EP.2 FIRST IMPRESSION
1577 คำ
EP.2 LOVE DIE
EP.2 FIRST IMPRESSION
ทำไมหมอนั่นถึงไม่ลุกขึ้นสู้นะ โดนหมัดอัดเข้าหน้าแบบเต็มๆขนาดนั้น
"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย"ผู้หญิงคนนั้นรีบตะโกนออกมาทันที
ฟับ… ผู้ชายคนนั้นกระชากผมของผู้หญิงคนนั้น เอาไว้อย่างแรง
หมับ!ผู้ชายหน้าหวานที่ล้มไปกระแทกกับ พื้นจับขาของชายคนนั้นก่อนจะดึงให้เขาล้มลงตามไป ด้วย
ตุ๊บ!!
"หนีไป"ผู้ชายคนนั้นตะโกนบอกผู้หญิง คนนั้นให้หนีไป
ฉันที่ดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลก็เริ่มคันไม้คันมืออยากปะทะแทนซะจริง
"มึงพระเอกมากใช่ไหม?"ชายคนนั้นพูดเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นมา
และขึ้นคร่อมตั้งท่าจะต่อยเขาซ้ำอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นวิ่งออกไปตามคนมาช่วยทันที ซึ่งเธอคนนั้นก็วิ่งลงมาสวนทางกับฉันพอดี
"ช่วยด้วย"เธอมองหน้าฉันและพูดออกมาเสียงสั่นๆ
แต่เธอก็เลือกจะวิ่งผ่านไปเพราะคิดว่าฉันคงช่วยอะไรไม่ได้
ตุ๊บ!ผู้ชายหน้าหวานโดนเข้าไปอีกหมัดหนึ่ง โดยที่เขาไม่สามารถต่อสู้ได้เลยแม้แต่น้อย
" เป็นกระสอบให้เขารึไงกันนะ!" ฉันวิ่งพุ่งเข้าไปแบบทันทีอย่างไม่รีรอใดๆ
" มึงแม่ง! "ฉันกำหมัดแน่นและออกแรงกระชากหัวมันออกมาแบบสุดแรง
ฟุบ!! ฉันกระชากผู้ชายที่ร่างใหญ่กว่าตัวเองออกจากชายหนุ่ม หน้าหวานที่มุมปากแตกคนนั้นอย่างทันเวลา
"เฮ้ย มึงใครวะ?"ชายคนนั้นตั้งท่าจะหาเรื่องฉัน
"ผู้หญิง?"เขาหันมาถึงกับตกใจที่คนกระชากคือผู้หญิงในชุดนักเรียนอย่างฉัน
"ไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ่งดีกว่านะคนสวย" มันพูดก่อนจะยื่นมือมาจับที่ปลายคางของฉันเบาๆ
แต่ ฟุบ!ฉันจับข้อมือพลิกลงก่อนจะถีบเข้าที่อกสวนกลับไปทันที
"เอะอินังนี่!!"มันตวาดกลับมาทันที
"มึงต่างหากที่จะเจ็บตัว"ฉันพูดออกไปและแสยะยิ้ม ออกมา
"ปากดีแบบนี้ระวังพี่หาอะไรยัดปากเอานะเว้ย" ไอ้เศษสวะนั่นตอบกลับมาอย่างยียวนๆ
ผู้ชายหน้าหวานผู้แสนดีตอนนี้นอนหายใจหอบ เหนื่อยเพียงเพราะโดยต่อยเต็มๆไปเพียงแค่สองหมัด เลือดกบปากจนนิ่งไปเขามองมาทางฉัน เขาส่ายหน้าทันทีและบอกให้ฉันไปซะ
"ปากเก่งแบบนี้ตอนแพ้ระวังจะอายเอานะ!"
ฉันเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะหักนิ้วรอๆ จังหวะ
ไอ้เลวนั่นลูบเป้าของตัวเองอย่างน่ารังเกียจและตั้งท่าเดินเข้ามา เอาเรื่องฉัน
"ถ้ามึงแพ้กูจับทำเมียแน่!"มันพูดออกมาอย่างทุเรศๆ
"ถ้ามึงแพ้กูจะกระทืบให้สูญพันธุ์เลยแหละ!" ฉันขึ้นเสียงใส่หน้าไปก่อนจะคายหมากฝรั่งออกและปาใส่หน้ามันไป
" เด็กเวร!"ก่อนที่ทั้งมันกับฉันจะจิกหนังหัวและกระชากคอเสื้อกันแบบไม่มีใครยอมใคร
ฟุบ ฟับ ตุ๊บ ตั่บๆ เราตะลุมบอลกันอยู่แบบนั้น
อีกฝ่ายทั้งกระชากผมฉัน ฉันก็ต่อยเสยเข้าที่หน้ามันแบบเต็มไปสองสามครั้งจนมันแทบหงาย
จริงอยู่ที่แรงของผู้หญิงสู้แรงของผู้ชายไม่ได้
แต่ถ้าผู้หญิงที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่แบเบาะอย่างฉัน
เจอกับนักเลงปลายแถวธรรมดาๆแบบมัน
บอกได้คำเดียวว่า..
