พันธนาการรักใต้แสงจันทร์ : สายใยรัก

พันธนาการรักใต้แสงจันทร์ EP.13

ยี่สิบนาทีต่อมา...อเล็กซานเดรียก็ทรุดกายลงนั่งบนเตียงนอนขนาดคิงไซน์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในห้องพักสุดหรูของโรงแรม ร่างสูงโปร่งเอนกายลงบนเตียง สองมือผสานเอาไว้ที่ท้ายทอย สมองเริ่มคิดทบทวนถึงข้อมูลที่นักสืบส่งมาให้เมื่อสองวันก่อน

ตอนแรกเธอคิดที่เดินทางไปที่ปราสาทเซเวอร์ลัสทันทีที่มาถึงบูคาเรสต์ แต่พอมาคิดอีกทีเธอน่าพักอยู่ในตัวเมืองสักสองสามวัน อีกอย่างเธอก็แจ้งแก่ทนายความนิโคลัสเอาไว้แล้วว่าอีกสองอาทิตย์เธอถึงเดินทางมา ในเมื่อเธอมาก่อนกำหนดหนึ่งอาทิตย์ งั้นเหลืออีกหนึ่งอาทิตย์ เธอก็สมควรพักอยู่ในเมืองบูคาเรสต์ ไปเที่ยวชมสถานที่สำคัญของเมืองนี้ก่อนน่าจะดี

ส่วนเรื่องของญาติห่างๆ ของเธอเอาไว้ถึงปราสาทเซเวอร์ลัสก่อนแล้วค่อยจัดการ อันดับแรกที่เธอไปถึงต้องคุยกับมาเรียก่อน ไม่ว่ายังไงเธอต้องบังคับให้ญาติสาวคนนี้เข้ารับการทำกายภาพบำบัดให้ได้ รูปร่างหน้าตาก็ออกน่ารัก ถ้าเดินไม่ได้ก็เสียดายแย่ ยังเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้ญาติสาวต้องนั่งรถเข็น ตัวแปรสำคัญของอุบัติเหตุครั้งนี้ก็คืออดีตคู่หมั้นหนุ่มที่ตอนนี้กลายมาเป็นสามีของเซวีน่าพี่สาวของมาเรียนั่นเอง

“เฮ้อ...คิดไปก็กลุ้ม พรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหนดีหนอ” หญิงสาวรำพันออกมา ร่างสูงโปร่งขยับลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปหยิบโบรชัวร์ที่ตั้งเอาไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นดู สถานที่ท่องเที่ยวมีหลายแห่งเลยไม่ว่าจะเป็นเมืองบูคาเรสต์ เมืองซีบิว เมืองบราซอฟ เมืองชินายาและเมืองบราน

“ในบูคาเรสต์มีที่เที่ยวอะไรบ้างเนี่ย อ้อ...นี่ไงเจอแล้ว พิพิธภัณฑ์หมู่บ้าน (Muzeul Satului หรือ Village Museum) อาคารรัฐสภา (Palace of Paliament) พิพิธภัณฑ์แห่งชาติหรือพิพิธภัณฑ์สมบัติแห่งชาติโรมาเนีย (NATIONAL TREASURE) จัตุรัสแห่งการปฏิวัติหรือลานปฏิวัติสงคราม (Revolution Square) แล้วโรมาเนีย กราส สตรีท (Romania Glass Street)”

สายตาคู่งามจับจ้องโบรชัวร์ด้วยความสนใจ แต่ล่ะที่น่าไปเที่ยวทั้งนั้น แต่สถานที่ที่เธออยากไปที่สุดก็คือพิพิธภัณฑ์หมู่บ้าน อเล็กซานเดรียเปิดโบรชัวร์ไปยังหน้าที่มีข้อมูลที่เธอสนใจ

“พิพิธภัณฑ์หมู่บ้าน (Muzeul Satului หรือ Village Museum) เป็นหนึ่งในพิพิธภัณฑ์กลางแจ้งที่ใหญ่และเก่าแก่ที่สุดของยุโรป ตั้งอยู่ริมทะเลสาบภายในสวนสาธารณะ Herastrau Park ณ กรุงบูคาเรสต์ เมืองหลวงของประเทศโรมาเนีย ซึ่งมีสถาปัตยกรรมต่างๆ ที่สร้างด้วยไม้ ดิน และหิน เรียงรายอยู่ริมทะเลสาบ ภายในพิพิธภัณฑ์ ประกอบด้วย บ้านเรือนอายุนับร้อยปีจากภูมิภาคต่างๆ ทั่วประเทศโรมาเนีย ซึ่งได้ถูกรื้อถอนและ นำมาประกอบขึ้นใหม่บนพื้นที่กว่าแสนตารางเมตร แบ่งเป็น ๖ เขตตามภูมิภาคท้องถิ่น ได้แก่ Transylvania, Banat, Muntenia, Oltenia, Dobrogea และ Moldova…พรุ่งนี้ไปที่นี่ก่อนก็แล้วกัน”

