“แล้วมันต่างจากตาบอดตรงไหนกันล่ะ”
แสนดีไม่ได้โต้แย้งเพื่อนอีก ได้แต่นั่งนิ่ง เดลล่าเห็นแล้วก็ถอนใจออกมาอีกระลอก
“พักผ่อนนะแซนดี้ วันนี้หยุดงานสักวันเถอะ”
“ขอบใจมากนะเดลล่า”
“อืม” เดลล่าพยักหน้าเล็กน้อย มองเพื่อนรักอย่างสงสาร “เดี๋ยวฉันจะออกไปแก้ข่าวให้เธอเอง”
“อย่าลำบากเพื่อฉันเลย ให้เขาพูดกันไปเถอะ”
“ได้ไงล่ะ เธอเสียหายหมด แล้วอีกอย่างคุณชายใหญ่ต่างหากที่เป็นคนผิด ไม่ใช่ผู้หญิงน่าสงสารอย่างเธอสักหน่อย เอาล่ะ พักผ่อนได้แล้ว ฉันไปทำงานก่อน เดี๋ยวพักเที่ยงจะแวะมาเยี่ยมใหม่”
แสนดียิ้มทั้งน้ำตามองเพื่อนรักด้วยความซาบซึ้งใจ
เดลล่าเปิดประตูจะก้าวออกไป ก็สวนกลับร่างของโสภาพอดี
“สวัสดีจ้ะป้าโซเฟีย”
โสภาที่หน้าบูดบึ้งไม่ตอบ แต่รีบกระชากประตูห้องให้ปิดสนิทลง และตรงปรี่เข้ามาตบหน้าของแสนดีทันที
“โอ๊ย แม่ตบฉันทำไมคะ” แสนดีที่บอบช้ำทั้งตัวและหัวใจครางแผ่วเบาอย่างเสียใจ
โสภาท้าวสะเอวจ้องหน
