[พี่รักวินทร์นะ...] อีกครั้งที่ผมได้ยินคำพูดเดิมจากปากของพี่แบม คำพูดที่เคยอยากฟัง หากแต่ว่าตอนนี้หัวใจมันกลับไม่ได้รู้สึกสั่นไหว ดีใจต่อถ้อยคำประโยคดังกล่าวอีกต่อไปแล้ว
“ผมก็รักพี่...” ถึงอย่างนั้นปากก็ยังเอ่ยถ้อยคำที่เคยอยากบอกให้เธอรู้ออกไปเหมือนเก่า เพียงแค่เพิ่มเติมอะไรเข้าไปนิดหน่อย “พี่สาว...”
การรับสายพี่แบมในวันนั้น มันทำให้ผมรู้ว่าเธอยังคงรักพี่ชายของผมมาก ไม่ว่าจะตอนไหน และผมเองก็รู้เช่นกันว่าวอร์เองก็คงรู้สึกไม่ได้ต่างไปจากเธอนัก เพราะถ้ามันหมดความรู้สึกไปแล้ว มันก็คงจะเลิกขับรถแข่งเบ่งใส่ผมไปนานแล้วเหมือนกัน…
ทุกอย่างมันมักเกิดการเปลี่ยนแปลง ในยามที่เวลาหมุนเวียนผ่านไป เวลาทุกวินาทีสามารถเยียวยาความรู้สึกของคนให้กลับมาเข้มแข็งได้ โดยเฉพาะกับเรื่องราวใหม่ ๆ ที่เข้ามาในแต่ละวัน
จากที่รู้สึกเพียงหน้าชา ในอกก็เริ่มรู้สึกวูบสั่นแปลก ๆ เมื่อเสียงของพี่แบมดังแว่วเข้ามาให้ได้ยิน
