Ep.10 ฉันไม่ใฝ่ต่ำเอาเธอแน่!
1453 คำ
Ep.10
HE IS HER BOYFRIEND - แฟนเพื่อน -
ฉันไม่ใฝ่ต่ำลงไปชอบเธอแน่
ยัยเพลินงัดไม้ตายมาทันที แต่ฉันก็ต้องยอมอยู่ดี ก็เล่นเอาเรื่องเรียนมาอ้างขนาดนี้
Monalisa : แล้วแต่แกละกัน แต่ว่าแฟนแกเขาโอเคหรอหว๊ะ เรื่องที่ฉันจะไปนอนเฝ้าอะ
Plearntaa : โอเคสิ เพราะฉันบอกพี่ทีสองไปแล้วว่าแกจะไป
Monalisa : แต่แกเพิ่งมาถามฉันเนี้ยนะ??
Plearntaa : โอ้ยๆ ปวดหัวอะ ต้องกลับไปอ่านหนังสือแล้ว งื้อๆ
ก่อนที่นางจะส่งรูปของนางมา
Monalisa : โอเคๆ ยอมแล้วๆ ไปตั้งใจเรียนเถอะยัยเด็กแว่นเอ้ยย
Plearntaa : เย้ๆ ขอบคุณนะ โมนาเพื่อนร้ากกกกก ฝากพี่ทีสองด้วย จุ๊บๆๆ
@Thewestern Hospital
หลังจากที่คุยไลน์เสร็จยัยเพลินก็ส่ง ทั้งเลขห้องและรายละเอียดต่างๆ มาให้ฉัน
หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล
“ขอโทษนะคะ ถ้าจะไปห้อง Vip 201 ทางไหนหรอค่ะ ฉันเอ่ยถามพยาบาลหน้าเคาน์เตอร์”
“ห้องคุณทีสอง ใช่มั้ยค่ะ” พยาบาลคนหนึ่งเดินออกมาเพื่อต้อนรับอย่างยิ้มๆ
“ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้า ฉันแบกเป้มา1 ใบ
“แฟนคุณทีสองนี่สวยน่ารัก เหมือนที่เขาลือกันจริงๆ เลยนะ” พี่พยาบาลพูดอย่างเป็นมิตร แต่เดี๋ยวฉันไม่ใช่แฟนตานั้นนะ
“คือฉันไม่ใช่แฟนเขาค่ะ ฉันเป็นเพื่อนกับฟะ..” ฉันกำลังตอบพี่พยาบาล แต่แกดันหันไปคุยกับป้าแม่บ้านซะก่อนเหมือนจะมีปัญหาบางอย่าง พี่พยาบาลจึงหันมาพูดทางฉันว่า
“เออ งั้นหนูเดินตรงไปเลยนะคะ ห้องทางขวามือค่ะ พี่ขอโทษด้วยที่ไปส่งไม่ถึงที่” เธอทำหน้าอย่างลำบากใจ
“ไม่เลยคะ พี่พยาบาลไปทำงานเถอะค่ะ แค่นี้เอง” ดูเธอเองก็เกร็งๆ กับฉัน
“ค่ะๆ มีอะไรกดอ๊อดเรียกใช้พยาบาลเวรได้ตลอดนะคะ”
“ติ๊งต๊องๆ” ฉันกดอ๊อดเรียก ท่านรองประธาน จนมีเสียงจากกล้องหน้าประตู
“เข้ามาสิ” เสียงเขาพูดผ่านไมค์ออกมา
โรงพยาบาลนี้มัน ไฮเทคโนโลยี เป็นบ้าเลยแหะ
“เพลินไม่ได้บอกหรอว่าให้มาก่อน พระอาทิตย์ตก” เขากอดอกถามฉันอยู่บนเตียง
“บอก!!” ฉันพูดพลางวางกระเป๋าไว้บนโซฟา
“แต่นี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว เธอนี่ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย” เขาพูดเสียงเหมือนไม่พอใจ
