พันธนาการรักใต้แสงจันทร์ EP.12
1298 คำ
เช้าวันต่อมา...
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก”
คุณวีรดาเอ่ยถามบุตรสาวคนโตอย่างห่วง ใบหน้าที่เคยสดใสและดวงตาคู่งามที่เปล่งประกาย วันนี้กลับไม่สดใสอย่างที่ควรเป็น เมื่อคืนบุตรสาวของเธอทำอะไรอยู่ถึงไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน
อเล็กซานเดรียเดินหน้าบูดเข้ามานั่งข้างมารดา จะให้เธอนอนหลับไปได้อย่างไร เมื่อคืนกว่าเธอจะหลับก็เกือบเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว พอหลับไม่ทันไรก็ดันฝันเห็นชายแปลกหน้าผู้นั้นอีก ก่อนตกใจตื่นขึ้นกลางดึก แม้พยายามทำใจให้สงบเพื่อที่นอนอีกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ถึงตาปิดสนิทแต่สมองยังทำงานอยู่ เธอถึงได้มีสภาพเหมือนซากศพอยู่แบบนี้ไง
“เปล่าหรอกค่ะคุณแม่ แอนนี่ก็แค่นอนไม่หลับ”
“นอนไม่หลับ เอ้...ปกติลูกสาวแม่พอหัวถึงหมอนก็หลับเลยนี่นา ทำไมเมื่อคืนถึงนอนไม่หลับล่ะ”
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณแม่ เอ่อ...คุณแม่ค่ะ ในตระกูลของเรามีผู้หญิงที่ชื่ออิสเบลล่าบางหรือเปล่าพอดีมีคนเรียกแอนนี่ว่าอิสเบลล่านะคะ”
“ไม่มีนะลูก ตระกูลของเราไม่มีผู้หญิงคนไหนชื่อนี่หรอก”
“หรือว่าผู้ชายคนนั้นจำชื่อผิด” อเล็กซานเดรียพึมพำออกมาเบาๆ
“มีอะไรหรือเปล่าลูก”
“เปล่าหรอกค่ะคุณแม่ แอนนี่ก็แค่สงสัยเท่านั้น แล้ววิกกี้ล่ะคะออกไปทำงานหรือยัง”
“น้องออกไปตั้งแต่เช้า ว่าแต่ลูกเถอะวันนี้ไม่ไปสอนที่มหา’ ลัยหรือจ๊ะ” คุณวีรดาถามบุตรสาวคนโตอย่างเป็นห่วง เนื่องจากตอนนี้เกือบเก้าโมงเช้าแล้ว แต่อเล็กซานเดรียยังไม่ออกจากบ้าน หรือว่าวันนี้ไม่มีสอน
“แอนนี่กำลังลาออกนะคะคุณแม่”
“ลาออก!”
“ค่ะ แอนนี่คิดว่าลาออกก่อนเดินทางไปโรมาเนีย รอให้แอนนี่จัดการเคลียร์เรื่องที่โรมาเนียให้เสร็จเสียก่อนแล้วค่อยกลับมาสมัครเป็นอาจารย์สอนที่มหา’ ลัยใหม่”
“แล้วแอนนี่จะให้เหตุผลในการลาออกจากมหา’ ลัยว่าไงล่ะลูก แอนนี่สอนได้ไม่กี่ปีเอง ลาออกแบบนี้มันจะไม่ดีนะลูก” คุณวีรดาเริ่มเป็นกังวลกับความคิดของบุตรสาวคนโต เธอไม่เห็นความจำเป็นที่อเล็กซานเดรียต้องลาออกจากการเป็นอาจารย์แล้วเดินทางไปโรมาเนีย ทำไมเธอถึงได้มีลางสังหรณ์แปลกๆ แบบนี้ได้ ความกังวลที่พลันปรากฏขึ้นในใจ เธอรู้สึกเหมือนว่ากำลังสูญเสียของสำคัญไปอีกครั้ง นับตั้งแต่ที่เธอสูญเสียสามีไปเมื่อหลายปีก่อน
“แอนนี่ลาออกเพื่อไปเรียนต่อค่ะคุณแม่”
เธอคิดว่านี่มันคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับทางออกในเรื่องนี้ เพราะเธอรู้สึกว่าการไปโรมาเนียในครั้งนี้มันไม่ใช่แค่สองหรือสามวัน แต่เธออาจต้องอยู่ที่โรมาเนียเพื่อจัดการกับปัญหาอีกนานทีเดียว ที่สำคัญเธอรู้สึกสนใจประวัติความเป็นมาของปราสาทเซเวอร์ลัส และยังมีผู้ชายที่ชื่อ อลูลัส วลาดิเมียร์ เจ้าของปราสาทคนแรกนั่นอีก ไม่ว่าจะเป็นปราสาทเซเวอร์ลัสหรือชายที่ชื่ออลูคัส วลาดิเมียร์ ก็สร้างความสนใจให้เธอทั้งนั้น การเดินทางไปโรมาเนียคงทำให้เรื่องทุกอย่างกระจ่างก็ได้
“แต่แม่ก็ไม่เห็นความจำเป็นที่แอนนี่ต้องลาออกเลย แค่ไปจัดการเรื่องมรดกคุณปู่เองนะลูก แม่ชักไม่อยากให้ลูกไปโรมาเนียแล้วสิ”
“แอนนี่ไปไม่นานหรอกค่ะคุณแม่ ที่ลาออกเพราะไม่อยากทำให้คุณพ่อคุณแม่เสียชื่อ หากแอนนี่ไปแค่สองสามวันก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่จากที่แอนนี่ดูข้อมูลของบรรดาญาติๆ ทางฝ่ายคุณปู่แล้ว แอนนี่คงอยู่เคลียร์เรื่องมรดกอีกนานเลย”
“แล้วมันกี่วัน กี่เดือนล่ะแอนนี่”
“ก็คงไม่นานหรอกค่ะ อีกไม่กี่วันแอนนี่น่าจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับญาติทางฝ่ายคุณปู่เพิ่ม ตอนนี้นักสืบน่าจะจัดการสืบให้แอนนี่อยู่”
