไม่ได้ว่ะ”
“มึงอย่ามา กูเคยเห็นมึงฟิตเจอร์ริ่งกับรุ่นน้องในชมรม” เจอตะวันพูดความลับออกไปกรกฎก็ยิ่งอึ้งไปสิ
“ก็น้องมันน่ารักนุ่มนิ่ม ฟูนุ่ม ใครจะอดใจไหว” กรกฎก็ต้องยอมรับแต่โดยดี
“แต่มึงเป็นผู้ชาย” ตะวันว่า
“เอ่อกูเป็นชาย แต่ถ้าเห็นผู้ชายด้วยกันมันน่ารักขี้อ้อน แล้วชอบไม่ได้เหรอ แต่ไม่ใช่กับมึงนี่หว่า”
“กูไม่ได้คิดอะไรกับมึงไอ้กรกฎ กูแค่อยากให้มึงจูบ ลองดู”
“เอ่อ มึงมาขอตอนกูไม่มีอารมณ์เนี่ยนะ แล้วถ้าใครมาเห็นเข้าล่ะ”
“เรื่องแบบนี้ใครแคร์ กูเห็นพวกมึงเอากันไม่ล็อกห้อง ไม่ได้มีแค่คู่มึงด้วย”
“ไอ้ตะวัน เอ่อ” สิ้นคำกรกฎจึงเดินไปล็อกประตูให้เรียบร้อย แล้วเดินดุ่มๆ มาหาตะวันอีกครั้ง ขยับเข้าไปใกล้ๆ และด้วยความที่ตัวสูงเท่ากัน ทำให้ใบหน้าเสมอกันพอดี ต่างฝ่ายต่างกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ รู้สึกจั๊กจี๋แปลกๆ
“มึง! กูไม่มีอารมณ์ ทำไมกูต้องมาพิสูจน์อะไรให้มึงด้วยวะเนี่ย”
“ช่วยกูหนอ่ย กูอยากรู้” พอจบคำขอเท่านั้นแหละ กรกฎจึงลองโน้มหน้าเขาไปหาตะวันทีละนิด ความเป็นเพื่อนและความเป็นผู้ชายแท้ๆ ทำให้กล้าๆ กลัวๆ กระทั่งเรียวจดแนบติดกัน กรกฎค่อยๆ จูบซ้ำแล้วซ้ำอีก จูบแล้วจูบอีกเหมือนเก้ๆ กังๆ
ขณะที่ตะวันพยายามจะซึมซับความรู้สึกวาบหวาม หวั่นไหว ทว่ามันกลับว่างเปล่า เฉยชา เหมือนไม่ได้ชอบ กรกฎเองก็กำลังฝืนแต่มันไม่ได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น ตะวันลองประคองศีรษะกรกฎก่อนจะสอดแทรกลิ้นเข้าไปพันเกี่ยว กะว่ามันต้องดูดดื่มมีอารมณ์แน่ๆ ทว่ามันไม่ได้รู้สึกถึงความอ่อนโยนหรือวาบหวามเลย สุดท้าย ตะวันจึงดันตัวออกทันที ทว่ากรกฎสิกำลังเคลิบเคลิ้มเชียว
“พอ! ทำไมกูไม่มีอารมณ์” ตะวันว่าอย่างหงุดหงิดใจ
“ก็มึงเป็นผู้ชาย มึงไม่ได้ชอบกูแบบนั้นจะมีอารมณ์ได้ไง ว่าแต่รู้สึกยังไงวะ”
“เป็นแข็งๆ ทื่อๆ กระด้างไม่อ่อนโยน ไม่รู้สึกหรือวาบหวาม ไม่ปั่นป่วนมวนท้อง แสดงว่ากูยังไม่ได้เปลี่ยนรสนิยม”
“ถามจริงมึงเป็นอะไร ในฐานะที่กูเป็นเพื่อนรัก มึงต้องตอบ”
“ถ้าเล่าแล้ว อย่าเล่าให้ใครฟังนะ คือเมื่อคืนน่ะ... เจ้านายให้กูไปเอาของให้ที่ห้องพัก แล้วกูเสือกเข้าห้องผิด เข้าห้องอีตาขี้เมาที่ไหนก็ไม่รู้ คงเป็นเพื่อนกันนั้นแหละ เพราะอยู่ห้องทะลุถึงกันได้”
“อีตาขี้เมา ผู้ชายเหรอ”
“เอ่อสิ เมาแล้วเสือกหื่นอีก คิดว่ากูเป็นผู้หญิงปลอมตัวมา คิดว่าเจ้านายส่งกูไปให้นอนกับเขาด้วย บ้าบอ”
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงโดนปล้ำ!!!”
