“แล้วถ้าเป็นลูกของเราจะขนาดไหนน้า~”
“เพ้อเจ้อ!” น่าแปลกที่คราวนี้น้ำหอมไม่หันมาตบ ไม่หันมาตี เหมือนอย่างปกติ
คนตัวเล็กต่อว่าผมเพียงแค่นั้นก่อนขยับตัวลงจากเตียงไปไม่พูดอะไรอีก เดือดร้อนมาถึงผมที่รู้สึกแปลกๆ กับปฏิกิริยาตอบรับดังกล่าว พลอยให้ต้องลุกพราดพราดจากเตียงมาอยู่ในท่านั่งแล้วโพล่งเสียงถามออกไป
“อ้าวเฮ้ย! จะไปไหน!?”
“ยุ่ง!” เธอพูดน้อยนั่นคือเรื่องปกติ แต่ไม่ยอมด่านี่สิแปลก เมื่อก่อนค่อนข้างรำคาญ
“ไม่ตบก่อนเหรอ ด่านิดหนึ่งก็ได้อ่ะ เฮ้ย!” แต่ตอนนี้ดันเรียกร้องที่จะโดน
“อยากเจ็บตัวว่างั้นเถอะ?”
“ก็นิดหนึ่ง” เปล่าเลย ผมไม่ได้อยากเจ็บตัว แค่กำลังรู้สึกว่ามันแปลกที่เธอไม่ทำอะไรเลยก็แค่นั้น
“งี่เง่า” แต่อย่างไรก็ดี น้ำหอมก็ใช่ว่าจะสนใจเสียงเรียกร้องหาเรื่องเจ็บตัวจากผมที่ไหน เธอเดินตรงไปยังประตูห้องและเปิดพาตัวเองเดินออกไป ถึงงั้นผมก็ยังทันเห็นนะ
เห็นเสี้ยวหน้าสวยๆ ของเธอที่พยายามฉา
