“โอ๊ะ! โอ๋…ทำเป็นน้อยใจไปได้ ถ้าเอาไปให้ไอ้ด่างมันกินแล้วพี่จะกินอะไรล่ะครับ ใครเขาอยากจะไปกินอาหารเหลากัน ก็ต่อเมื่อมีสาวน้อยที่น่ารักอุตส่าห์ทำกับข้าวให้กินอยู่ทั้งคนแล้ว ถ้าขืนยังไปกินอาหารเหลา เดี๋ยวเจ้าตัวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งพอดี” คาเมลกอดร่างบางไว้ โยกซ้ายโยกขวาปลอบคนขี้งอน ซึ่งยังทำหน้าบึ้งโกรธอยู่
“ไม่ไปจริงหรือคะ ถ้ายังงั้นคุณต้องกินกับข้าวที่ฉันทำให้หมดนะ ห้ามเหลือแม้แต่นิดเดียว ไม่งั้นวันหลังฉันไม่ทำอีกแล้ว”
ณิชาดายิ้มหวานทำตาแพรวพราวใส่ชายหนุ่ม เธออยากรู้ว่าคาเมลจะกล้ากินกับข้าวที่เธอทำหรือเปล่า คิดๆ แล้วก็นึกสยองอยู่ในใจ เพราะตั้งแต่เธอเป็นคนเข้าครัวทำกับข้าวเอง อาหารที่เธอทำจะเหลือเต็มจานทุกวัน จนต้องเอาไปเทให้ไอ้ด่างกินทุกครั้ง ตอนหัดทำกับข้าวครั้งแรก เธอลองชิมฝีมือตัวเองแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเหยเก เพราะถ้าไม่เค็มเกินไป ก็เปรี้ยวเกินไป หรือหวานเกินไป จนกินไม่ได้ คอยดูนะวันนี้เ