“ยัง!!! แต่ก็เกือบ เกือบไปแล้ว”
“แล้วไอ้หมอนั่นเป็นไง”
“พอคิดว่ากูเป็นผู้หญิงแล้วใช่ไหม มันก็จะเอากูเลยไง กู... แบบ”
“เอ่อๆ พูดยากอะไรนักหนา มึงโดนจูบด้วยใช่ไหม”
“อื้อ มากกว่านั้นอีก”
“มึงเป็นผู้ชายทำไมมึงไม่สู้”
“ตัวใหญ่อย่างกับควาย มันจับล็อก ทั้งซุกทั้งไซ้ บอกก็ไม่ฟังว่ากูไม่ใช่ผู้หญิง แม่งก็ไม่ฟังดันจะจับไอ้จู๋อีก ดีนะเอาตัวรอดมาได้”
“ที่ให้พิสูจน์เพราะมึง รู้สึกไม่ต่อต้านอีตานั่นเหรอ”
“ก็ต่อต้าน แต่กูไม่ไหว เป็นอะไรก็ไม่รู้ กับแฟนเก่ากูก็เคยทำแบบนี้ ความรู้สึกเหมือนกันเลย”
“รู้สึกยังไงบอกสิ”
“มัน... มันเสียว มันขนลุก มันร้อนทั้งตัวเลยว่ะ แบบเหมือนคนอยากอ่ะ ไอ้นั่นกูแข็งไปหมด แต่... แต่... กูไม่ได้อยากโดนผู้ชายเอานี่หว่า มันไม่ใช่ ก็เลยเอาตัวรอดหนีมา”
“มึงมีความรู้สึกกับแป้งไหม”
“กับแป้งกูยังไม่ได้ลึกซึ้งจริงจังขนาดจะแตะเนื้อต้องตัว แค่กำลังดูๆ อยู่ แต่เรื่องเมื่อคืนมันทำให้นอนไม่หลับ ใจกูเป็นอะไรก็ไม่รู้ กูไม่ได้อยากเป็นเกย์ หรือว่าจะเป็น”
“มึง บางทีเราอาจจะเจอคนที่ใช่ ในแบบเพศเดียวกันโดยที่เราก็เป็นชายแท้ก็ได้ หรือรักผู้หญิงก็ได้ เหมือนกูไง ไอ้น้องที่มึงเห็นน่ะ เป็นผู้ชายหุ่นบางๆ น่ารัก นิสัยน่ารัก กูเห็นแล้วนึกหมั่นเขี้ยว ทำไมกูจะชอบไม่ได้ จริงไหม ก็เหมือนที่ผู้หญิงเห็นผู้หญิงด้วยกันแล้วน่ารัก อยากจุ๊บ อยากหอม อยากกอดนั่นแหละ”
“สรุปมึงเป็นแฟนกับน้องคนนั้นแล้ว” ตะวันถามยิ้มๆ
“ก็ยัง... ดูๆ กันอยู่ เอ่อแล้วหน้าตาหมอนั่นเป็นไง”
“เอ่อก็ เอาจริงๆ คือ หล่อ โคตรหล่อ เหมือนพระเอกเกาหลีที่แบบเป็นลูกครึ่งอเมริกันไรงี้”
“เฮ้ย! ได้งานดีนี่หว่า”
“งานดีกับผีอ่ะสิ”
“อาจเป็นเพราะว่าเขาหล่อมาก มึงเลยเคลิ้มว่างั้น”
“ไอ้บ้า ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“นี่คือเรื่องที่ทำให้มึงไม่สบายใจเหรอ”
“เออ กูถามตัวเองว่าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น หรือกูจะชอบผู้ชาย”
“ก็อย่างที่กูบอก ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นเกย์ ถึงจะชอบผู้ชายด้วยกันได้ มันอยู่ที่มุมมอง ว่าเรามองคนนั้นเป็นยังไง เขาน่ารัก เท่ หล่อ มีเสน่ห์ เห็นแล้วอยากจะขย้ำ มันเป็นความรู้สึกที่ไร้ข้อกังขา มันถึงทำให้เราจูบผู้ชายได้ไง”
“มันทำให้มึงกับน้องคนนั้น...”
