“คุณแน่ใจได้ยังไงคะว่าน้องบลูเป็นลูกของคุณ น้องบลูอาจจะเป็นลูกของคนอื่นก็ได้ เวลาผ่านไปตั้งห้าหกปี คุณไม่คิดว่าฉันจะมีคนอื่นบ้างหรือยังไงคะ”
ปรีชยาพรไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังสาดน้ำมันเข้าไปในกองไฟ พอหญิงสาวพูดจบ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มลุกวาวจ้องเขม็งมาด้วยความโกรธจนแทบจะเผาผลาญหญิงสาวให้มอดไหม้ มือใหญ่เขย่าร่างบางแรงๆ จนศีรษะกลมทุยสั่นคลอนไปหมด
“น้องหมู! พูดดูถูกตัวเองทำไม หลักฐานมีให้เห็นอยู่ทนโท่ว่าน้องบลูเหมือนพี่ยังกับพิมพ์เดียวกัน น้องบลูจะเป็นลูกใครไปไม่ได้นอกจากลูกของพี่ หรือต้องให้ทบทวนความจำอีกทีว่าเราช่วยกันสร้างน้องบลูขึ้นมายังไง”
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองริมฝีปากอวบอิ่มด้วยสายตาแพรวพราว ปรีชยาพรรู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร ใบหน้างามถึงกับร้อนผ่าวแดงก่ำขึ้นมาทันควัน
“ฉันไม่ไปอเมริกากับคุณ และไม่ยอมให้คุณพาน้องบลูไปแน่นอน”
ปรีชยาพรสะบัดร่างหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงได้ ก็รีบเปิดประตูร้านแล้
