EP.3 YOU'RE SO CUTE
1518 คำ
EP.3 LOVE DIE
EP.3 YOU'RE SO CUTE
"คอนโดฉันอยู่หน้ามหาลัยนี่แหละ"เขาพูดต่อก่อนจะเดินพาฉันมาขึ้นรถสุดหรูที่ จอดอยู่ใต้ตึกเรียนของเขา
"รุ่นนี้ที่พี่ลูคัสบ่นอยากได้หนิ"ฉันแอบสำรวจรถของเขาอยู่นานเพราะเห็นพี่ชาย ตัวเองเล็งๆเอาไว้
"ของจริงสวยโคตร"ฉันมองด้วยแววตาที่เปล่ง ประกายแบบสุดๆ
"มีอะไรรึเปล่า?"เจ้าของรถที่หน้าช้ำๆถามฉันเบาๆ
"รถนายเท่โคตรๆเลยอะ"ฉันลูบรถของเขาเบาๆก่อน จะเปิดประตูขึ้นไปนั่ง
ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับแบบนิ่งๆ
-บนรถ-
"ว่าแต่เธอยังเป็นนักเรียนอยู่เลย"เขาถามฉันขณะที่ กำลังเคลื่อนขับรถออกไปอย่างนุ่มนวล
"ใช่ฉันเรียน ม.ปลายอยู่"ฉันตอบไปแบบห้วนๆ
"ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาโรงเรียนเลิก ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ?"หมอนั่นถามพลางมองไปที่นาฬิกาในรถตัวเองแบบสงสัยๆ
"ฉันโดดเรียน พอดีวันนี้เห็นว่ามีแข่งรถที่นี่แต่ดันมาถูกยกเลิกเพราะว่า ฝนตก"ฉันตอบไปตามตรงและสายตาก็ยังคงมองสำรวจรถของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ
"อ่อ"อีกฝ่ายแค่พยักหน้ารับเบาๆ
"รถนายแรงมากๆเลยนะ ทำไมไม่ลองเหยียบมิดไมล์ไปเลยอะ"ฉันถามเพราะ รถเครื่องยนต์แกร่ง ยางเกาะถนนขนาดนี้ ขับแค่หกสิบมันดูเหมือนไม่ให้เกียรติรถตัวเองเลยแหะ
"ในเขตมหาลัยขับไวไม่ได้หรอก"อีกคนก็ตอบมา แบบใจเย็นสุดๆ
"ควรนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองและผู้อื่นเป็นหลัก"เขาตอบแบบสุภาพๆ
ฉันก็ได้แต่นั่งถอดหายใจและกอดอกไปตลอดทาง
ฉันแอบมองชุดนักศึกษาของเขาไปพลางๆ ใบหน้าที่อ่อนหวานและหล่อเหลาราวกับเทพบุตร หน้าหวานกว่าฉันซะอีกนะ ถ้าเขาใส่ชุดม.ปลายฉันก็เชื่อนะว่าเรารุ่นเดียวกัน
"ฉันเรียนอยู่ปีสี่นะ" จู่ๆคนขับรถก็พูดขึ้นอย่างรู้ว่าฉันแอบมองหน้าของเขาอยู่
"ถ้าให้ถูกต้องเธอควรเรียกฉันว่า"เราขับรถเข้ามาจอดที่ใต้คอนโดหรูแห่งหนึ่ง
"พี่"ฉันตอบสวนขึ้นแทนอย่างรู้ทัน
"อื้ม"เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ
ยามหน้าตึกและพวกพนักงานในคอนโดตาม ก้มหัวให้เขาแทบทุกคน
"นายเป็นมาเฟียเหมือนกันเหรอ?"ฉันถามขณะที่เรากำลังขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดของ โรงแรม
"ไม่ใช่"เขาส่ายหน้าและขมวดคิ้วแบบงุนงง
"ฉันเป็นแค่คนธรรมดา"เขาตอบก่อนจะกดเปิดลิฟต์ รอให้ฉันเดินออกไปก่อน รวยเวอร์นี่มันสุภาพบุรุษจุฑาเทพชัดๆ
@เพนต์เฮาส์สุดหรู