“นี่คุณท่านรองค่ะ นี่กรุงเทพนะ กว่าฉันจะกลับคอนโด กว่าจะขับรถออกมา พระอาทิตย์ของคุณมันไม่ได้อยู่รอฉันสักหน่อย นี่ก็รีบสุดแล้วค่ะ” อะไรหนักหนาหว๊ะเนี้ย
เขาไม่ตอบอะไร พลางแต่เอามือเกาๆ แขน และลำคอ จนมันมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ฉันไม่สนใจ ยัยเพลินให้แค่มาเฝ้านิ ไม่ได้บอกว่าต้องถามไถ่อะไร แค่มาก็บุญเท่าไหร่แล้ว
“รอยเหมือนกับโดนใครดูดมา แน่ใจหรอว่าแพ้ขนแมว ขนแรมโบหรือยัยลูกขวัญกันแน่” ฉันบ่นพรึ่มพร่ำ ขณะที่กำลังจัดหมอนที่นอน ฉันไม่มีทางลืมเรื่องที่นายนอกใจเพื่อนรักฉันหรอก
“เธอว่าอะไรนะ พูดดังๆ สิ” เขาเดินลงจากเตียงมายืนอยู่ข้างหลังฉันตอนไหนไม่รู้
“เปล่านิ” “ค่ะ” ฉันหันไปทำหน้ากวนๆ
“เธออยากรู้มั้ยละว่ารอยดูด มันต่างจาก ผื่นคันแพ้ขนหมาแมวยังไง” เขากระชากข้อมือฉันอย่างแรง จนตัวฉันถลาไปชนกับแผ่นอกหนาๆ
ใช่ค่ะ เขาแค่มีอาการคัน เพราะแพ้ขนแมว แต่เขาไม่ได้ป่วยขนาดนอนซมจมพิษไข้ แต่หมอทางโรงพยาบาลเนี้ยนะ แค่ท่านรองประธาน โดนมีดบาด ยังต้องนอนโรงพยาบาลล้างแผลทุกๆ ชั่วโมงเลยละ ยัยเพลินบอก
“ฉันไม่อยากรู้ จะรอยอะไรมันก็เรื่องของคุณสิค่ะ” ฉันสะบัดมือเขาออก
“แต่ฉันอยากสาธิตให้ดู เขากระชากฉันเข้ามาใกล้อีก ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้บริเวณซอกคอ” ที่ฉันนิ่งไม่ใช่เพราะยอม แต่มันอึ้งมากกว่า ชีวิตฉันนอกจากน้องชาย ฉันก็ไม่ค่อยสุงสิงกับผู้ชายคนไหน ใกล้ขนาดนี้มาก่อน
“ฮ่าๆ ฮะ ฮ่าๆๆๆ” อยู่ๆ ไอ้พี่ทีสองก็หัวเราะออกมา อย่างชอบใจ เขาพ่นเสียงหัวเราะใส่ลำคอของฉัน
“เคลิ้มเลยหรอ คิดว่าอย่างฉันจะไซค์ซอกคอเธองั้นหรอ ฮ่าๆๆๆ เธอเองก็ดูง่ายนะ แค่ฉันจับตัวนิดจับตัวหน่อย ก็อ่อนระทวยละ” เขาพูดอย่างมั่นใจ ก่อนจะหัวเราะต่อ
ฉันผลักเขาออกอย่างเต็มแรง
“เล่นบ้าอะไรเนี้ย? ฉันไม่ตลกนะ” ฉันไม่พอใจมากๆ กับคำพูดของเขาที่ดูถูกฉัน
ฉันทำท่าจะเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน บอกเลยว่า 10ยัยเพลิน ก็รั้งไม่อยู่แล้วโว้ย
“เห้ยๆ เดี๋ยวดิๆ จะไปไหน” เขารีบเดินมาขวางทางทันที
“กลับคอนโด หลบไป”
“ฉันล้อเล่นเอง เหอะๆ นี่หรือว่าเธอเองหวั่นไหวกับฉันหรอ แบบกลัวอดใจไม่อยู่ไรงี้” ทีสองพูดไปเลียริมฝีปากไป
“ที่ฉันมา เพราะยัยเพลินขอร้อง คนอย่างฉันไม่มีวันไปหลงเสน่ห์ ผู้ชายเลวๆ แบบนายหรอก” ฉันผลักอกเขาก่อนจะเดินไปทางประตู
“ปากดี!!!”
