บทที่ 7 คนนิสัยเสีย
1162 คำ
บทที่ 7 คนนิสัยเสีย
“กลับห้องซะ!” ไม่ว่าเปล่า คนเผด็จการออกคำสั่งพร้อมกับรั้งแขนฉันให้ลุกจากเก้าอี้จนตัวฉันแทบจะปลิวติดมือเขาไปอยู่แล้ว!!!
“ทำอะไรของพี่ ปล่อยนะ!”
“กลับห้อง!! หรือต้องให้ฉันบอกพี่เธอ” นั่นไง พอไม่ได้ดั่งใจก็เอาแต่ขู่ฉันอีกแล้ว
“ผู้หญิงบอกให้ปล่อย ก็ไม่ควรบังคับเธอนะ” ร่างสูงหยัดตัวยืนขึ้นเต็มความสูงและก้าวขาเดินเข้ามาประจันหน้ากับพี่เกียร์โดยไม่เกรงกลัว ซึ่งฉันที่กำลังถูกมือหนาจับกุมแขนอยู่ทำได้แค่เพียงมองทั้งสองคนสลับไปมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
เกิดมามีเรื่องกันที่นี่แล้วพี่ฌินณ์รู้เข้าต้องเป็นเรื่องแน่ๆ
“อย่าสอด!!”
“พี่เกียร์!” ฉันรีบหันไปถลึงตาใส่คนเจ้าอารมณ์เมื่อเห็นว่าเขาหันไปตะคอกใส่บุคคลที่สามอย่างหาเรื่อง
“กลับห้อง ถ้าไม่อยากให้ไอ้ฌินณ์รู้เรื่องนี้”
“แต่ฉันแค่มาดื่มเฉยๆ ยังไม่ได้ทำอะไรเสียหายเลยนะ” ฉันโต้กลับพร้อมกับพยายามแกะมือเขาให้หลุดออกไปจากแขน แต่ยิ่งแกะเขากลับยิ่งบีบแขนฉันแน่นกว่าเดิม
ให้ตาย!
“จะกลับหรือไม่กลับ?”
สายตาดุดันจ้องมองฉันอย่างกดดันจนฉันต้องหลบสายตาอันน่าขนลุกนั่น ดวงตากลมโตเหลือบไปมองชายหนุ่มอีกคนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่เบื้องหน้า สีหน้าเขาแสดงออกมาชัดเจนว่าไม่ค่อยชอบใจกับการกระทำของพี่เกียร์สักเท่าไหร่ ฉันเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน!
“ถ้าไม่อยากกลับ ก็บอกเขาไป” ไฟเสนอความคิดเห็น ฉันจึงส่ายหน้าเบาๆ ถ้าฉันไม่ยอมกลับเขาต้องมีเรื่องกันแน่นอน
“ไว้เจอกัน”
เขาไม่ตอบทำเพียงพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ แต่ก็ยังไม่วายเหลือบไปมองพี่เกียร์อีกรอบ
“แล้วเจอกัน” ไฟยกยิ้มมุมปากราวกับตั้งใจกวนประสาทคนข้างกายฉันจนเขาขบฟันแน่น พอเห็นท่าไม่ค่อยดีฉันจึงกระตุกแขนพี่เกียร์เบาๆ เป็นการห้ามศึก
เขายิ่งโมโหร้ายไม่เหมือนคนอื่นอยู่ ถ้ามาอาระวาดตอนนี้รับรองเลยว่าที่นี่ตรงเละเป็นจุล!!!
“กลับกันเถอะ”
“มึง!”
“กลับกันได้แล้ว”
“ได้!”
น้ำเสียงเย็นๆ บวกกับแรงกระชากที่ข้อมือบ่งบอกว่าตอนนี้คนตัวสูงต้องกำลังอารมณ์เดือดพล่านอยู่แน่ๆ หวังว่าคืนนี้ฉันจะไม่ตายก่อนที่จะได้กลับกรุงเทพนะ
10 นาทีต่อมา
ปัง!
ฉันสะดุ้งเฮือกหลังจากที่ได้ยินเสียงปิดประตูดังสนั่นลั่นห้อง คนที่ปิดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่เกียร์ยังไงล่ะ!!!
“ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?” ฉันเองก็เริ่มหงุดหงิดจึงจ้องหน้าหล่ออย่างไม่พอใจบ้าง แต่เขากลับตีหน้ายักษ์ใส่ฉันพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้จนฉันต้องเป็นฝ่ายถอยหลังเอง
“มันเป็นใคร!”
“หมายถึงใคร”
“ก็ไอ้เวรนั่นไง”
“ไฟน่ะเหรอ”
“รู้ชื่อด้วย?”
“แล้วแปลกตรงไหน”
“ไปรู้จักกันตอนไหน!!!”
“พี่เกียร์ พี่ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของฉันนะ!” ฉันเตือนสติเขา เผื่อว่าเขาจะลืมตัวว่าฉันเป็นแค่น้องสาวเพื่อน และเขาก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของฉันที่จะมีสิทธิ์มาสั่งห้ามไม่ให้ฉันทำนั่นทำนี่!!!