"ห้องน้ำอยู่ทางนี้นะ"เขาเดินนำฉันมายังห้องอาบน้ำ สุดหรูวิว360องศา
"ถ้าเสื้อผ้าไหนที่จะซักถอดให้แม่บ้านได้เลยนะ" เขาเปิดไฟและเปิดประตูให้ฉันอย่างมารยาทดีที่1
"ซักอบแห้งน่าจะประมาณสองชั่วโมง" เขาพูดต่ออย่างสุภาพอ่อนโยนเป็นที่สุด
"เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกให้นะ เธอจะได้ทำตัวตามสบายแล้วกัน"เขาพูดและหลบสายตาของฉันอย่างเขินอาย
"นาย..เออพี่จะไปไหนอะ?" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ฉันเป็นผู้ชาย กลัวว่าเธอจะ..เกร็งน่ะ"เขายังคงพูดจาให้เกียรติและแสนจะสุภาพเอามากๆ
ฉันตวัดสายตาไปมองทางเขาแบบนิ่งๆ
"ไม่เกร็งเลย ฉันแค่มาอาบน้ำรอเสื้อแห้งเสร็จแล้วก็จะไป"ฉันเกา หัวเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก อาจจะเพราะที่บ้านของฉันมีผู้ชายอยู่เยอะแยะ ทั้งลูกน้องพ่อลูกน้องพี่ คู่ซ้อมมวยซ้อมยิงปืน
ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ชายจึงไม่มีความรู้สึกกลัวเกร็งอะไรอย่างที่หมอนี่กำลังคิด
"อีกอย่างฉันไม่กลัวผู้ชายหรอกนะ ยิ่งกับพี่แล้ว"
"ฉันยิ่งไม่กลัวเลยสักนิด"ฉันตอบไปตามตรงเพราะผู้ชายอ่อนหวานอย่างเขามีอะไรให้ฉัน ต้องกังวลด้วยล่ะ
"ก็จริงเธอคงไม่กลัวใครอยู่แล้ว"
"ดูจากที่ต่อยกับผู้ชายเมื่อกี้" และเขาพูดขึ้นมาเองด้วยรอยยิ้มแบบฝืนๆ
"ฉันต่างหากที่ควรจะต้องกลัวเธอ"เขาพูดอย่างหลบ สายตาเบาๆ
ฉันเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของเขาแบบนิ่งๆ สำรวจรอยแผลบนใบหน้าที่แสนหวานนั้น
"รีบอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเสื้อผ้าเธอจะแห้งไม่ทันเวลานะกลับบ้าน" คนตรงหน้ารีบพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำทันที
"พี่มาร์คัส"ฉันเอ่ยเรียกชื่อของเขาตามที่บอดี้การ์ดคุณลุงคนนั้นเรียกเขา
"หะ?" เจ้าตัวหันมาตามเสียงเรียกทันที
เราสองคนจ้องตากันอยู่พักใหญ่
"ขอยืมเสื้อใส่หน่อยสิ ถ้าเอาชุดนี้ซักฉันก็ไม่มีอะไรจะใส่อะ"ฉันตอบไปอย่าง ไม่คิดอะไร
"อ่อ"คนตรงหน้าหลบสายตาไปทันที
"เดี๋ยวให้แม่บ้านเอามาให้นะ"เขาตอบแค่นั้นก่อนจะ เดินออกไปทันที
หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จและสวมชุดนอนของเขาที่ แม่บ้านเป็นคนเอามาวางไว้ให้
"คุณหนูบอกว่ารอคุณอยู่ที่ห้องรับแขกทางด้านโน้น นะคะ"
"ส่วนเสื้อผ้าเดี๋ยวดิฉันจะรีบซักอบแห้งและรีดให้ภายในสองชั่วโมงนะคะ" ป้าแม่บ้านพูดอย่างสุภาพก่อนจะ เดินถือเสื้อผ้าของฉันออกไป