อเล็กซานเดรียบอกตนเอง จากนั้นก็หันไปหยิบโบรชัวร์ของเมืองซีบิวกับเมืองบราซอฟขึ้นมาเปิดดู ไม่นึกเลยว่าโรมาเนียจะมีสถานที่น่าเที่ยวมาตั้งหลายเมืองเช่นนี้ แต่ล่ะเมืองก็น่าจะเที่ยวทั้งนั้น อีกทั้งสถาปัตยกรรมหลายหลากสมัยก็ดูน่าศึกษาทั้งนั้น เห็นทีการมาโรมาเนียของเธอในครั้งนี้คงได้ประโยชน์มากทีเดียว

“เอ้...เมืองซีบิวกับเมืองบราซอฟมีอะไรน่าสนใจบ้างล่ะเนี่ย เมืองซีบิวมีวิหารโคเซีย โบสต์ป้อมปราการ ส่วนเมืองบราซอฟก็มี Walking Street, จัตุรัสสภา, โบสถ์ดำ (Black Church) แล้วก็ Sforii Street เฮ้อ...น่าไปเที่ยวทั้งนั้นเลย จะไปเที่ยวที่ไหนดีเนี่ย”

ยิ่งอ่านข้อมูลและประวัติโดยคร่าวๆ ของสถานที่แต่ล่ะแห่ง อเล็กซานเดรียก็ยิ่งเลือกไม่ถูก เพราะแต่ละสถานที่ที่อยู่โบรชัวร์มันน่าไปทั้งนั้น สายตากวาดมองไปดูข้อมูลโดยย่อของจัตุรัสสภากับโบสถ์ดำอย่างสนใจ ก่อนจะตัดสินใจเลือกเมืองบราซอฟ

“พรุ่งนี้ไปพิพิธภัณฑ์หมู่บ้านก่อน แล้ววันที่สองก็ค่อยไปจัตุรัสสภากับโบสถ์ดำที่เมืองบราซอฟ อยู่เที่ยวที่เมืองบราซอฟสักสองสามวัน จากนั้นก็ไปนอนที่เมืองชินายาสักสองคืนแล้วต่อด้วยเมืองบรานก่อนเดินทางไปปราสาทเซเวอร์ลัส”

แผนการเที่ยวของอเล็กซานเดรียผุดขึ้นในสมองเป็นฉากๆ แค่คิดว่าได้เดินชมสถาปัตยกรรมที่งดงาม ตระการตาและน่าหลงใหล หัวใจก็เบิกบานไม่น้อย เธอลองสำรวจและหาข้อมูลเพิ่มเติมเอาไว้ด้วย เพราะอีกไม่นานแจ่มจันทร์กับภัทรวดีก็คงเดินทางมาหาเธอที่โรมาเนีย ดังนั้นเธอควรศึกษาสถานที่ท่องเที่ยวเอาไว้ให้แม่นยำ จะได้พาเพื่อนสนิททั้งสองเที่ยวได้อย่างมีความสุข

“พักเอาแรงเสียหน่อยดีกว่า เดี๋ยวเย็นๆ ค่อยออกไปหาอะไรกิน”

สองมือเก็บกระดาษโบรชัวร์วางซ้อนกันจนเรียบร้อยแล้วนำไปวางเอาไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า ดวงตาคู่งามปิดลงอย่างเชื่องช้า หัวใจเริ่มเต้นช้าลง ไม่นานอเล็กซานเดรียก็หลับสนิทไปเพราะความอ่อนเพลีย

