“ทำไมแต่งตัวได้โลคลาสอย่างนี้ล่ะคะ ไม่สมกับเป็นสะใภ้นรินทร์จรรยาเลยนะคะคุณพี่ปทุม”
ราตรีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับประภาพรรณพูดเปรียบเทียบอย่างเสียมิได้ ประภาพรรณยังนิ่งไม่ตอบโต้ เก็บกักความไม่พอใจไว้สุดฤทธิ์
“ก็เนื้อแท้มิวเป็นอย่างนี้ไงคะ ไม่ได้เป็นผู้รากมากดีที่ไหน การแต่งตัวก็เป็นแบบนี้แหละคะ โลคลาสอย่างที่เห็นลูกเต้าเหล่าใครดิฉันเป็นแม่สามียังไม่รู้เลยค่ะ”
ปทุมวดีพูดไปยิ้มไป ไม่สนใจว่าประภาพรรณจะรู้สึกอย่างไรที่ถูกเหยียบย่ำด้วยฝีมือของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น มารดาของคนที่เธอรัก คนที่ต่ำต้อยที่สุดบนโต๊ะแห่งนี้นิ่งเงียบ ยังไม่คิดจะตอบโต้ใคร เธอทนให้ถึงที่สุดตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับพันกร และการเงียบของเธอนั้นเองที่ทำให้คนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยเกือบสิบคนได้ใจ ทับถมในเรื่องสกุลรุนชาติของเธอต่อไปอย่างสนุกปาก
“ตายแล้ว คุณน้องก็นึกว่าเป็นลูกผู้ดีมาจากไหน ที่แท้ก็พวกสลัมดีดีนี่เอง” คุณหญิงมารศร
