“ซีที่หวานเรียกนั่นน่ะ แม่งคือคนเดียวกับคำรามเหรอวะ?”
“ มึงจะถามทำไมวะ... ” ส่วนนั่นคงเป็นคำพูดที่ผมใช้สำหรับกลบเกลื่อนออกไป
แต่คราวนี้เด็กมีเคยมีรอยยิ้มบนหน้าและมักชอบพูดเปลี่ยนเรื่องไปหลังจากถูกปฏิเสธ กลับไม่เหมือนเก่า ไอ้ศิลป์ไม่ยิ้มและใช้คำพูดต่างไปจากทีเอ่ยใส่ผมกลับมาอย่างทันควัน
“กูเป็นน้องมึงนะโซล มึงมีไรมึงควรจะบอกกูหมดไม่ใช่ไง...”
ไม่เป็นฝ่ายยอมอ่อนข้อและยอมแพ้อย่างทุกที
“นี่กูถามไป 2 คำถามแล้วนะโซล ตอบกูบ้างสิ...” แววตาจองไอ้ศิลป์ฉาบด้วยความนิ่งสนิทหากแต่ลึกๆ มันกำลังกลัว กลัวแบบเดียวกับที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้
แววตาของมันเหมือนกับในคืนที่เกิดเหตุที่ผมได้เห็น
‘หวาน! หวาน!’ ผมกำลังวิ่งไปบนถนนอคบๆ ลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยของหมู่บ้านที่หวานหวานพักอยู่โดยแยกย้ายกับน้ำหอมไปคนละทาง หลังจากรู้ว่าหวานหวานหายออกไปจากบ้านตั้งแต่ช่วงเย็น
ตึก! ตึก! ตึก!
เหตุผลที่ผมกับน้ำหอมเลือกท