ตุ๊บ…. คิ้วด้านซ้ายถูกหมัดไอ้เวรนั่นกระแทกเข้าใส่จนเซไปสองสามก้าวเช่นกัน
ฉันรีบตั้งสติและหามุมดีๆที่จะ
ผลั่ก!!!! ฉันตวัดขาและม้วนตัวถีบตรงเข้าจุดยุทธศาสตร์ของไอ้ผู้ชายชั้นต่ำนั้นจนมัน..
"อะ..โอ้ย!!"มันร้องขึ้นมาแบบจุกและล้มลงทันที
ฉันรีบก้าวไปซ้ำทันทีแบบไม่รีรอ
ตุ๊บๆ… ฉันกระถืบซ้ำๆจนอีกฝ่ายหน้าดำหน้าเขียวและยกมือไหว้
"ถ้ามีแล้วเป็นปัญหามากนักก็อย่าใช้อีกเลย!!" ฉันตวาดลั่นก่อนจะกระโดดและกระทืบลงซ้ำจนมันน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล
"คุณมาร์คัส" ไม่นานเสียงของใครสักคนก็ดังขึ้น
ฉันหยุดและหันไปมองตรงเสียงแบบงงๆ
ผู้ชายคนนั้นเข้าไปประคองผู้ชายหน้าหวานๆคนนั้นลุกขึ้นยืนทันที
"ใครทำคุณหนูครับ?"คนที่มาใหม่คนนั้นมองมาที่ฉันกับชายคนนั้น
"นี่ลุง….คนที่ทำร้ายคุณหนูลุงอะก็ไอ้เวรไง"ฉันเอาเท้าขยี้ๆไปที่หน้าอกของไอ้ผู้ชาย ปากดีคนเดิม"ฉันเป็นคนมาช่วยทำไมมามองกันแบบนี้ละ?"ฉันชี้ที่หน้าตัวเอง
ซึ่งพวกเขาทั้งสองคนมองหน้าฉันแบบช็อกๆ
"อ่อ ครับผมแค่ตกใจที่อัดซะน่วมเลย"บอดี้การ์ดคนนั้นก็รีบ เข้ามาล็อกตัวของผู้ชายคนนั้นไว้ทันที
"ฝากไว้ก่อนเถอะ"ชายคนนั้นมองฉันอย่างเจ็บแค้น และน้ำตาไหลแบบจุกๆ
เพราะโดนฉันเตะกระแทกไปจนตัวบิดตัวงอ
"ไม่รับฝากเว้ย" ฉันยกเท้าจะถีบมันอีกครั้ง
"ถ้าเอาคืน ก็ต้องเป็นวันนี้เลย"และฉันตั้งท่าจะเข้าไปกระทืบต่อ
" มาดิวะ"ฉันตะโกนกลับไป
แต่ชายเสื้อถูกใครบางคนดึงเอาไว้แทน
"พอเถอะๆ"เขาพูดแบบเบาๆ
"ก็มันปากดี"ฉันเม้มปากมองมันอย่างเอาเรื่อง
"เดี๋ยวผมจัดการให้นะครับคุณหนู"ผู้ชายบอดี้การ์ดคนนั้นพูดขึ้น
"ฝากด้วย"เขาพยักหน้ากับคนของตัวเองไปพลางๆ
ก่อนที่ไอ้เลวนั่นจะถูกลากตัวออกไปทันที
ซึ่งทำให้เหลือแค่ฉันกับเขาเพียงลำพัง
ฉันนวดไม้นวดมือที่ช้ำๆของตัวเองไปพลางๆ
คงเพราะไม่ได้ซ้อมมวยมานานแน่ๆ เกือบเสียทีให้ไอ้นักเลงมือสมัครเล่นนั้นอยู่แล้ว
"จริงๆนายควรเรียนศิลปะการต่อสู้ไว้บ้างนะ"พูดกับเขาขณะที่กำลังยืนยืดเส้นยืด สายอยู่
ผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าค่อยๆหยิบกระเป๋านักเรียน และของที่ตกตามพื้นใส่กระเป๋าให้ฉัน และส่งคืนให้กับฉัน
"ถ้าอยากทำตัวเป็นพระเอกแบบนี้"ฉันพูดออกไปตามตรง เพราะถ้าไม่มีฉันวันนี้เขาแย่แน่ๆ
"ฉันไม่ได้อยากเป็นพระเอก และก็ไม่ใช่คนที่ชอบมีเรื่องกับใคร"นั่นคือคำตอบที่ได้จากผู้ชายคนนั้นขณะที่เขาช่วยฉันเก็บ โทรศัพท์ที่หล่นหน้าจอแตกละเอียด
