ถ้าถามว่างานอะไรเหนื่อยที่สุดฉันจะรีบตอบทันทีว่างานแต่งไง ยิ่งเชิญแขกมามากเท่าไหร่เรายิ่งต้องเดินไหว้มากเท่านั้น อยากจะหลับยาว ๆ ให้ถึงพรุ่งนี้ไปเลยจะได้ไม่ต้องพยายามฉีกยิ้ม ถึงจะเป็นงานแบบปิด เชิญแค่คนในครอบครัวและบรรดาเพื่อนสนิท แต่คนก็มากมายอยู่ดี
พิธีการผ่านไปจนกระทั่งรอเวลาเข้าห้องหอฉันจึงหาทางแยกตัวออกมาดื่มอยู่เพียงลำพัง ยืนอยู่ชั้นสี่แล้วมองลงไปด้านล่างบริเวณห้องโถงจัดงานแขกที่มาร่วมงานกำลังพูดคุยสังสรรค์ พี่น้องของฉันกำลังพูดคุยกับคนรู้จัก ระหว่างที่ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มฉันย้อนนึกไปถึงวันที่ปู่ของนายปรานต์มายื่นข้อตกลงที่บ้านปู่ภพ
‘ผมรู้ว่าเด็กสองคนไม่ได้รักกัน แต่พ่อของผมท่านต้องการทำสิ่งที่ติดค้างภายในใจมาตลอด ยิ่งช่วงสองปีให้หลังท่านยิ่งเร่งรัดขึ้นทุกวัน ชอบบ่นว่าอีกไม่นานก็จะได้พบเพื่อนแล้ว ยังทำตามที่สัญญาไว้ไม่ได้เลย’
‘ผมเข้าใจครับ’ ปู่ภพผลิยิ้มเล็กน้อย ปู่ก็เข้าใจทุกอย่างอะ
