นางลืมตาขึ้นมา เบือนหน้าหันมองเขา เสียงพูดราบเรียบแต่ทรงพลัง แม้นุ่มละมุนแต่กลับหนักแน่นมั่นคงดั่งขุนเขา
“เบื่อก็ไป ไม่มีเหตุผลที่ต้องทน คนสองคนไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันอย่างเบื่อหน่าย ส่วนท่านเป็นถึงซื่อจื่อ ไฉนต้องฝืนกล้ำกลืนยืนมองหน้าคนเช่นข้าที่เป็นเพียงสตรีข้างกายไร้ฐานะคนหนึ่ง”
“ข้าไปแน่” ชายหนุ่มสะบัดแขนเสื้อจากไปอย่างฉุนเฉียว ไม่รู้ตัวแม้แต่นิดเดียวว่าทำอันใดลงไป
หวงลี่ฟางเดิมทีเจ็บแต่ก็ทน นางอดทนจนกว่าจะไม่ไหว ระหว่างทางหนึ่งปีนางเพียงกำหนดช่วงระยะเวลานี้ให้หัวใจ
จะว่าสั้นก็สั้นจะว่ายาวก็ยาว นางถือว่าได้เก็บเกี่ยวความสุขที่ยังเหลืออยู่เล็กน้อยในชีวิตให้มากที่สุด
แต่บุรุษก็ยังเป็นบุรุษผู้เปรียบเหมือนไฟ หากอยากลองเข้าไปเล่นด้วยก็ต้องแน่ใจว่าแข็งแกร่งพอ โชคดีหน่อยอาจถูกเผาบาดเจ็บไม่มาก แต่หากโชคร้ายก็อาจจะต้องถึงขั้นตกตาย
หญิงสาวกัดปากกลั้นสะอื้นไห้ ยืนมองตามแผ่นหลังสง่าเนิ่นน
