“พร้อมที่จะรู้สึกเมื่อไหร่บอกด้วยนะ…”
ผมรู้สึกได้ว่าเธอเกร็งยามถูกผมสัมผัสตัวแบบนี้ แถมยังสั่น และพูดได้เต็มปากเลยว่าไม่ใช่แค่เธอหรอกที่เกิดอาการแบบนั้น ผมเองก็เช่นกัน เมื่อปากยังคงขยับความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ฉันมีเวลารอเธอคิด...ทั้งชีวิต”
ผมไม่ได้มองเธอ ไม่ได้ตั้งใจที่จะรอฟังคำตอบและเลือกที่จะปล่อยเธอกลับไปทำงานตามหน้าที่ จริงอยู่ที่ผมไม่ได้รอฟังคำตอบเธอ แต่หูกำลังเงี่ยฟังเสียงฝีเท้าของเธอซึ่งเดินห่างไกลออกไป จนกระทั่งออกไปจากห้องแต่งตัว
“ทำบ้าอะไรวินทร์?” คำถามติดหาเรื่องของน้องสาวตัวดีก็ดังแทรกขึ้นทันที “ต่อยพี่วอร์ทำไม?”
ผมได้ยินสิ่งที่แหวนถามนะ แต่ปากมันไม่ยอมขยับตอบคำถามใด ๆ ออกไป
“รู้ไหม ฉันต้องบินกลับจากอังกฤษเพราะมีพี่ไม่เอาอ่าวสองคนแบบพวกนายเนี่ย เลิกสร้างปัญหาสักทีได้ไหม?” ถ้อยคำเดิม ๆ ถูกแหวนกล่าวขึ้นต่อว่า เธอดูหัวเสีย แต่นั่นก็ดูจะเป็นนิสัยประจำของน้องสา
