ณิชาดามองแหวนเพชรที่ถูกสวมมาบนนิ้วตัวเองด้วยอาการงุนงง เป็นแหวนเพชรสวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา ตัวแหวนทำด้วยทองคำ ประดับหัวแหวนด้วยเพชรเม็ดใหญ่ที่เจียระไนสวยงาม ข้างๆ เพชรเม็ดใหญ่มีไพลินเม็ดเล็กๆ ประดับรายล้อม หญิงสาวกำลังจะดึงแหวนออกจากนิ้วของตัวเองก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระซิบขู่ฟ่อใกล้ๆ ใบหู
“ห้ามถอดออกนะฮันนี่ ถอดออกเมื่อไรจะจับแต่งงานทันที”
คาเมลจับมือบางขึ้นมาจูบตรงใจกลางฝ่ามือ และพลิกกลับไปจูบตรงตัวแหวน ก่อนจะมอบจุมพิตแสนหวานนุ่มนวลเนิ่นนานบนเรียวปากอิ่ม พอได้จูบจนหน่ำใจแล้ว ชายหนุ่มก็ผละไปนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ใกล้ๆ กับน้องบลู
“ฮ้า!...อะไรนะ แหวนหมั้น! คนรัก! ได้ยังไงกัน? ใครเป็นคู่หมั้นของคุณ”
ณิชาดาร้องโวยวายเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง หลังจากเคลิ้มไปกับรสจุมพิตหวานฉ่ำเป็นเวลานาน
“หลักฐานอยู่บนนิ้วแท้ๆ ยังทำงงอีก เงียบๆ ข้าวปุ้น ผมกำลังจะให้น้องบลูทำลายบรรยากาศอ
