ในเวลานั้นพระองค์รู้สึกแปลกพระทัยยิ่ง “ของอะไร ข้าไม่มีของอะไรที่อยู่กับท่าน” ฮั่นหลิวตี้จำได้ว่าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแสดงความรำคาญ พระองค์ไม่ใช่คนอยู่ในศีลในธรรมเท่าไรนัก แต่ที่ให้เสบียงเพราะสงสาร ซึ่งนานๆ จะเกิดขึ้นเสียที
“ข้าฝากอะไรท่านไว้”
“ประสกฝากไว้เมื่อนานมาแล้ว อาตมารอเพื่อส่งคืน โปรดรับกลับไปด้วยเถิด”
นักบวชผู้นี้ยิ่งพูดยิ่งทำให้งง “ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพูด”
ฮั่นหลิวตี้กระตุกสายบังเ**ยนม้าคู่ใจให้ออกวิ่ง แต่น่าประหลาด ม้าศึกคู่ใจกลับยืนนิ่ง ยิ่งไปกว่านั้น ท้องฟ้าเกิดแปรปรวนทั้งที่ก่อนหน้านี้ลมยังสงบ “เกิดอะไร!”
พระองค์หยุดม้าด้วยความรู้สึกไม่พอพระทัยยิ่งนัก ดวงตามังกรวาวโรจน์ “เจ้าเป็นปีศาจหรือคนกันแน่” ฮั่นหลิวตี้ชี้กระบี่ไปจ่อที่คอนักบวช
“ประสกเป็นฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ ชื่อของท่านเป็นที่กล่าวขานไปทั่วทุกทิศ อาตมาเป็นแค่ผู้ทรงศีล บารมีของฝ่าบาทเหนือแผ่นดินฮั่น สมบัติทุกชิ้นบนผ
