“กินน้ำป่ะ?”
ผมเหลือบมองขวดน้ำหวานในมือของบุคคลซึ่งเป็นพี่ชาย ที่จงใจเดินถือข้าวถือของที่ได้รับมาจากแฟนคลับ ไม่ใช่แค่พูดแต่วอร์ยัดขวดน้ำดังกล่าวส่งมาให้ และถ้ามองดี ๆ รู้สึกว่าจะเป็นน้ำขวดเดียวกับที่เด็กผู้หญิงคนนั้นให้มาก่อนหน้านี้ซะด้วย
แววตาของมันที่มองมาเหมือนกับยิ้มเยาะและโอ้อวดความโด่งดังของตัวเอง โดยทิ้งภาระมากมายไว้ให้คนอย่างผมจนต้องล้มเลิกความฝันของตัวเองไป และทำได้เพียงแค่แข่งรถอยู่ในสนามเถื่อนแบบนี้
ด้วยความโมโหผมจึงจัดการเปิดฝาขวดน้ำและจงใจรินน้ำหวานในขวดทิ้งลงพื้นต่อหน้ามันแบบไม่สนใจ เมื่อหนำใจ ผมจึงวางขวดน้ำดังกล่าวลงที่ฝากระโปรงหน้ารถของตัวเอง และปลีกตัวเพื่อเลี่ยงจะพูดจาเข้าไปนอนรอเวลาการแข่งเริ่มต้นในรถแบบไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหรือแสดงอาการใดหลังจากนั้น
เพราะวินาทีนี้ผมกับวอร์ถือว่าเราเป็นศัตรูกัน…
การพบเจอกับเธอในครั้งที่สาม มันเหมือนความฝัน…
เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่า