"อ่อนายคงอยากจะปกป้องแฟนนายคนเมื่อกี้ใช่ปะ?"ฉันพยักหน้าอย่างพอเข้าใจ
"ไม่"คนตรงหน้าส่ายหน้าแต่ก็ยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์จอแตกให้กับฉันเขาดูหน้าจอที่แตกๆ นั้นด้วยใบหน้ากังวลๆ
"ฉันไม่มีแฟน"ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าจากโทรศัพท์ของฉันและมองมาที่ฉันนิ่งๆ
"อ่อ...แล้ว"ยังไม่ทันที่ฉันจะชวนพูดเรื่องอื่น
"โทรศัพท์เธอจอแตกแบบนี้ใช้ไม่ได้แล้วมั้ง" เขาพูดขึ้นนิ่งๆ
"โอ้ย!! มันแตกเป็นร้อยๆรอบแล้ว ฉันใช้อะไรไม่ค่อยถนอมหรอก"ฉันหยิบคืนมาอย่าง ไม่ถือสาอะไร
"หน้าเธอมีรอยช้ำด้วยนะ"เขาชี้ที่ใบหน้าของฉัน
"ชิวๆน่ะไม่เจ็บสักนิด"ฉันก็ตอบกลับไปไม่ใส่ใจ
"งั้นเหรอ?"เขากัดริมฝีปากเล็กน้อย
"ให้ฉันรับผิดชอบเธอยังไงดี?"จู่ๆผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าก็พูดถึงเรื่องที่จะรับผิดชอบทำเอาฉันไปไม่เป็นไปชั่วขณะ
"หะ"ฉันงุนงงเล็กน้อย
"ก็เธอเข้ามาช่วยฉัน จนตัวเองเจ็บและของใช้ก็พังแบบนี้"เขาพูดก่อนจะชี้ไปที่หางคิ้วของฉัน โทรศัพท์และรอยฝ่าเท้าที่กระโปรงนักเรียนของฉัน
"ฉันควรแสดงความรับผิดชอบถึงจะเหมาะสม" คนตรงหน้าพูดอย่างเกร็งๆ
"โทรศัพท์เดี๋ยวฉันให้คนไปซื้อใหม่ให้ แต่ว่า.."เขาพูดและมองสำรวจฉันแบบรอบๆ
นั้นทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าสภาพของตัวเองตอนนี้มันต้องเละเทะมากแค่ไหน เขาถึงมองด้วยสายตาแบบนี้นะ จู่ๆหน้าของแม่ตัวเองก็ลอยขึ้นมาเลย
ฉันมองเสื้อผ้าที่ยับเยินแถมรอยฝ่าเท้าเต็มไปทั้งตัวคราบเลือดที่ไหลมาจากคิ้วที่แตกตอนโดนต่อยเลอะมาถึงเสื้อชุดนักเรียน
"เชี้ยละ..กลับบ้านสภาพนี้โดนแม่ด่าตายแน่ๆ"
พ่อกับพี่นะไม่เท่าไหร่ แต่แม่น่ะสิบ่นฉันหูชาแน่ๆ
คนตรงหน้ายืนนิ่งๆอย่างไม่พูดอะไร
"นี่นาย"ฉันหันไปหาเขาทันที
"ฉันขอไปอาบน้ำและก็ซักเสื้อที่บ้านนายก่อนได้ไหม?"ฉันถามพลางถูๆคราบรอยเท้าที่ติดกระโปรงของตัวเอง แต่มันยอมออกง่ายๆ ไหนจะคราบเลือดอีก
"บ้านฉันเหรอ?"เขาทวนคำนั้นอย่างลังเลเล็กน้อย
"แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ มันจะดูไม่ดีสำหรับเธอรึเปล่า"เขาพูดขึ้นอย่างเรียบนิ่ง
"แต่ถ้าฉันกลับบ้านสภาพนี้แม่ฉันหัวใจวาย แน่ๆ" ฉันส่ายหน้าทันทีและพูดขึ้นเสียงแกลม บังคับเขา
" อ่อ โอเคๆงั้นไปคอนโดฉันก่อนก็ได้"
- ผู้เขียน
