“ตัวเปียกโชกมาเลยลูกเอ๊ย! พิมลวรรณรีบวางมือจากการช่วยป้าบัวเด็ดใบตำลึงมาดูนวินดาที่เปียกปอนเป็นลูกหมาตกน้ำ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณวรรณ” เธอถอยตัวออกห่างจากคุณนายใหญ่ของบ้านอย่างเกรงใจ เนื้อตัวเธอสกปรกและใบหน้าเปียกชื้นได้ด้วยน้ำ แต่อีกฝ่ายก็ยังใช้ทิชชูเช็ดให้อย่างไม่รังเกียจ
“แล้วนี่เสื้อใครวิว” ป้าบัวมองเสื้อสูทอย่างพิจารณา ดูก็รู้ว่าเป็นของใคร แต่ปากก็อดถามไม่ได้
“ของผมเอง” ภาคินที่ตามเข้ามาติดๆ ใช้มือสะบัดน้ำออกจากผม ฝนตกหนักมากแค่ไหนก็คิดดูเถอะ ขนาดระหว่างทางเดินจากที่จอดรถมาหลังบ้านนั้นมีหลังคา ยังไม่วายโดนฝนสาด
“ลำบากเพราะแม่แท้ๆ ใครจะไปคิดล่ะว่าจะตกหนักขนาดนี้ ตอนอยากกินฝนมันยังเบาๆ อยู่เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณวรรณ ได้ครบตามที่คุณวรรณอยากทานเลยค่ะ”
“ขอบใจนะวิว ไปๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้มีแกงจืดตำลึงฝีมือฉันเอง”
“ฝีมือแม่?” ภาคินทวนคำ ไม่น่าจะใช่นะ
“ฝืมือแม่เด็ดตำลึง” พิมลวรร
