ใช่ ไปแล้วจงไปลับ ไม่ต้องกลับมาอีกอย่างที่หยางซือโฉวว่า เพราะตกดึก เขาก็จะไปหานางเอง
คราแรกก็หมายมั่นปั้นมือว่าไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่หลงกลเดินตามแผนการของนางโดยง่าย หากแต่ความกำหนัดจากพิษของว่านเสน่หาทำให้เขาอดทนไม่ไหว ครั้นเรียกหญิงคณิกามาหมายจะให้ปรนเปรอบำบัด เขาก็ไม่อาจกกกอดพวกนางได้ลง ในหัวมีแต่ภาพใบหน้างดงามเย่อหยิ่งของจ้าวเยว่ถิงโผล่มาให้เห็นไม่จบสิ้น สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องมายืนสงบเสงี่ยมอยู่หน้าคฤหาสน์สกุลฮุ่ย รอให้พ่อบ้านประจำตระกูลไปรายงานผู้เป็นนายให้ว่ามีแขกมาหายามวิกาล
ยืนรอไป ก็เสียหน้าไป เพราะเขาจดจำได้ดีว่าคนรับใช้ของสกุลฮุ่ยเคยวิวาทกับเด็กๆ ในโรงเตี๊ยมเขาหลายต่อหลายครั้ง รอได้ไม่นานนัก พ่อบ้านหลี่ก็ออกมาตามด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไร ยังดีที่ให้เกียรติด้วยการเรียกเขาว่าเถ้าแก่หยาง หาใช่ชายบำเรออย่างที่นายหญิงของตนเรียก
“นายหญิงเชิญให้ท่านเข้าไป ตามข้ามาทางนี้ขอรับ”
หยางซือโฉวก้
