หนึ่งเดือนต่อมา
หมู่บ้านการะเวกร่มรื่น
“ปาน ปรานต์ ปรานต์!” น้ำเสียงเกร็งและกลัวของรดาทำให้ผมรู้สึกตัว รดาจับมือผมออกจากตัวเธอ สายตาจ้องไปเบื้องหน้า ผมหันมองตามสัญชาตญาณ ทำให้สบตากับดวงตาดุดัน
“แต่งตัวให้เรียบร้อยภายใน 5 นาที อย่าให้ฉันรอนาน” เสียงนิ่งขรึมทรงพลังของพ่อผมเอง ท่านพูดจบก็เดินออกไปจากห้องนอน
“จะเป็นอะไรไหมปรานต์”
“ดารออยู่ในห้องนะ ปรานต์จัดการเอง” ผมลุกขึ้นจากเตียงเพื่อใส่เสื้อผ้า หอมแก้มรดาแล้วจึงเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ
เรื่องของผมกับรดามันเกินเลยเมื่อสามอาทิตย์ก่อนได้มั้ง เมียในสมรสของผมไม่กลับบ้าน ผมก็เลยไม่กลับบ้างเพราะไม่อยากตอบคำถามผู้ใหญ่ ผมอยู่สนามมวยเป็นส่วนใหญ่ กระทั่งรุ่นพี่ที่มันเหม็นหน้าผมมาท้าผมต่อย ผมก็เลยจัดให้ตามคำเรียกร้อง ผลออกมาผมชนะเดิมพัน ผมหอบเงินกลับมาบ้านให้รดาในเวลาห้าทุ่มพร้อมใบหน้ายับเยินและความเมา รดาทำแผลให้ผม บ่นผมหลายคำ ไป ๆ มา ๆ ผมก็นอน
