-ZEOUL TALK-
“วันนี้คนไข้ดูอารมณ์ดีนะคะ”
เสียงของนางพยาบาลทำผมขยับยิ้มรับคำชมเชยอาการของหวานหวานอย่างพอใจ ก่อนเลื่อนสายตามองไปยังเธอซึ่งตอนนั้นกำลังนั่งเล่นดอกไม้ที่ผมซื้อมาเยี่ยมไข้
“ตั้งแต่คุณมาเยี่ยม ดูเหมือนว่าอาการเธอจะค่อยๆ ดีขึ้น...ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”
“ครับ ผมอยากให้เป็นแบบนั้น”
“อย่างงั้น ดิฉันไม่กวนเวลาคุณกับคนไข้ดีกว่า ขอตัวก่อนนะคะ...”
“ครับ เชิญครับ...” ผมตอบนางพยาบาลคนเดิมกลับไป แต่ไม่ได้มองหน้าเธอหรอกนะ สายตาผมน่ะมองได้เพียงเสี้ยวหน้าสวยๆ ของหวานหวานเท่านั้นแหละ
นี่มันก็ผ่านมา 3 เดือนกว่าแล้วที่ผมเหมือนไม่เหลือใคร ผมคิดถึงเสียงหวานๆ ยามที่หวานหวานเอ่ยคำพูดเป็นห่วงเป็นใยทุกคนรอบกาย คิดถึงแววตาที่มองผมด้วยความรู้สึกเดียวกัน
‘นี่นาย! อย่าแกล้งแมวสิ’ เธอเป็นห่วงทุกคนจริงๆ ไม่ใช่แค่คนแต่ยังรวมไปถึงสัตว์ตัวเล็กๆ
‘ยุ่งไรด้วยด้วย!?’ ครั้งแรกที่ผมเจอกับหวานหวาน ตอนนั้
