ตำหนักรักฮ่องเต้อำมหิต

ตอนที่ 5 การกลับมาของพระชายา 1.3

ในขณะเดียวกัน



เสียงเอ็ดอึงดังอยู่เรือนห้องโถงรับรองด้วยความตกใจของบ่าวไพร่น้อยใหญ่ภายในจวนราชครู เมื่อรัชทายาทโจวหยางเย่วเสด็จมาถึงจวนเพื่อตามหาพระชายาของพระองค์

“ชายาของข้าอยู่ที่ไหน! พวกเจ้ารีบบอกข้ามาเดี๋ยวนี้! ว่านางอยู่ที่ไหน”องค์ชายรัชทายาทรับสั่งถามสุระเสียงกึกก้องพร้อมรีบเสด็จเข้าไปภายในจวนชั้นในก่อนจะหยุดลงทันทีเมื่อก้าวมาถึงเรือนตะวันตก

โลงศพขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยผ้าขาวประดับเอาไว้ไปทั่วทุกหนแห่งบ่งบอกว่าเป็นสัญลักษณ์งานศพพระชายารัชทายาท และทันทีที่ทอดพระเนตรเช่นนั้นพระวรกายใหญ่โตเสด็จตรงดิ่งเข้าไปที่เรือนดังกล่าว

“พวกเจ้าประดับผ้าขาวเอาไว้ทั่วจวนทำไม! วันนี้เป็นงานอภิเษกของพระชายาข้าเหตุใดจึงไม่นำผ้าแดงมงคลมาประดับไว้! เอาออกไปให้หมด! เอาออกไป!!!”รับสั่งตวาดอย่างเกรี้ยวกราด

“องค์รัชทายาท!”เสียงร้องเรียกดังขึ้นอยู่ทางด้านหลังพร้อมพระวรกายสูงใหญ่หันกลับไปทอดพระเนตรโดยพลัน

“ราชครู”สุระเสียงดังออกมาทันทีเมื่อเว่ยอี้ก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงพระพักตร์

“อย่าทรงทำเช่นนั้นเลยพ่ะย่ะค่ะ นางเพิ่งจากไปจำเป็นต้องจัดเตรียมงานให้พร้อม”เว่ยอี้กราบทูลกลับไป

คำกล่าวของราชครูทำให้โจวหยางเย่วส่ายพระพักตร์ไปมาด้วยทรงรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ข้าไม่เชื่อ! ท่านเอาอะไรมาพูดเช่นนี้ วันนี้เป็นวันแต่งงานของข้ากับลูกสาวของท่าน เหตุใดจึงกล่าวถ้อยคำเช่นนี้ออกมา หลิ่งเหลียนยังไม่ตาย! นางยังไม่ตาย!!!”รัชทายาทหนุ่มรับสั่งออกไปทันที

“แต่นางตายแล้วจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทรงเชื่อกระหม่อมด้วยเถิดคนเป็นพ่อเจ็บปวดหัวใจยิ่งกว่าสิ่งใด ที่ต้องสูญเสียลูกไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน เจ็บปวดเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น! และมากกว่าพระองค์หลายร้อยเท่ายิ่งนัก รีบเสด็จกลับคืนวังหลวงเถิดพ่ะย่ะค่ะ อย่าทรงประทับอยู่ที่จวนของกระหม่อมนานไปกว่านี้ หาไม่แล้วฮองเฮาจะทรงกริ้วเอาได้”เว่ยอี้กราบทูลกลับไปตามความเป็นจริง

“ข้าไม่กลับ! หลิงเหลียนเป็นชายาของข้าเหตุใดข้าจึงจะอยู่ที่จวนของราชครูไม่ได้! ข้าอยากเห็นนางไม่รู้ว่าจะโตขึ้นมากน้อยเพียงใด คาดว่าจะต้องเติบโตขึ้นมากกว่าห้าปีก่อนอย่างแน่นอน”รับสั่งพร้อมหันพระวรกายกลับเพื่อเสด็จไปที่โลงศพที่ตั้งอยู่ใจกลางห้องอยู่ในเวลานี้

หมับ! มือหนาของราชครูเว่ยอี้ดึงรั้งท่อนแขนใหญ่กำยำเอาไว้ไม่ให้เสด็จไป

“ทรงตัดพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะ หลิงเหลียนนางตายไปแล้วจริงๆ ศพของนางยังคงอยู่ในห้องนอนกำลังเตรียมทำความสะอาดตามขั้นตอนของการรักษาสภาพศพ ขอพระองค์ทรงเชื่อด้วยเถิดในฐานะพระอาจารย์เคยมีคำใดที่เคยโกหกหรือไม่”เว่ยอี้พยายามอธิบายให้รัชทายาทหนุ่มเข้าพระทัย

