EP.1 RAIN & TEARS ARE THE SAME
1005 คำ
EP.1 LOVE DIE
EP.1 RAIN & TEARS ARE THE SAME
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงกระหน่ำเคยมีคนบอกกับฉันว่าฝนก็เปรียบเหมือนน้ำตาจากฟากฟ้า เมื่อไหร่ก็ตามที่ฝนตกนั้นแสดงว่าคนบนฟ้าก็กำลังร้องไห้และเศร้าใจอยู่ไม่ต่างจากคนข้างล่างที่ยืนอยู่ ตรงนี้ ฉันเอามือปาดหยดน้ำตาบนใบหน้าของตัวเองทันทีและเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้านั่น ท้องฟ้ามืดมิดกับหยดน้ำฝนหลายร้อยหลายพันที่ตกลงมากระทบใบหน้าของฉัน
"พี่ก็ร้องไห้อยู่เหมือนกันใช่ไหม?"ฉันเอ่ยถามออกไปก่อนที่น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มันจะไหล ออกมาพร้อมๆกับฝนที่ตกเทกระหน่ำกว่าที่เคย ฉันมองหน้าหลุมศพของชายอันเป็นที่รักอย่าง เจ็บปวดเหลือเกิน
"มีคนบอกว่าความรักมันสวยงาม"ฉันพูด ออกไปก่อน
"แต่แล้วทำไมความรักของฉันมันถึงเจ็บปวดได้มากขนาดนี้"ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจจะฝืนก่อนจะค่อยๆวางดอกไม้ลงหน้ารูปของเขาด้วยมือที่สั่นๆท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำ ร่างกายที่เปียกไปทั้งตัว
"สุขสันต์วันครบรอบสามปีของเรานะคะ" ฉันพูดออกไปและหลับตาลงทั้งน้ำตา
"พี่จะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่ฉันรัก" ริมฝีปากเรียวบางเอ่ยออกไปตามที่หัวใจมันร่ำร้อง
และฤดูฝนปีนี้มันก็ไม่มีเขาอยู่แล้วจริงๆ…
"พี่มาร์คัส"ฉันพูดออกไปเสียงแผ่วเบาๆอย่างเจ็บลึก ลงไปในขั้วของหัวใจ
-สามปีก่อนหน้า-
"ฝนตกแบบนี้การแข่งรถคงต้องเลื่อนออก ไปก่อนนะครับ"เสียงประกาศของพิธีกรภาค สนามดังขึ้น
"นี่ฉันโดดเรียนมาเพื่อดูแข่งรถแต่จะมา ยกเลิกเพราะฝนตกเนี่ยนะ?ฉันกำหมัดแน่นแทบอยากจะโวยวายออกมา แต่ก็ต้องอดทนและอดกลั้น
สายฝนเริ่มเทกระหน่ำลงมาเพราะในขณะที่ประเทศของเรากำลังเข้าสู่ฤดูฝนและมันเลี่ยงไม่ได้ อยู่แล้วจริงๆ
@สนามแข่งรถ
"ทางเราต้องขออภัยด้วยนะครับไว้เจอกันในครั้งหน้านะครับ"
"สวัสดีครับ"ทันทีที่พิธีกรพูดจบเสียงฟ้าก็ผ่าไล่หลัง มาทันที
สนามแข่งรถแห่งนี้เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่และทันสมัยที่สุดในย่านนี้
โดยกินอาณาเขตพื้นที่ของมหาลัยเอกชนชื่อดังไปเกือบครึ่งและเปิดอย่างถูกต้องตาม กฏหมายทุกอย่าง
จึงกลายเป็นแลนด์มาร์คที่นิยมของพวกเหล่าสิงนักซิ่งและผู้สนใจมากมายรวมถึงฉันเด็กอายุสิบเจ็ดปีที่ชื่นชอบใน กิจกรรมเร็วแรงและเฉียดตายแบบนี้เป็นที่สุด
"แล้วฉันจะไปที่ไหนได้ล่ะเนี่ยเหลือเวลาอีกเป็นวันๆเลย"ฉันได้แต่บ่นๆอย่างหงุดหงิดในใจ