“ก็กูบอกแล้วว่าน้องเขาน่ารัก กูจับกินแม่งเลย”
“น้องมันยอมได้ไง”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน มันจูนตรงกันพอดีมั้ง ส่วนมึงก็เรียนรู้และถามตัวไปได้เรื่อยๆ แต่อย่าเหม่อลอยเหมือนวันนี้อีก แล้วเลิกสงสัยในตัวเอง ใจคิดยังไงก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น ชอบยัยแป้งก็เลือกยัยแป้ง ชอบไอ้หนุ่มขี้เมานั่นก็กลับไปหาเขาแค่นั้น”
“บ้า กูไม่ได้ชอบคนง่ายขนาดนั้น เอาล่ะๆ ไม่ถามแล้ว รับปากมาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร”
“นี่เพื่อนรักมึงจะเว้ย ความลับก็คือความลับ นอกจากมึงอยากจะเปิดเผยเอง นี่มัน 2020 ไม่มีใครว่ามึงหรอก”
“กูกำลังจัดการกับความรู้สึกนั้นอยู่ มันบ้าเกินไป กูมีแฟนแล้ว”
“เหรอ มึงลองขอจูบแป้งดูสักครั้งดิจะได้รู้กันไปเลย”
“จะลองดูละกัน”
กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของตะวันก็ดังขึ้น ทำให้เขารีบหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับทันที
“ครับคุณวิน” ตะวันขานรับคนปลายสาย
“วันนี้เรียนเสร็จหรือยังเรา” มาวินถามเสียงเรียบ
“เสร็จแล้วครับ ว่าจะไปหาอะไรกินซะหน่อย แล้วก็จะเลยเข้าไปหาคุณวินเลย”
“เข้ามาที่บริษัทก่อนได้ไหม พอดีวันนี้ท่านประธานเข้ามา เลยต้องแนะนำให้รู้จัก”
“ผมด้วยเหรอ ผมเป็นแค่พาร์ทไทม์อีกอย่างผมขอกินมื้อเที่ยงก่อน”
“เอาน่าเข้ามาก่อน หิวก็หาอะไรที่เซเว่นกินไปพลางๆ เดี๋ยวพาไปจัดหนักข้างนอก มาแท็กซี่ล่ะขี้เกียจรอนาน เดี๋ยวจ่ายค่าแท็กซี่ให้”
“ก็ได้ครับ” ตะวันตอบแบบขอไปที ขณะที่อีกฝั่งพูดจบก็วางสายแบบไม่ต้องให้ล่ำลา
“ไอ้กรกฎ กูไปหาคุณวินก่อนนะ เรียกไปทำงานแล้ว วันนี้ก็จะได้ค่าแรงเยอะหน่อยเพราะเข้างานเร็ว”
“อิจฉามึงว่ะ มีงานรอรับหลังเรียนจบเลย”
“เออๆ ไปละเดี๋ยวเจ้านายรอนาน” ว่าแล้วตะวันก็รีบออกจากล็อกเกอร์ของชมรม รีบตรงดิ่งออกจากมหาวิทยาลัยโดยโบกแท็กซี่ แต่ก็แวะกินอะไรรองท้องเล็กน้อยตามที่มาวินบอก เพราะอาจจะมีออกไปทำงานนอกสถานที่ก็เป็นได้
- ผู้เขียน