“เอาเถอะ ถ้าลูกคิดลาออก แม่ก็ไม่มีปัญหา แล้วจะเดินทางเมื่อไร”
“ภายในอาทิตย์นี้นี่แหละค่ะคุณแม่”
“อืม...” คุณวีรดาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“งั้นแอนนี่ขอตัวก่อนนะคะ จะแวะไปหาไอ้จันทร์เสียหน่อยนะคะ”
“ไปเถอะจ้ะ ขับรถดีๆ นะลูก”
“ค่ะคุณแม่” อเล็กซานเดรียเอ่ยกับมารดาแล้วก็ลุกเดินออกมาจากห้องโถง วันนี้เธอมีนัดกับแจ่มจันทร์และภัทรวดี เธออยากชวนเพื่อนสาวไปเที่ยวที่โรมาเนียด้วย ช่วงนี้แจ่มจันทร์อยู่ในช่วงลาพักร้อน ส่วนภัทรวดีนั่นไปกับเธอได้สบายๆ เพราะไม่ติดงานอะไร
////////
บูคาเรสต์,โรมาเนีย
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาอเล็กซานเดรียก็เดินทางมาถึงโรมาเนีย เมื่อเธอก้าวเท้าลงจากเครื่องบินเธอก็รู้สึกสบายใจและสมองปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก เพราะช่วงหลายวันที่ผ่านมาเธอเครียดไม่น้อยกับการเดินทางมาที่นี่ พอได้เห็นทัศนียภาพที่สวยงามชวนหลงใหล ในใจก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที
หญิงสาวก้าวขึ้นรถแท็กซี่มุ่งตรงไปยังโรงแรมชื่อดังในเมืองบูคาเรสต์ สายตาจับจ้องทัศนียภาพตลอดสองข้างทางด้วยสีหน้าแปลกใจ ไม่นึกเลยว่าโรมาเนียมีสถาปัตยกรรมที่งดงาม น่าศึกษาเช่นนี้ คิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่ตัดสินใจขอลาออกจากการเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย จัดการเรื่องมรดกของคุณปู่เสร็จ เธอคงพักอยู่โรมาเนียอีกสักระยะ เพื่อศึกษาเกี่ยวกับวัฒนธรรมและศิลปะ สถาปัตยกรรมหลายรูปแบบ รวมสถาปัตยกรรมประวัติศาสตร์
หากเธอจำไม่ผิดความงามของสถาปัตยกรรมของเมืองนี้ถูกเรียกขานเล่นๆ จากบรรดานักเที่ยวว่า ‘ปารีสน้อยแห่งตะวันออก [1] ’ (Micul Paris) ถึงแม้ว่าสถาปัตยกรรมและอาคารหลายหลังในเขตศูนย์กลางประวัติศาสตร์จะถูกทำลายในช่วงสงครามหรือแผ่นดินไหว รวมถึงโครงการปรับปรุงโครงสร้างเมืองของนิโคไล เซาเซสกุ แต่ก็มีอาคารสวยงามหลงเหลืออยู่ไม่น้อย
อเล็กซานเดรียดื่มด่ำกับความงามของสถาปัตยกรรมตลอดสองข้างถนน จนเวลาล่วงเลยมาเกือบสามชั่วโมง หญิงสาวก็เดินทางมาถึงโรงแรมชื่อดังที่อยู่ในเขตจัตุรัส University ในบูคาเรสต์ ซึ่งยังอยู่ใกล้กับพิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งชาติโรมาเนียและ พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์โรมาเนียแห่งชาติ
“ที่นี่แหละครับ แอนเดอร์สัน แกรนด์ พลาซ่า โฮเต็ล (Anderson Grand Plaza Hotel) ”
โชเฟอร์หนุ่มจอดรถและหันมาบอกผู้โดยสาร สายตาจับจ้องลูกค้าที่เขารับมาจากสนามบินอย่างสงสัย เนื่องจากไม่แน่ใจว่าลูกค้าที่ตนมาส่งนั่นเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เนื่องจากลูกค้ารายนี้สูงโปร่ง ตัดผมสั้น สวมแว่นกันแดดปิดบังสายตาและยังสวมหมวก นี่ยังไม่นับเรื่องการแต่งกายนั่นอีก ไม่ว่ามองมุมไหน เขาก็คิดว่าลูกค้ารายนี้ต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ
“บรรยากาศใช้ได้เลย”
“ทั้งหมดร้อยห้าสิบเล (Leu) [2] ครับ” โซเฟอร์หนุ่มบอกราคาค่าแท็กซี่
อเล็กซานเดรียยื่นเงินจำนวนร้อยห้าสิบรอนให้แล้วก็ส่งรอยยิ้มให้โชเฟอร์หนุ่ม จากนั้นก็ลงจากรถไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่ายมากนัก สิ่งเดียวที่เธอต้องการในตอนนี้ก็คือการอาบน้ำและได้นอนหลับบนเตียงนุ่มเท่านั้น หลังจากโชเฟอร์หนุ่มเดินออกมายกกระเป๋าเดินทางลงจากท้ายรถให้ อเล็กซานเดรียจึงเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง จากนั้นก็เดินลากกระเป๋าเข้าไปภายในโรงแรมแอนเดอร์สัน แกรนด์ พลาซ่า โฮเต็ล...
///////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
