หากไม่มีการพูดคุยเรื่องหมั้นหมาย นางที่ยังเป็นแค่สหายย่อมไม่กล้า ทว่าตอนนี้สถานะของนางขยับเลื่อนขั้นแล้ว
หัวใจที่เคยเก็บข่ม ความนัยทางวาจา แววตาที่ต้องพยายามซุกซ่อนมิอาจเปิดเปลือยด้วยกลัวกระทบความสัมพันธ์แต่เยาว์วัย บัดนี้ก็พร้อมจะเผยออกมาอย่างไม่เกรงใจอีกต่อไป
จ้าวฉีเสวียนเป็นของนางแล้วกึ่งหนึ่งนี่นา....
สตรีก็เช่นนี้ นิสัยดั้งเดิมต่อให้ดีแสนดีปานใด ทว่าหากเป็นเรื่องบุรุษของตน คนก็พร้อมต่อสู้เพื่อรักษาสิทธิ์อันชอบธรรม
“ข้าไม่อยากไปคฤหาสน์นั่น พี่เสวียนก็ต้องไม่ไปเจ้าค่ะ”
จ้าวฉีเสวียนลุกขึ้นยืน เอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม “หากน้องเฟยเฟยไม่ไปก็อยู่เป็นเพื่อนน้องเล็กเถิด นางกำลังเหงาที่ต้องห่างจากคนรัก เจ้าอยู่เป็นเพื่อนคลายเหงาให้นางจึงจะดี ข้าไปคนเดียวได้”
หลิงเฟยเบิกตา เผลอไผลอย่างแล้งน้ำใจว่า “ไม่เอาเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากอยู่กับเล่อเสีย ข้าย่อมติดตามพี่เสวียนไปทุกที่เจ้าค่ะ”
จ้าวฉีเสวียนคลี่ย
