“ถ้ายังงั้นน้องอาร์ตปั่นจักรยานกลับไปบ้านน้องบลูนะครับ น้องบลูเจ็บขาอยู่ คุณอาจะอุ้มน้องบลูไปเองครับ”
โดมินิทอุ้มน้องบลูขึ้นมาแนบอก ขายาวๆ ก้าวเดินไปยังบ้านน้องบลู โดยมีณิชาดาและน้องอาร์ตปั่นจักรยานตามหลังมา ส่วนคาเมลขับรถมาจอดชิดข้างๆ ทาง ก่อนจะเดินไปยกจักรยานน้องบลูและเดินตามไปอีกคน
โดมินิทก้าวเท้ามั่นคงไปที่บ้านน้องบลู ยิ่งเข้าใกล้ตัวบ้านเท่าไรเขาก็ยิ่งตื่นเต้น หัวใจเต้นตุ๊บๆ จนแทบจะทะลุออกมาข้างนอก
“แม่หมูอยู่ในร้านกาแฟครับคุณอาบลู” น้องบลูชี้ไปในร้านกาแฟ
โดมินิทมองเห็นร่างบางสมส่วนยืนหันหลังให้เคาน์เตอร์กาแฟ เขาเอื้อมมือใหญ่ที่สั่นระริกจับบานประตูไว้และผลักประตูร้านเข้าไปจนเกิดเสียงกรุ๊งกริ๊งจากโมบายที่ผูกติดอยู่กับบานประตู ชายหนุ่มอุ้มน้องบลูเข้าไปด้านใน แล้วยืนทอดสายตาจ้องมองร่างบางที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่
ปรีชยาพรหันหลังกลับเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับยิ้มหวานให้ลู
