แม้ฟางซินมีใจใฝ่ดีคิดเช่นนั้น ทว่าคงไม่ทันการณ์แล้ว
เพราะหลิงเฟยกลับไปร้องห่มร้องไห้ฟ้องร้องจ้าวฉีเสวียนอย่างออดอ้อนออเซาะว่าถูกทำร้ายจิตใจอย่างไร เหิมเกริมแค่ไหน
“ใครกันกล้ารังแกเจ้า” เขาถามด้วยห่วงใย อย่างไม่เข้าใจว่าอะไรดลใจให้ห่วงปานนั้น
หลิงเฟยสะอึกสะอื้น น้ำตานองหน้า ท่าทางน่าสงสารยิ่ง “ฟางเหนียงเจ้าค่ะ พี่เสวียนต้องจัดการนางให้เฟยเฟยนะเจ้าคะ”
ฟางเหนียง... จ้าวฉีเสวียนทวนคำนิ่งงัน ฉับพลันก็นึกขึ้นได้ ร่างสูงรีบลุกขึ้นก้าวฉับๆ ออกจากห้องหนังสือทันที
ฟางเหนียง ที่แท้เขาต้องการมาหานางนี่เอง
ตามทางเดินที่โรยกรวดสีขาวสะอาดตา ฝ่าเท้าทั้งสองข้างพาจ้าวฉีเสวียนเดินมาด้วยความรู้สึกคุ้นชินอย่างประหลาด ทว่าคนกลับไม่คุ้นเคยดุจเก่า ราวกับมีบางสิ่งอำพรางปิดบังดวงตาเอาไว้ สิ่งนั้นสั่งให้สมองดึงความคิดส่วนลึกออกมาตีแผ่ในใจว่า บุรุษที่ดีสมควรสะสางตัวเองให้สะอาดก่อนแต่งงาน ไม่ควรมีหญิงอื่นนอกจาก
