สิบหก
มิใช่ว่าไม่คาดหวัง
“ข้อเท้าของเจ้าดีขึ้นแล้วหรือยัง”
คำถามที่เหนือความคาดหมายไปไกล ส่งผลให้ซุนมี่มี่ซึ่งเพิ่งกินยาถอนพิษเข้าไปแทบสำลักน้ำ
หญิงสาววางชามเปล่าลงบนโต๊ะพลางกล่าว “ดะ...ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ”
“ไหน ให้ข้าดูหน่อย”
ซุนมี่มี่ชักเท้ากลับตามสัญชาตญาณ ทว่ามือใหญ่นุ่มนั้นเคลื่อนไหวไวกว่า เผลอไปครู่เดียวข้อเท้าข้างขวาของนางก็ถูกช้อนขึ้น ขณะที่ซ่งรุ่ยนั่งชันเข่าบนพื้นข้างหนึ่งแล้ววางเท้าของนางลงบนตักอย่างไม่รังเกียจ บรรจงคลึงเข้าที่ข้อเท้าใต้ผ้าพันแผลเบาๆ
ความเจ็บปวดที่แล่นจากข้อเท้ามาถึงโสตประสาท ส่งผลให้หญิงงามเบ้หน้าอย่างช่วยไม่ได้
“ไยต้องโกหก” แม้รูปประโยคจะฟังดูเหมือนกำลังจับผิด แต่น้ำเสียงของซ่งรุ่ยกลับอ่อนโยนเหลือจะกล่าว
“เอ่อ...” นางเป็นสาวใช้ ย่อมต้องพยายามทำตัวไม่ให้เป็นที่ขัดตาขัดใจนาย
ซ่งรุ่ยดีต่อนางถึงเพียงนี้ หญิงสาวจึงตัดสินใจพูดออกไปตามความจริง “ข้าเคยชินเจ้