“ทำไม ขัดใจมากเลยรึไงที่ฉันลากเธอออกมา!!!”
“ฉันจะคุยกับใครมันก็เรื่องของฉัน พี่มายุ่งทำไม”
“เพราะพี่เธอสั่งให้ฉันดูเธอไง!”
“….”
“อายุแค่นี้แทนที่จะตั้งใจเรียน แต่กลับมาคุยกับผู้ชายในบาร์ พี่ชายเธอรู้มันคงภูมิใจน่าดู”
“มันจะมากไปแล้วนะ!!” ฉันขึ้นเสียงพลางเดินเข้าไปประจันหน้ากับร่างสูงอย่างเอาเรื่อง ชักเริ่มหัวเสียแล้วสิ สิ่งที่เขาพ่นออกมาแต่ละคำมันคือคำดูถูกฉันทั้งนั้น
“อย่าขึ้นเสียงนะชิงชิง!!”
“แล้วพี่พูดดูถูกฉันทำไม ถามจริงเหอะพี่เกียร์ที่เที่ยวมาตามตอแยฉันเนี่ย พี่ต้องการอะไรกันแน่”
“…”
“เอาเวลาที่มายุ่งเรื่องของฉันไปดูแลคนของพี่ดีกว่ามั้ย?”
“ชิงชิง!”
“ก็หรือไม่จริง พี่เลิกตามฉันสักที มันน่ารำคาญ อื้อ!”
ร่างสูงกดริมฝีปากลงมาโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด ฉันเบิกตากว้างเพราะความตกใจกับการกระทำอันป่าเถื่อนของเขา ก่อนที่จะรัวกำปั้นทุบไปที่แผลงอกแกร่งอย่างเต็มแรง แต่เขาไม่หยุดแค่นั้น มือหนารวบข้อมือฉันทั้งสองข้างจนไม่สามารถต่อกรกับเขาได้อีก!
ยิ่งออกแรงขัดขืนคนตัวโตก็ยิ่งบดขยี้ริมฝีปากลงมาหนักหน่วงมากขึ้น จูบของเขามีฤทธิ์ทำให้สมองฉันเออเร่อไปชั่วขณะ ขาเข้งรู้สึกหมดแรงราวกับกำลังถูกยมทูตร้ายสูบวิญญาณออกไปจากร่างจนยืนแทบไม่อยู่ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอสัมผัสใครดิบเถื่อนเท่าเขามาก่อนเลย นี่มันมากเกินไป มากไปจริงๆ ……
พรึ่บ!
เมื่อรังแกฉันจนพอใจแล้วพี่เกียร์ก็ค่อยๆ ละริมฝีปากออกไปช้าๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองฉันนิ่ง ส่วนฉันที่เพิ่งได้สติกลับคืนมาก็จ้องเขากลับเช่นกัน แต่มันเป็นสายตาที่ว่างเปล่าและเย็นชาแบบที่ไม่เคยใช้กับใครมาก่อน
เพลี๊ยะ!
“เลว!!!” ฉันสะบัดมือตบเข้าไปแก้มคนนิสัยเสียอย่างแรง และตามด้วยเสียงเรียบที่จงใจสาดใส่หน้าเขา ในขณะที่เขาเอาแต่ยืนนิ่งปล่อยให้ฉันกระทำเขาอยู่ฝ่ายเดียว
“ครับ”
“พี่มันเลว!!!” ด่าจบฉันก็เดินหนีออกมาโดยที่ไม่คิดจะหันกลับไปมองเขาอีก คนใจร้ายแบบนั้นจะไปมีความรู้สึกอะไร ดีแต่พูดจาเสียดสีคนอื่น แถมยังฉวยโอกาสปล้นจูบฉันอย่างหน้าด้านๆ
ให้ตาย ฉันเกลียดเขาที่สุด!
“ชิงชิง!” เสียงเข้มไล่หลังตามฉันมา และเมื่อหันไปมองฉันก็เห็นว่าพี่เกียร์ที่กำลังเดินตามมา ฉันจึงรีบจ้ำเท้าหนีให้เร็วกว่าเดิม
“ไปให้พ้น!”
“ดึกแล้วจะไปอยู่ไหน”
“เรื่องของฉัน”
“กลับห้องเถอะ พี่ขอโทษ”
“ไม่!”
“ชิงชิง”
“ก็บอกว่าอย่า...” เสียงของฉันหายเข้าไปในลำคอทันทีเมื่อเบือนหน้ามาเจอร่างสูงของใครบางคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า สายตาคมกริบสีดำสนิทจ้องมองมาที่พวกเราอย่างแปลกใจ
“มาทำอะไรกันตรงนี้?”
“พี่ฌินณ์!”
≪•◦ ❈ ◦•≫
วันนี้มาช้ามากเพราะเน็ตเพิ่งใช้ได้ค่ะ เดี๋ยวดึกๆ ไรท์มาอัปอีกน้าาาา ตอนหน้ารับรองมาแบบจุกๆ แน่นวลค้าา อ่านจบแล้วอย่าลืมคอมเม้นต์เป็นกำลังให้ไรท์ด้วยนะคะ~
- ผู้เขียน
