ชญานินแอบผ่อนลมหายใจ เธอนับเวลาคร่าวๆ ตอนที่เครื่องบินลงจอด เธอคงต้องแวะร้านขายยาอันดับแรก แม้มันจะช้าไปเกือบสิบชั่วโมง แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
ตลอดเวลาที่แสนทรมาน ชญานินสวดมนต์ในใจตลอดการเดินทาง เธอภาวนาให้เทวดาฟ้าดินช่วย ชีวิตของเธอไม่ควรมีจุดจบซวยๆ เช่นการอุ้มท้องลูกของผู้ชายใจร้ายอย่างเตชิน
เกวลินหัวเสียอย่างหนัก เธอไปนอนค้างที่ห้องโอริก แต่เมื่อซมซานกลับมาที่อพาร์ทเม้นท์ของเตชิน กลับไม่เจอเขาเหมือนที่คิดไว้
“เขาหายหัวไปไหนนะ?” เสียงบ่นพึมพำ จากนั้นก็เงียบไป
เกวลินผล็อยหลับ เธอผจญศึกหนักมาทั้งคืนจนหมดแรงเธอนอนยาวจนถึงเช้าของวันรุ่งขึ้น ไม่มีใครปลุกเธอ เพราะเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ ไม่อยู่แล้วนั่นเอง
มีแค่ความสงสัย เกวลินคิดว่าเตชินแค่งอนเธอ เขาเป็นแบบนี้บ่อยๆ หายหน้าไปคราวละหลายๆ วันแล้วก็โผเผกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่...
“นี่เกว เธอยังอยู่ทีอพาร์ทเม้นของเตเขาหรือเปล่า?” แนนซี
