“เจ้าค่ะ”
เสียงหวานของสาวใช้ทางด้านนอกดังตอบกลับมา ซุนมี่มี่ถือโอกาสนั้นใช้มือคลำไปตามใบหน้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเศษข้าวหรืออาหารใดๆ ติดอยู่ ทันทีที่พิณห้าสายถูกยกเข้ามาด้านใน นางก็ถูกเชิญให้มานั่งฟังใกล้ๆ กับตั่งยาวที่นายใหญ่แห่งคฤหาสน์ใช้บรรเลงพิณ
นิ้วเรียวยาวกรีดกรายไปตามสายพิณ สรรค์สร้างท่วงทำนองอันเป็นเอกลักษณ์ น้ำหนักที่กดทับลงบนเครื่องสายรู้จักการย้ำหนักและผ่อนเบา เสียงเพลงที่ชายหนุ่มบรรเลงให้ความรู้สึกผ่อนคลายและทรงพลัง สื่ออารมณ์และความคิดที่มีอยู่อย่างลึกซึ้ง
ซุนมี่มี่เติบโตหลังกำแพงวังพิชิตบูรพา เคยได้ยินและแอบฟังผู้คนบรรเลงพิณมาก็มาก
นางยอมรับเลยว่า แม้แต่พระชายาฟู่ซึ่งถือเป็นเอกในวังพิชิตบูรพาเองยังมิอาจเทียบเคียงฝีมือซ่งรุ่ยผู้นี้ได้แม้แต่เศษเสี้ยว
หญิงสาวนึกไม่ถึงว่าตนเองจะมีวาสนาได้ฟังดนตรีอันไพเราะเยี่ยงนี้ นางคิดพลางหลับตาลงเพื่อซึบซับศิลปะอันงดงาม ดื่มด่ำความรู้สึกน