ก่อนจะเดินออกมาจากสนามแบบอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
ฉันเดินออกมาหยุดรอให้ฝนหยุดตกที่ใต้ตึก เรียนของพวกนักศึกษามหาลัย
และเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาที่เงียบๆไม่ค่อยมี คนมากนัก
ขณะที่กำลังนั่งเล่นเกมต่อสู้ในมือถือไป ด้วยความเบื่อหน่ายเต็มทนหูที่แสนดีของฉันมันก็ดันไปสาระแนเรื่อง ของชาวบ้านแถวๆนี้ซะได้
"กูก็แค่รับน้องแบบขำๆมึงมาเสือกอะไรด้วยวะ?"เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากบันไดหนี ไฟชั้นบนมันทำให้ฉันกดปิดเกมและชะงักด้วยความอยากรู้ ขึ้นมาทันที"แต่น้องผู้หญิงเขาไม่ขำด้วยกับมึงไง"เสียง ของชายอีกคนตอบไปนิ่งๆ
ฉันตัดสินใจเดินแอบไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นแบบอดใจไม่ได้จริงๆ
"ใช่ค่ะ" พี่มีสิทธิ์อะไรมาจับหน้าอกหนูแถมยังพยายาม จะลากหนูปล้ำตรงนี้"เสียงของหญิงสาวที่ หน้าซีดขึ้น…ขณะที่เธออยู่ตรงกลางระหว่าง ผู้ชายทั้งสองคนเสื้อกระดุมขาดหลุดลุ่ยแต่สีหน้าของเธอไม่สู้ดีและเห็นได้ชัดว่าเธอ ไม่ได้เต็มใจกับไอ้รุ่นพี่ผู้ชายปากหมาคนนั้น
"นี่ก็แค่ขำๆไง"ก็น้องแต่งตัวตั้งใจมายั่วผู้ชายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"ไอ้รุ่นพี่เลวๆนั่นต่อว่าผู้หญิงอย่างไม่ให้เกียรติทำเอาฉันฟัง แล้วควันออกหูเลยจริงๆ
"อะไรนะ?"หญิงสาวชุดนักศึกษาเอามือปิดหน้าอกอย่าง กลัวๆ
ผู้ชายคนนั้นเมินสายตาออกจากร่างกายของหญิงสาวตรงหน้าอย่างจงใจไม่มองเธอ
"การแต่งตัวยังไงมันก็สิทธิ์ของเขา" "มึงต่างหากที่ล่วงละเมิดสิทธิ์ของคนอื่น" ผู้ชายที่ยืนหันหลังให้ฉันพูดตอบโต้ไปฉันที่ยืนเคี้ยวหมากฝรั่งไปก็รอดูมวยคู่นี้ไปอย่างลุ้นๆ เพราะเวลาเห็นคนมีเรื่องกันมันช่างน่าสนุกดี เหมือนกันสำหรับฉัน
"ทำแบบนี้ไม่หน้าตัวเมียไปหน่อยเหรอ?"เขาพูดออกไปตามความจริง
"กูจะหน้าตัวเมียหรือกูจะเอากับใครมึงมา เสือกอะไรด้วยไอ้หน้าจืด"ไอ้รุ่นพี่เลวๆนั่นกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายทันที
ฟุบ
"แกจะทำอะไรพี่เขาอะ อย่าทำนะ"ผู้หญิงคนนั้นร้องขึ้นท่ามกลางเสียงฟ้าฝนที่คงไม่มีใครแถวนี้ผ่านมาได้ยินเหมือน ฉัน
"มึงอยากเป็นพระเอกเหรอ?" ไอ้หน้าปลาบู่นั้นตะคอกใส่เขาอย่างข่มเหง
" พี่หน้าหล่อลุกขึ้นมาสู้เขาสิว่ะ " ฉันเคี้ยวหมากฝรั่งไปก็มองไปอย่างขัดอกขัดใจที่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมสู้กลับ
"โทษนะอย่างมึงเป็นได้แค่ไอ้อ่อนหัดเท่านั้นแหละ!"สิ้นเสียงนั้น
ตุ๊บ… ผู้ชายคนนั้นก็ง้างหมัดซัดเข้าที่หน้าของอีกคน จนเขาล้มลง
"เชี้ย..!!"
- ผู้เขียน
