ครืด ครืด…
ครืด ครืด ครืด…
เสียงสมาร์ตโฟนที่น่ารำคาญทำให้ฉันคลำมือสะเปะสะปะเพื่อตามหามันมากดรับสายที่โทรเข้ามาไม่หยุดจนมันดังเข้าไปปลุกฉันถึงในฝัน แล้วฉันก็ได้มันมาจึงกดรับสายตามความเคยชิน “อืม”
(ป๊ะป๋าค้า)
เสียงใส ๆ ของคนที่โทรเข้ามาทำให้ฉันแสบแก้วหู ป๊ะป๋าบ้าบออะไร “ใครไม่ทราบคะ ทำไมโทรมารบกวนเวลาพักผ่อนของฉัน”
(ละ…แล้วนั่นใครคะ ทำไมมารับโทรศัพท์ป๊ะป๋า) ปลายสายเสียงสั่น ลูกเต้าเหล่าใครทำไมโทรผิด โทรมารบกวนเวลานอนคนอื่น
“ที่นี่ไม่มีป๊ะป๋าของเธอ แค่นี้นะน่ารำคาญ” ฉันอยากจะบ้า ไม่รู้หรือไงว่ารบกวนเวลานอนคนอื่นมันบาป
(ไม่ค่ะ น้องดรีมโทรถูกแล้ว นี่เบอร์ป๊ะป๋าปรานต์ คุณเป็นใครมารับสาย) ฉันที่กำลังจะกดวางถึงขั้นตาสว่าง มองดูสมาร์ตโฟนในมือจึงรู้ว่าไม่ใช่ของฉัน แต่ที่แย่ไปกว่านั้นนี่ตีสาม มีคนโทรหาป๊ะป๋า
“ป๊ะป๋า…ปรานต์?” ซึ่งไอ้ป๊ะป๋าที่เด็กคนนี้พูดถึงนั้นนอนแก้ผ้าคว่ำหน้าพร้อมกับหมอนที่
