“จะพูดสิ่งใดก็จงคิดให้ถ้วนถี่ เมื่อเจ้าเอื้อนเอ่ยออกมาแล้ว คำพูดเหล่านั้นจะเป็นนายเจ้า รู้เอาไว้” เพราะไม่อยากต่อว่าจึงได้แต่สั่งสอนไป นางน่าจะอายุน้อยกว่าเขา อาวุโสกว่าสอนสั่งผู้น้อยย่อมไม่ผิด
หากแต่จ้าวเยว่ถิงไม่ใคร่ฟัง นางยกมือขึ้นชันปลายคาง ยิ้มออกมาอย่างหยอกเย้า
“รับไม่ได้หรือที่เป็นชายบำเรอของหญิงหม้ายเช่นข้า”
หยางซือโฉวจ้องหน้านางนิ่ง นางก็จ้องเขานิ่งเช่นกัน จนเขาต้องปรามออกมาอีกระลอก
“คำพูดเป็นนาย ระวังคำพูดเจ้าด้วย”
“ข้าจำต้องสนใจสิ่งใดอีก ต่อให้ข้าเรียกท่านว่าชายบำเรอกี่ร้อยกี่พันครั้งก็หาได้มีผู้ใดใส่ใจไม่ สามีข้าตายแล้ว ” นางว่า
ช่างไม่เข้าหูหยางซือโฉวเสียเลย เขาจึงปั้นหน้าขึงขัง
“ระวังคำพูด”
นางสวนกลับไม่ยี่หระ “สามีข้าตายแล้ว”
“ฮูหยิน...”
“สามีข้าตายแล้ว”
“ถึงอย่างนั้นก็ไม่สมควรที่จะ...”
“สามีข้าตายแล้ว”
“ข้ารู้แล้ว!”
คราวนี้ติดจะรำคาญเพราะเมื่อครู่เขายังพูดไม่ท