ตุบ! พระวรกายใหญ่ทรุดฮวบลงไปกับพื้นจวนทันทีครั้นโจวหยางเย่วได้ยินถ้อยคำของเว่ยอี้เช่นนั้น

“เป็นความจริงหรือนี่! หลิงเหลียนจากข้าไปแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอ ข้ายังไม่ได้พานพบหน้านางอีกเลยหลังจากกันเมื่อห้าปีก่อนที่หอดวงดาว นางเป็นคนช่วยชีวิตและรักษาข้าจนหายเป็นปกติ ข้ายังไม่ได้ตอบแทนอะไรให้นางเลย! ยังไม่เคยทำอะไรให้นางเลย”รัชทายาทหนุ่มเฝ้าคร่ำครวญด้วยความเสียพระทัยอย่างยิ่งยวด

ทันทีเว่ยอี้ได้ยินเช่นนั้นดวงตายาวรีพลันเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำว่าหอดวงดาว ร่างสันทัดทรุดกายลงนั่งตรงพระพักตร์รัชทายาทแห่งต้าโจวพร้อมรีบถามกลับไป

“พระองค์เคยเสด็จไปที่หอดวงดาวที่อยู่กลางขุนเขาอย่างนั้นเหรอพ่ะย่ะค่ะ”เว่ยอี้ถามกลับไปเพื่อให้แน่ใจอะไรบางอย่าง

พระพักตร์หล่อเหลาคมคายพยักขึ้นลงเป็นการยอมรับ

“เหตุการณ์ที่ข้าถูกลอบสังหารเมื่อห้าปีก่อน และรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิดก็เพราะได้หลิงเหลียนเป็นผู้ช่วยรักษาข้า นางนำข้าไปรักษาที่หอดวงดาวจนหายเป็นปกติ แต่ห้ามบอกเรื่องนี้กับผู้ใดอย่างเด็ดขาด นางไม่ล่วงรู้ด้วยซ้ำไปว่าข้าแท้จริงแล้วเป็นผู้ใด และข้าล่วงรู้แต่เพียงว่านางเป็นบุตรสาวของท่านเพราะแม้แต่ชื่อ นางก็ไม่ยอมบอกแม้แต่น้อย ข้าเพิ่งจะล่วงรู้ชื่อและแซ่ของนางเมื่อตอนที่ท่านส่งมาคัดเลือกตัวพระชายา นั้นคือครั้งแรกที่ข้าล่วงรู้และคาดหวังเอาไว้อย่างเต็มที่ว่าจะได้พานพบหน้ากันในวันที่เราสองเข้าพิธีอภิเษกในวันนี้”

รับสั่งขององค์รัชทายาทสำหรับคนฟังในยามนี้กลับต้องตกใจมากเสียยิ่งกว่าผู้ใด ร่างสันทัดถึงกับนั่งนิ่งงันอยู่กับที่เมื่อรับสั่งของรัชทายาทรูปงามที่คร่ำครวญหาบุตรีของตนอยู่ในเวลานี้นั้น ในความเป็นจริงแล้วผู้ที่รักษาอาการบาดเจ็บให้แก่โจวหยางเย่วในเหตุการณ์ลอบปลงพระชนม์เมื่อห้าปีก่อน

หาใช่เว่ยหลิงเหลียนแต่กลับเป็นเว่ยหลินหลางเจ้าสำนักหอดวงดาว บุตรีฝาแฝดคนโตของเว่ยอี้ที่ถูกปกปิดไม่ให้มีตัวตนอยู่ในผืนแผ่นดินต้าโจว เพื่อความอยู่รอดของนาง ราชครูผู้เป็นพ่อจำเป็นต้องทำเช่นนั้น

แม้ว่าในขณะนั้นเว่ยหลินหลางจะมีอายุเพียงแค่ 11 ปีก็ตาม แต่นางกลับเชี่ยวชาญทางการแพทย์ สามารถรักษาผู้คนหายจากอาการบาดเจ็บและเจ็บป่วยได้อย่างชะงักงัน แม้กระทั่งโรคหอบหืดของหลิงเหลียนก็หายเป็นปลิดทิ้งเพราะเดินทางไปพำนักอยู่ที่หอดวงดาวเพื่อรักษาโรคประจำตัวของนาง