“นายเองมากกว่าที่จะมาหลงเสน่ห์ฉัน ทำเป็นกลัวผี กลัวความมืด “ฉันพูดไปอย่างไม่ทันคิด
“คนอย่างฉันไม่มองต่ำลงไปที่เธอหรอก แค่อยากบอกให้รู้ไว้ แต่ที่เรียกใช้เนี้ย เพราะเธอมันเหมาะจะมาเป็นเบ้ให้ฉันใช้อยู่แล้ว”
“ขอโทษนะ นายใช้ฉันได้แค่ที่ทำงาน นอกเวลา ฉันไม่สน” ฉันเดินไปถึงประตู ก่อนจะ
“ถ้าเธอออกจากห้องนี้ไป ฉันจะให้เกรดFเธอในใบฝึกงาน” เขาตะโกนขึ้นด้วยเสียงที่เยือกเย็น
“นายมีสิทธิอะไร นายควรจะแบ่งแยก ว่าไหนงาน ไหนเรื่องส่วนตัว” ฉันเถียงกลับทันที
“อนาคตของเธอ อยู่ที่ปลายปากกาของฉัน จำเอาไว้สิ โมนา จะเดินจากไปก็ได้นะ” ไอ้พี่ทีสองพูดอย่างสบายใจก่อนจะกระโดดขึ้นเตียง
ฉันได้แต่กำลูกบิดประตูไว้แน่น เพื่อระบายความแค้น!!!!
แล้วฉันทำอะไรได้ด้วยหรอ? นอกจากเดินกลับมารับชะตากรรม ถ้าไม่ผ่าน หรือโดนคอมแพลน จากบริษัท The western แห่งนี้ ประวัติฉันก็จะเสียทันที เหมือนคนติด แบล็คลิค อนาคตจบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
ทำไมต้องมีแค่ฉันนะ ที่เห็นด้านชั่วๆ ของไอ้พีี่ทีสอง ......
เรานั่งเงียบกันไปสักพัก พี่ทีสองยังคงเปิดทีวี ดูรายงานแข่งรถที่แสนหน้าเบื่อ แต่สนุกสำหรับเขาไป
ส่วนฉันก็นอนใส่หูฟังเพลง เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ และก็เล่นเกมส์โทรศัพท์ไป เราเหมือนอยู่กันคนละโลก ฉันไม่เอ่ยปากคุยอะไรกับเขาอีกเลย
ไลน์ เสียงไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง ในไลน์กลุ่มแต่คนที่ทักคืออิตุ๊ด เพราะคุณนังเพลินคงตายอยู่กับกองหนังสือไปแล้ว ค่าาาา
ปิงปองนะค่ะ : อิโม ไปเฝ้าพี่ทีสองของกูป่าวเนี้ย
Monalisa : เออดิ ทำไม? (เป็นห่วงกันจัง ทำไมไม่มาดูแลกันเอง)
ปิงปองนะค่ะ : กูไม่เชื่อ ขอหลักฐาน
Monalisa : อย่ามาปัญญาอ่อนอิตุ๊ด
ปิงปองนะค่ะ : กูถามแทนเมียหลวง @Plearntaa
ปิงปองนะค่ะ : เร็ว ไหนรูป???
Monalisa : เออ รำคาญมึงหว๊ะ
ดีว่าในกระเป๋าเป้มีไม้เซลฟี่ตอนไปเที่ยวติดมาพอดี เลยงัดมาถ่ายรูปส่งให้อิตุ๊ดดูเป็นหลักฐาน ส่งๆ ไป เพื่อตัดความรำคาญ
ปิงปองนะค่ะ : อื้มพอใจละ กูไปนอนละนะ จุ๊บๆ นะซิส
Monalisa : อะไรของมึงเนี้ยตุ๊ด เออๆ กู๊ดไนท์ค๊าา
พอฉันวางโทรศัพท์หันมาอีกทีก็เห็นคนไข้นอนตายไปอย่างสงบแล้ว อาเมน!!
พี่ทีสองหลับคารีโมททีวี ที่กดค้างไว้
ฉันเลยเดินไปปิดทีวี และปิด...ไฟ คือฉันเป็นคนที่ไม่สามารถนอนได้ ถ้ามีแสงสว่าง และเสียงรบกวน
แต่แสงมันยังไม่หมดค่ะ ไอโฟนพี่ทีสองยังคงสว่างจ้า ฉันเลยต้องเดินไปที่เตียงเขา
ไอโฟนของพี่ทีสอง เปิดค้างหน้าไลน์ยัยเพลิน ไม่ได้จะเสือกหรอกนะ แต่แค่หันไปเห็นพอดี
>> Bae ???<<
Bae ??? :พี่ทีสองเป็นยังไงบ้างค่ะ เพลินเป็นห่วงมากๆๆๆๆๆๆ
T2? : แค่เห็นหน้าเพลินก็หายแล้วค่ะ คิดถึงนะคะ
- ผู้เขียน