พอฉันเดินมาถึงห้องรับแขกตามทางที่แม่บ้านบอก เอาไว้
ฉันก็เจอกับ กล่องโทรศัพท์รุ่นใหม่ และกล่องทำแผลมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ
"มานั่งตรงนี้สิขอดูแผลที่หน้าหน่อย"เขาพูดขณะที่ กำลังเตรียมอุปกรณ์ทำแผลต่างๆให้ฉัน
ฉันแอบมองสำรวจไปรอบๆห้องรับแขกก็เจอกับเสื้อกาวน์หมอแขวนอยู่
"พี่เป็นหมอเหรอ?"ฉันถามไปอย่างสงสัย
"แค่เรียนหมอนะ แต่ไม่รู้ว่าจะได้เป็นไหม"เขาพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ
"แล้ว../ให้ฉันทำแผลให้ก่อนดีไหม"คนตรงหน้าที่เห็นว่าฉันชวนคุยไม่ยอมหยุดก็ขัดขึ้น
"มันจะเจ็บไหมอะ?"ฉันถามอย่างเกร็งๆ
ตอนมีเรื่องนะไม่เจ็บ ตอนเลือดออกก็ไม่เจ็บ แต่เจ็บสุดๆตอนโดนแม่ด่ากับตอนทำแผลนี่แหละ
"แค่ทำแผลไม่เจ็บหรอกนะ ทำไมตอนโดนต่อยไม่เห็นเธอจะกลัวเจ็บเลย"เขาพูดสวนมาแบบหน้านิ่งๆแต่ทำรู้สึกจี้ดๆชอบกล
แต่พอเขาเริ่มทำแผลให้ฉันกลับรู้สึกว่าคนนี้แหละ คน(ทำแผล)ที่ฉันตามหามาตลอด
"ทำไมพี่มือเบาจังเลย ทำแผลไม่เจ็บเลยสักนิด"ฉันยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่า คนตรงหน้าลงมือทำแผลให้แล้ว
แต่ไม่รู้สึกแสบหรือเจ็บเมื่อตอนพี่ชายตัวเองทำแผลให้เลย รายนั้นมือหนักอย่างกับเท้า
"เธอคงชอบมีเรื่องชกต่อยสินะ ถึงต้องทำแผลบ่อยๆ"เขาถามขณะที่ลงยาอีกตัวแบบเบา มือ
"ถ้าพี่เป็นหมอนะฉันยกให้พี่เป็นหมอส่วนตัวฉันเลยนะเพราะพี่มือเบาที่สุดเลยอะ"ฉันพูดไปตามจริงแต่ คนตรงหน้าก็หลบสายตาไปทันที
"เสร็จแล้ว"เขาพูดเบาๆก่อนจะทิ้งสำลีลงถังขยะไป
เราสองคนหันมามองหน้ากันอีกครั้ง
"วันนี้ขอบคุณมากๆนะที่เข้ามาช่วยฉัน ไม่ได้เธอคงแย่"เขาพูดก่อนจะเลื่อนกล่องไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดให้กับฉัน
"อันนี้ทดแทนโทรศัพท์หน้าจอแตกของเธอแล้วกัน นะ"
"แค่ต่อยไอ้หน้าปลาดุกนั่นได้ไอโฟนเครื่องใหม่เลยเหรอ?"ฉันยิ้มออกมาก่อนจะหยิบกล่องมาแกะใช้งานทันที
"และก็ฉันจัดยาแก้ปวดกับ ยาทาแผลเอาไว้ให้ด้วย"
"อันนี้ทาบ่อยๆจะได้ไม่เป็นแผลเป็นนะ"
ขณะที่ฉันเอาแต่สนใจโทรศัพท์เครื่องใหม่ตรงหน้า ไม่ใช่ว่าที่บ้านยากจนนะคะ แต่แม่ฉันนะขี้งกจะขออะไรแต่ละอย่างยากจะตาย
ท่านชอบบอกว่าฉันไม่ค่อยรักษาของ ใช้อะไรก็พังไปหมด แต่มันก็จริงแหละฉันเลยไม่ค่อยได้อะไรใหม่ๆหรือจะขออะไรแต่ละทีก็ยาก ตั้งแต่ปู่จากไป ฉันก็ไม่ค่อยถูกตามใจเหมือนเคยเลย
"พี่อะ โคตรน่ารักเลย"ฉันพูดอย่างยิ้มๆอีกครั้ง
"รู้ตัวบ้างปะ"ก่อนจะฉีกยิ้มแก้มแทบปริไปที่คนตรง หน้าที่ยังคงนั่งหน้านิ่งๆตึงๆ
- ผู้เขียน