ซึ่งเว่ยหลิงเหลียนในระหว่างนั้นได้เดินทางไปพำนักอยู่ที่หอดวงดาวในภายหลัง และที่สำคัญนางได้พบกับองค์รัชทายาทด้วยความบังเอิญในวันสุดท้ายที่พระองค์จะเสด็จออกจากหอดวงดาวและก็ตกหลุมรักพระองค์ทันทีตั้งแต่แรกพบ โดยที่โจวหยางเย่วก็ไม่เคยพบกับเว่ยหลิงเหลียนในวันนั้นแม้แต่น้อย เพราะพระองค์พบแต่เพียงหมอเทวดาตัวน้อยในเวลานั้นเพียงผู้เดียวเท่านั้น

“สตรีที่อยู่ในหัวใจขององค์ชายแท้จริงแล้วคือหลินหลางหรือนี่ ข้าหลงเข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าคนที่อยู่ในหัวใจของพระองค์คือหลิงเหลียน! เพื่อเห็นแก่น้องที่หลงรักองค์รัชทายาท หลินเอ๋อจึงไม่ปริปากบอกให้ผู้ใดฟังแต่อย่างใดว่าแท้จริงแล้วนางคือคนที่ช่วยชีวิตองค์รัชทายาทตัวจริง ดูท่าหลินเอ๋อจะไม่ล่วงรู้ว่านางได้กุมหัวใจของพระองค์เอาไว้เสียด้วย” ราชครูเว่ยอี้ได้แต่ยืนนิ่งงันเมื่อล่วงรู้ว่าคนรักที่แท้จริงซึ่งอยู่ในหัวใจของโจวหยางเย่วเป็นบุตรสาวฝาแฝดคนพี่หาใช่แฝดคนน้องแต่อย่างใด

ใบหน้าหันกลับไปมองที่เรือนนอนของเว่ยหลิงเหลียนที่บัดนี้ฝาแฝดคนพี่ที่รัชทายาทกำลังกล่าวขวัญถึงเมื่อครู่ที่ผ่านได้เข้ามาสวมรอยแทนน้องสาวฝาแฝดของนางเป็นที่เรียบร้อยแล้วในเวลานี้

ทันใดนั้นเอง

กรี้ดดดดดด!!! เสียงกรีดร้องดังกึกก้องออกมาจากเรือนนอนของพระชายาผู้วายชนม์ ติดตามด้วยร่างของแม่นมและบ่าวรับใช้ทั้งสองนางต่างวิ่งออกมาจากเรือนนอนของเว่ยหลิงเหลียน แต่ละคนหน้าตาตื่นตระหนกไปตามๆ กัน

“ค...คะ...คุณหนู! ศะ..ศพของคุณหนูเดินได้!!!”แม่นมที่เลี้ยงเว่ยหลิงเหลียนมาตั้งแต่แบเบาะตะโกนก้องออกมาจนได้ยินไปทั่วบริเวณในขณะที่บ่าวรับใช้คนสนิททั้งสองนางก็ได้แต่นั่งกอดกันจนตัวกลมด้วยความหวาดกลัวเป็นที่สุด

รอยยิ้มเหยียดของเว่ยอี้ปรากฏขึ้นอยู่บนใบหน้าเมื่อได้ยินและได้เห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ก่อนจะเหลือบสายตามองไปทางรัชทายาทแห่งต้าโจวที่กำลังตั้งใจฟังอยู่ในขณะนั้นเช่นกัน

“หลินเอ๋อหาเวลาได้เหมาะเจาะจริงๆ”ราชครูรำพึงอยู่ภายในใจ

ร่างสันทัดของเว่ยอี้ทำทีรีบผละออกจากองค์รัชทายาทเดินตรงไปที่ร่างของแม่นมและบ่าวทั้งสอง พร้อมสุรเสียงตะโกนก้องของรัชทายาทหนุ่มดังตามไล่หลังมาติดๆ

“ท่านอาจารย์ข้าไปด้วย”รัชทายาทแห่งต้าโจวรับสั่งพลางรีบลุกพรวดพราดจากพื้นวิ่งตามหลังราชครูไปติดๆ

ทันทีที่เว่ยอี้เดินมาถึงร่างของบ่าวทั้งสามที่กำลังพูดจาไม่รู้เรื่องอยู่ในขณะนั้น

“นี่พวกเจ้าเป็นบ้าอะไรกันขึ้นมา! เหตุใดจึงกล่าวถึงลูกของข้าเช่นนี้!”เว่ยอี้ตวาดเสียงกร้าว

