หยางซือโฉวฉงนยิ่งนัก ตกลงแล้วเขาเป็นฝ่ายถูกข่มเหงเช่นนั้นหรือ?
พิจารณาจากการกระทำของจ้าวเยว่ถิงก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เมื่อเสร็จกิจ นางก็ลุกขึ้นมาแต่งตัว สางผม มัดเกล้า ประดับปิ่นจนเรียบร้อยดังเดิม จากนั้นก็กลับออกไปโดยไม่ล่ำลาเขาสักคำ
ไม่สิ... นางล่ำลา นางพูดว่า ‘ไว้อาการกำเริบแล้วข้าจะมาใหม่’
ดูนางพูดจาเข้า เห็นเขาเป็นตัวอะไรกัน!
หยางซือโฉวรู้ดีว่าบนหน้าผากเขามีตัวอักษรแปะหราว่าชายบำเรอเป็นที่เรียบร้อย หากแต่ผู้ใดจะไปยอมรับได้กัน สตรีนางนั้นช่างหมิ่นเกียรติเขายิ่งนัก ถ้าไม่เห็นแก่ความงดงามของนาง ไม่เห็นแก่ทรวดทรงองค์เอวอรชร ไม่เห็นแก่ความไร้เดียงสายามเคลื่อนไหวร่างกายบนตัวเขา ไม่เห็นแก่เกรงจะทำนางหวาดกลัวแล้วไม่เข้าหาอีกครั้ง ไม่เห็นแก่...
ยิ่งคิด ยิ่งอกุศล เอาเป็นว่าหากเขาไม่เห็นว่านางเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆ เพียงคนเดียวในสกุลฮุ่ยแล้วล่ะก็ เขาคงไม่รอช้า เอากระบี่ปักคอหอยนาง ตัดคอแล้วเส
