“วันนี้ไม่ไปคลับ?” ปรานต์เอ่ยถามเมื่อฉันเลี้ยวรถไปคนละเส้นทาง ทางที่ฉันเลี้ยวเป็นทางกลับบ้านของเขา ใครมันจะมีอารมณ์ไป ในเมื่ออยากให้ฉันกลับบ้านฉันก็จะกลับด้วย มันดีกว่าให้เขาตามไปคลับ ฉันไม่อยากให้เขาไปเหยียบที่นั่นอีกแม้เมื่อก่อนเขาจะไปนับครั้งไม่ถ้วนก็เถอะ ตอนนี้ฉันจะไม่ให้เขาเข้าไปเหยียบที่นั่นอีก
“พื้นที่ของฉันไม่ต้อนรับเธอ”
“เท่าที่จำได้ มันเคยต้อนรับผมนะ ผมกินนอนอยู่ที่นั่นตั้งเท่าไหร่”
“ใช่ แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงคำว่าเคย แค่เคยเท่านั้น ต่อไปนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นอีก”
“แล้วมันยังไง ผมสนเหรอ ผมไม่ได้อยากไปเหยียบด้วยซ้ำ พื้นที่ของป้าผมรังเกียจจะตาย”
“อ่อ เหรอ ขอบคุณที่บอกฉันนะ” มุมปากยกยิ้มก่อนจะเลี้ยวรถจอดข้างทาง
“จอดรถทำไม นี่กี่โมงแล้ว รีบกลับเถอะ ผมเหนื่อยอยากพักผ่อน”
“ประตูเบาะหลังฝั่งเธอนั่งเหมือนมีอะไรหนีบติดอยู่นะ ลงไปดูให้หน่อย ฉันว่าเสื้อสูทฉันแน่ ๆ เลย”
“ทำไมผมต้องลงด้วย
