“คิน”
ช่วงเย็น... ภาคินเดินเข้ามาในบ้านยังไม่ถึงสองก้าว เสียงทักทายของคนที่แม่บอกว่าจะกลับมาถึงเมืองไทยเดือนหน้าก็ดังขึ้น
“พล...”
“เฮ้ย! ทำไมทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผีวะ” พลวัตถามหลังจากสวมกอดภาคิน ไม่ได้เจอกันแค่ปีกว่าๆ หน้าเขามีอะไรเปลี่ยนไปงั้นเหรอ
“ตกใจสิ เห็นแม่บอกว่าจะมาเดือนหน้า” ภาคินตอบเรียบๆ แต่ปากก็คลี่ยิ้มทักทายกลับไป
“ตอนแรกว่าจะอยู่เที่ยวก่อน แต่เปลี่ยนใจ เที่ยวคนเดียวมันเบื่อ”
“แล้วจะอยู่เมืองไทยยาวเลยหรือเปล่า”
“ก็... ยังตอบไม่ได้ว่ะ มีหลายปัจจัยที่ต้องมีส่วนในการตัดสินใจ”
ภาคินพยักหน้าเข้าใจ แต่แอบหมั่นไส้การใช้คำพูดทางการของพลวัตพอควร
“แล้วคินไปไหนมาลูก” พิมลวรรณเอ่ยถาม ช่วงวันหยุดหลายสัปดาห์มานี้ ลูกชายไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเท่าไหร่นัก
“ไปหาสาวครับ”
“สาว!”
“ครับ”
“ใครล่ะลูก หนูพิมพ์เหรอ” แม่ถามอย่างแปลกใจ ถ้าไปหาพิมพ์มาดา ก็ควรจะพูดว่าไปหาพิมพ์ไม่ใช่เหรอ
“คุณน้าคร