/////////

19 : 30 นาฬิกา

อเล็กซานเดรียก้มตัวลงไปหยิบรองเท้าขึ้นมาสวมอย่างรีบร้อน ไม่นึกเลยว่าเธอจะนอนนานขนาดนี้ จากที่คิดเอาไว้ว่าพักสายตาสักสองชั่วโมงแล้วค่อยตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วออกไปอะไรทาน แต่เธอก็พลาดอีกจนได้ เกือบสี่ชั่วโมงที่เธอหลับ คืนนี้คงเดินเที่ยวได้ไม่กี่ชั่วโมงเพราะพรุ่งนี้เช้าเธอต้องไปพิพิธภัณฑ์หมู่บ้าน (Village Museum) และถ้าเวลาเหลือเธอก็อาจไปพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ (National Treasure)

“คืนนี้ไปกินข้าวแถวไหนดีล่ะเนี่ย”

เธอเองก็ลืมไปเสียสนิทเลยว่าไม่ได้หาข้อมูลเกี่ยวกับร้านอาหาร สงสัยคืนนี้คงไปไหนได้ไม่ไกลเท่าไร เวลาก็มีกำจัด อเล็กซานเดรียลุกไปหยิบกระเป๋าสะพายใบใหญ่พร้อมกับหมวกแก๊ปขึ้นมา จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องพัก ทันทีที่เปิดและปิดประตู หัวใจก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะกับบรรยากาศแปลกๆ ที่เธอรู้สึกได้ สายตากวาดมองไปตรงทางเดินก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร หรือเธอจะคิดมากไปเอง

“ทำไมบรรยากาศมันชวนวังเวงแบบนี้…” หญิงสาวสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ แต่เธอก็มองจนทั่วแล้วก็ไม่พบสิ่งแปลกปลอมอะไรอยู่บริเวณที่เธอยืนอยู่ ขาเรียวงามรีบก้าวเท้าเดินตรงไปยังลิฟต์ด้วยท่าทางหวาดระแวง สงสัยว่าเธอคิดผิดจริงๆ ที่มาพักโรงแรมนี้

“โรงแรมผีสิงหรือเปล่าเนี่ย” เพียงแค่คิดว่าภายในโรงแรมแห่งนี้อาจมีผีเท่านั้น ขนแขนก็ลุกซู่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อเล็กซานเดรียยกมือขึ้นมากอดอกแน่น ตั้งแต่เธอเหยียบโรมาเนีย เธอก็สัมผัสได้ถึงความน่ากลัว ชวนสยองขวัญ ตอนแรกคิดว่าเธอคิดไปเอง บางทีก็รู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังจับจ้องเธออยู่ แต่พอมองไปยังตำแหน่งที่เธอคิดว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมาทางเธอ กลับพบแต่ความว่างเปล่า

“โรงแรมนี่มันมีผีสิงแน่ๆ บรรยากาศมันชวนสยอง น่าขนลุกจะตาย” อเล็กซานเดรียบ่นพึมพำ สายตาเพ่งมองไปยังมุมตึก ซึ่งเธอสัมผัสได้ถึงความน่ากลัว สิ่งแปลกปลอมที่เธออยากไม่นึกถึง แต่สมองคิดไปเรียบร้อยแล้ว เธอรู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่ “ฉันแค่มาท่องเที่ยว ถ้าทำให้คุณเจ้าที่ลำบากใจ พรุ่งนี้ฉันจะรีบเซ็คเอาท์ออกจากที่นี่ก็ได้ แต่ขอร้องเถอะอย่ามาหลอก มาหลอนหรือวนเวียนอยู่ใกล้ฉัน” คนมีสัมผัสที่หกเอ่ยบอกสิ่งแปลกปลอมที่กำลังมองมาทางเธออย่างหวาดระแวง สงสัยเจ้าที่ในโรงแรมแห่งนี้คงไม่ชอบเธอ ดูจากขนแขนที่พร้อมกันขยับลุกซู่ ใช่ว่าเธออุปาทานไปเอง แต่ความรู้สึกมันบอกว่าเธอเจอดีเข้าแล้ว แขนเรียวยกขึ้นลูบแขนเพื่อเรียกพลังใจกลับคืนมา

“ติ๊ง” เสียงประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ขาเพรียวยาวก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว ไม่อยากอยู่ภายในโรงแรมแห่งนี้สักวินาทีเดียว เธอเกลียดความวังเวงกับบรรยากาศที่ชวนให้ขนลุก อเล็กซานเดรียผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อสัมผัสได้ว่าสิ่งแปลกปลอมที่เธอรู้สึกได้เมื่อครู่นี้ไม่ได้วนเวียนอยู่ใกล้เธออีก

///////////

...โปรดติดตามตอนต่อไป...