หมับ! มือทั้งสองข้างของแม่นมที่เลี้ยงเว่ยหลิงเหลียนตรงเข้ากอดขาราชครูเอาไว้โดยพลันด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีดกับสิ่งที่นางได้พานพบเมื่อครู่ที่ผ่านมา

“นายท่าน! นายท่านเจ้าคะ! ค...คะ...คุณหนู...ศะ...ศพ...ศพของคุณหนู...เดินได้เจ้าคะ”แม่นมคนดังกล่าวบอกเสียงสั่น

“ว่าอะไรนะ!”เสียงอุทานดังออกมาทันทีหากแต่กลับอยู่ทางด้านหลังของราชครูเว่ยอี้ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่รัชทายาทแห่งต้าโจวนั่นเอง

ในขณะที่ราชครูแสร้งทำยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น สายตากระทบเข้ากับร่างระหงของธิดาคนงามซึ่งเป็นแฝดพี่เว่ยหลินหลางกำลังก้าวเดินออกมาจากห้องนอนอย่างช้าๆ ดวงตาสบประสานกับบุตรสาวที่มองตรงมาพร้อมใบหน้าของคนเป็นพ่อพยักขึ้นลงอย่างพึงพอใจ พร้อมละครชุดใหญ่เกิดขึ้นตามมาทันใด

“หลิงเอ๋อ!”เสียงของราชครูตะโกนก้องร้องเรียกชื่อของบุตรสาวฝาแฝดคนน้องเพื่อความแนบเนียน

ในขณะที่เว่ยหลินหลางทำทีเดินอ่อนระโหยโรยแรง ก่อนจะแสร้งผวาเข้ากอดเสาเรือนยึดเหนี่ยวร่างของนางเอาไว้พลางรูดกายทรุดลงนั่งกับพื้นตรงหน้าห้องนอน

“ท่านพ่อ!”เว่ยหลินหลางเรียกชื่อของบิดาพร้อมรอยยิ้มเหยียดปรากฏขึ้นติดตามด้วยความโกลาหลบังเกิดขึ้นมาทันที

“ลูกข้ายังไม่ตาย! นางยังไม่ตาย! รีบไปตามหมอมาเร็วเข้า!”เว่ยอี้ตั้งใจตะโกนออกมาเช่นนั้นจนทั่วทั้งบริเวณพากันตื่นตะลึงไปทั่วทั้งจวน

“คุณหนูยังไม่ตายหรือนี่! คุณหนูของพวกเรายังไม่ตายจริงๆ”บ่าวไพร่ที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันพูดต่อๆ กันไปเป็นทอดๆ

ท่ามกลางเสียงเอ็ดอึงโจษขานกันไปทั่วทั้งจวน ร่างสูงใหญ่ขององค์ชายรัชทายาทรีบวิ่งตัดหน้าราชครูเว่ยอี้เข้าไปหาพระชายาของพระองค์อย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจว่าพ่อตาจะรู้สึกอย่างไร แต่ที่แน่นอนใบหน้าของเว่ยอี้บ่งบอกถึงความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัดที่ตระกูลเว่ยเป็นฝ่ายพลิกสถานการณ์กลับคืนมาได้

และทันทีที่รัชทายาหนุ่มเสด็จวิ่งมาถึงพระชายาของพระองค์ที่กำลังนั่งกอดเสาเรือนและพิงหน้าผากของนางไปกับตัวเสาอยู่ในขณะนั้น พระเนตรที่บ่งบอกว่าทรงรักสตรีตรงหน้าเหนือยิ่งกว่าสิ่งใดปรากฏให้เห็นอย่างหมดเปลือก

“หลิงเหลียน!”สุรเสียงรับสั่งชื่อของพระชายา

ใบหน้างามที่กำลังพิงหน้าผากอยู่กับเสาเรือนในขณะนั้นค่อยๆ หันกลับมามองเสียงที่กำลังเรียกชื่อน้องสาวฝาแฝดของนางอย่างช้าๆ ก่อนจะเห็นพระพักตร์คมคายของรัชทายาทแห่งต้าโจวในวัย 20 พระชันษาพร้อมเหตุการณ์ในอดีตเมื่อห้าปีก่อนที่เคยพบกันครั้งแรกปรากฏขึ้นในความทรงจำของนางขึ้นมาทันที